De 3e koffer, afsluiting van onze reis

Woensdag 11 oktober

Vanochtend rond 8 uur wakker geworden. Vandaag staat in het teken van de terugreis. Eerst een douche genomen in onze riante badkamer en daarna het nieuws en de social media controleren. Ook de mail hoopvol geopend, geen oplossing gekregen voor de 3e koffer, wel € 7,50 gewonnen in de staatsloterij. Zou dat een voorteken zijn? Afijn rond het middaguur naar het vliegveld om de in te checken aan de balie. Het vliegveld is enorm en ontzettend mooi. Er zit een shopping mall aan vast waarin ze een regenwoud hebben nagebootst en een enorme waterval in de midden gemaakt, zeker 25 hoog. Na enig puzzelwerk onze koffers opgehaald bij de bagage opslag en toen door naar vertrekhal 3. Daar aangekomen was het enorm druk met allerlei pluimage van over de gehele wereld. Volgens het bord was onze incheckbalie balie nummer 9. Linda zag in de verte een baliemedewerkster van Saudia Air en ging gelijk in de aanval. De medewerkster bleek de floor manager dus gelijk bij de juiste persoon. Haar keurig uitgelegd hoe de vork in de steel zat en de mevrouw ging gelijk bellen naar haar manager. Al met al duurde dat ruim een half uur, toen kwam er groen licht. We mochten gelijk naar voren komen en werden stand te pede geholpen. De 3e koffer mocht kosteloos mee en we moesten even wachten op de algehele manager zei de vriendelijke juffrouw. Ook dat duurde even voordat die kwam en begon gelijk haar verontschuldigingen aan te bieden voor hoe alles gelopen was. Duizend maal excuus en uiteraard geen kosten voor de extra koffer. Met een gekke bek zei ik nog dat ze het helemaal goed kon maken met een upgrade naar de Business Class maar dat lag buiten haar bevoegdheden zei ze. Dus eind goed al goed. We gaan zo boarden dus hiermee sluiten we dit jaar af. Alle lezers en degene die reactie hebben gegeven bedankt en tot ziens.

Groetjes,

Rob en Linda

Laatste stukje Australië en een paar dagen Singapore

Vrijdag 6 oktober

Vandaag de laatste “laatste volle vakantiedag” in Australië. Omdat het weer minder is geworden besloten we een dagje rond te toeren met de auto. Omdat we aan het begin van de rondreis van Sydney naar de Great Ocean Road de rit in moesten korten in verband met het scoren van medicijnen, scoren van toiletartikelen, kleding en dergelijke hadden we van die rit een aantal plekken noodgedwongen overgeslagen. Dus vandaag op naar Wollongong (waar vorig jaar het WK fietsen werd gehouden). De eerste stop was bovenop de berg Mount Keira waarvandaan we Wollongong en de baai mooi konden overzien. Daarna door naar Wollongong zelf. Daar eerst boodschappen gedaan voor de picknick die we aan het strand zouden gaan doen. Ik zei, het weer was minder geworden, het waaide circa windkracht 6. Dus picknicken op het strand is het niet geworden. Wel hadden ze bij de parkeerplaats aan het strand een prachtige picknick gemaakt waarin we heerlijk beschut tegen de wind hebben gegeten. Met uitzicht over het strand en zee. Vandaaruit langs de kust terug gereden en bij diverse uitkijkpunten foto’s gemaakt en koffie gedronken. Hoogtepunt terug was een aangelegde brug boven zee wat een mooie foto waard was.

Op tijd terug gegaan naar ons appartement om de boel in te pakken want morgen verkassen we naar ons laatste slaapplaats, het CKS Sydney Airport Hotel op 2 km van het vliegveld. ’s Avonds nog een rondje gewandeld en op tijd gaan slapen.

Zaterdag 7 oktober

Vanochtend op tijd opgestaan en uit ontbijten gegaan. Al onze spullen stonden al gereed om in de auto gezet te worden want we moesten om 10 uur strak uit het appartement. Na een uitstekend ontbijt nogmaals door Newtown gewandeld en toen de boel in de auto gepakt om te verhuizen naar ons hotel. Om 10 uur precies (we blijven Hollanders) zij n we weg gereden, het plan was onze koffers in opslag te geven, de auto weg te brengen en dan voor de laatste foto’s naar het centrum van Sydney te gaan. Bij het hotel aangekomen zei de lieftallige receptioniste dat ze in computer ging kijken of er al een kamer gereed zou zijn. En jawel hoor, de kamer was gereed en ze begon ons in te checken. We zeiden terloops dat we in dit hotel ruim 7 weken geleden onze vakantie waren begonnen en de vakantie nu gaan afsluiten zodat de cirkel weer rond zou zijn. De receptioniste keek op en zocht schijnbaar in de computer of dat klopte. Glunderend zei ze dat dat klopte en we kregen gratis een kamerupgrade aangeboden. Dus om 10.30 uur zaten we op onze superior room koffie en thee te drinken. Na de koffie hebben we de auto naar het verhuurbedrijf teruggebracht en om 11.30 uur zaten we in de trein naar Sydney. In Sydney hebben we nogmaals het Opera House en de Bay Bridge bezocht, wat extra foto’s geschoten, omdat het nu zonniger was dan de vorige keer. Daarna hebben we geluncht in het café waar Irene het eerste jaar heeft gewerkt toen ze naar Australië was vertrokken. Toen langzaam afgezakt naar China Town en daar op de trein naar het hotel gestapt. ’s Avonds op tijd gaan slapen, de wekker op 8 uur omdat we morgen om 13.30 uur vertrekken naar Singapore.

Zondag 8 oktober

Vanochtend lekker uitgeslapen tot 8 uur, gedoucht en ontbeten in het restaurant. Om 10.15 uur stond de luchthavenshuttle gereed om ons op te halen. Na nog wat anderen opgepikt te hebben, kwamen we op tijd aan op het vliegveld om in te checken. Ik ben maar gelijk inde aanval gegaan voor onze 3^e koffer. De eerste de beste medewerker van Scoot Air heb ik uitgelegd wat ons was overkomen en hoe we de 3^e koffer hebben moeten aanschaffen. De aardige mevrouw zei dat ze zouden kijken of ze iets konden regelen. Bij de incheckbalie wederom uitgelegd over de 3^e koffer maar deze mevrouw was in 1^e instantie minder behulpzaam. Ze zei dat we U$ 40,00 moesten betalen voor elke kilo die we meer mee hadden als 50 kg. Na het wegen bleken we 68 kg bagage te hebben, dus 18 x U$ 40,- = U$ 720,-. Wel gaf ze de tip om zoveel als mogelijk in onze cabine trolleys te doen, daar hadden we nog ruimte voor 5 kg na het wegen. Zo gezegd zo gedaan, ter plaatste de koffers open en op de band afgewogen wat er in de handbagage mee kon. Uiteindelijk hielden we 9 kg over in onze koffer waardoor onze handbagage weer te zwaar was. Wij terug naar de incheckbalie naar de dame die ons aan het inchecken was en die keek een stuk aardiger. Tijdens het wegen gaf ze ons een dikke knipoog en zei heel plechtig, zodanig dat iedereen in de buurt het kon horen, dat alles goed was. Niks bijbetalen dus, maar wel een heel hilarisch verhaal. Vandaar door naar de security en door naar het vliegtuig. Met een half uur vertraging zijn we vertrokken naar Singapore. De vlucht van bijna 8 uur verliep voorspoedig en om 7 uur in de avond kwamen we in Singapore aan (het is hier 3 uur vroeger als Australië). Na de douane richting de bagageband gelopen en zowaar, alles was meegekomen. Onze 3 koffers op het vliegveld herpakt, alles wat we hadden verplaatst in Sydney weer terug gepropt.

Omdat we alleen onze handbagage meenemen naar het hotel hebben we de 3 koffers afgegeven bij het bagage-opslagdepot. Inmiddels was het 20.30 uur en we waren het zat, te moe om met de metro naar ons hotel te gaan. Dus heerlijk een taxi genomen en binnen een half uur zaten we op onze hotelkamer. Nou ja, kamer, kamertje dus. In Singapore is ruimte duur, zo ook de hotels. Maar zo’n kleine kamer hebben wij nog nooit meegemaakt. 2 éénpersoonsbedden in de kamer, aan het voeteneind 35 cm over tussen de muur. Aan de zijkant van bed één een halve meter ruimte tussen het bureautje waar de koelkast onder staat en waterkoker bovenop. Tussen beide bedden 40 cm ruimte en bed 2 staat stijf tegen de kant. De badkamer was zo mogelijk nog kleiner. In 1^e instantie dachten we, waar is de douche nu? Echter bij goed kijken zat die 30 cm naast de toiletpot. Dus als je doucht is de gehele badkamer zeiknat. De bedden voelen wel goed aan, dat is dus een pluspunt!

Na al deze belevenissen hadden we toch nog wel “honger” gekregen en hebben we even iets gegeten in één van de vele eetgelegenheden hier in de buurt. Daarna lekker naar bed gegaan, morgen de stad ontdekken.

Maandag 9 oktober

Na een goede nacht geslapen te hebben werden we rond 7.30 uur wakker, dat viel ons mee gezien het tijdsverschil met Sydney. Na een heerlijke verfrissende douche in onze “badkamer” zijn we de stad ingegaan om een ontbijt te scoren. Ergens bij een metrostation vonden we een cafeetje waar we hebben gegeten. Het eten was redelijk, de koffie ronduit slecht. Vervolgens de ochtend door de stad gezworven, erg leuk om lekker rond te kijken. Er wordt enorm veel verbouwd in Singapore kwamen we tot de conclusie. Overal bouwputten c.q. bouwplaatsen. Rond het middaguur waren we bij Lau Sa Pat, dit is een plaats waar heel Singapore gaat lunchen, staat erom bekend. Na enig zoekwerk een tafeltje gescoord, wie het eerst komt wie het eerst maalt, dat principe dus. Wat we besteld hadden waren we na het betalen al vergeten, maar het was heerlijk. Aan tafel raakten we aan de praat met ene Steve uit Ierland die hier in de vastgoed zaken doet. Een ontzettend aardige man, wiens vrouw een paardenstal bezit met 28 paarden. Hij gaf nog een tip om met de kabelbaan naar Setosa te gaan om daar lekker langs he strand te wandelen. Omdat er niet echt iets in de planning stond hebben we dat die middag gedaan. De kabelbaan was enorm leuk zo boven zee naar het eiland. Op het eiland aangekomen hebben we gepoogd om naar het strand te lopen, het lukte ons echter niet om daar te geraken. Nagenoeg alles daar is privéterrein. Dus toen maar naar het hotel gegaan omdat we in de avond naar Gardens by the Bay wilden gaan. Daar ons in de kamer gelepeld en een uurtje gerust alvorens weer op pad te gaan.

Zoals gezegd, in de avond Gardens of the Bay bezocht. Een prachtig versierde tuin bij de baai. Om 19.45 uur begon er een lichtshow met muziek, een genoegen om naar te kijken. We waren daar niet alleen dus na de show een half uurtje bezig geweest om weer bij de metro te komen. Na de metrorit liepen we terug naar ons hotelletje(tjetje). Onderweg kwamen we een Vietnamees restaurant tegen wat er gezellig uitzag. Daar ook weer iets besteld waarvan we ook de naam weer zijn vergeten, maar de smaak was weer top. Tijdens het eten, wij zaten lekker buiten omdat het nog 25 graden was, waren in het restaurant een aantal klanten Karaoke aan het doen. Telkens als de deur open ging leek het wel of er een varken vermoord werd. Werkelijk geen gehoor. Je maakt wat mee zo hier in Singapore. Na het eten de rest van de vond op ons kamertje(tjetje) doorgebracht en op tijd gaan slapen.

Dinsdag 10 oktober

Na wederom een goede nacht om 8 uur opgestaan. Een bakkie op de kamer gedaan en daarna wederom het gevecht aangegaan met de badkamer. Na enig stuntwerk toch weer ongeschonden fris en fruitig eruit gekomen. Mijn eerste taak voor vandaag was om contact op te nemen met de lokale reisagent van Saudia Air hier op het vliegveld. We hebben tenslotte een 3^e koffer in te checken, en dat wat ons betreft zonder kosten! Een ontzettend aardige mevrouw die ik aan de lijn had die na enig aandringen begrip toonde voor onze situatie. Ze gaf aan dat zij geen beslissingsbevoegdheid (mooi scrabblewoord) had, maar dat ik een mailtje aan haar moest sturen en dat zij contact met het hoofdkantoor op zou nemen. Zo gezegd zo gedaan, binnen een half uur een keurig mailtje teruggekregen dat ze de situatie begrepen en dat ze een oplossing gaan proberen te vinden om de 3^e koffer in te checken zonder kosten. Morgen dus verder op het vliegveld, wordt vervolgd.

Na dit gesprek zij we wederom de stad ingegaan. Eerst naar Little India, een kleurrijke wijk met allemaal winkeltjes en eetgelegenheden. Echter, door de geuren kregen we niet echt trek in een lunch. Na enig zoekwerk van Linda kwamen we uiteindelijk bij een restaurant uit, waar we van een heerlijke brunch hebben genoten, dit met een heerlijke kop cappuccino. Van daaruit doorgewandeld naar de Arabische wijk. Ook erg kleurrijk, veel prullaria te koop, veel uitnodigingen gehad om in diverse restaurants te komen eten en heel veel Perzische vloerkleden gezien. Genoeg vloerkleden om een wedstrijd met vliegende tapijten te organiseren denk ik. Omdat het erg heet was, de zon scheen volop, besloten we als afsluiting door China Town te wandelen en naar het hotel terug te gaan om bij te komen. Vanavond zijn we nogmaals naar Gardens by the Bay geweest om de lichtshow te bekijken, dit omdat we het beiden erg mooi vonden gisteravond.

Morgen op stap naar huis, onze eerste vlucht is naar Jeddah en die vertrekt om 17 uur lokale tijd hier. Als alles volgens planning verloopt, zijn we dan rond 21.00 uur op Jeddah (het is daar 6 uur vroeger als hier). Daar hebben we op het vliegveld een hotel waar we de nacht doorbrengen. Donderdagochtend om 8.30 uur vertrekt onze laatste vlucht naar ons HOME SWEET HOME, zin in. Daar schrijf ik nog even hoe alles met de 3^e koffer is afgelopen.

De reis in getallen

Als we thuis zijn dan hebben we:

Ruim 43.000 km gevlogen (meer als de wereld rond)
Ruim 7.000 km links gereden (op een paar honderd meter na)
Ruim 600 km gewandeld (met Singapore mee)

Groetjes,

Rob

Sydney, eindstation Australië

Dagen 49, 50 en 51

Dinsdag 3 oktober

Na de leuke dagen in de Blue Mountains werd het tijd om voor de zoveelste keer te verkassen, ik ben de tel kwijt geraakt. Dit keer was onze bestemming Sydney, dat tevens de eindbestemming van onze Australië-reis is. Het beloofde een hete tot zeer hete dag te worden, 35 graden en meer. Daarom hadden we een uurtje strand ingepland. Dat werd een strandje in het Royal National Park, genaamd Wattamolla Beach. Na een kleine 2 uurtjes rijden en onderweg nog even verse broodjes te hebben gescoord, kwamen we aan in het National Park. We moesten wel AUD 6,-- voor een parkeerticket betalen, dat je achter je raam moest leggen en dat geldig was voor het hele park. Bij de parking van het strand aangekomen, moesten we echt zoeken, want het was behoorlijk druk. Waarom druk, want alle scholen waren weer begonnen, de nationale feestdag(en) was/waren voorbij, mensen moeten gewoon weer werken. We hadden geen idee. Ver parkeren betekent ook ver lopen. We wilden op het strand picknicken, dus we waren bepakt en bezakt. We liepen keurig volgens de bordjes naar de beach. Daar aangekomen bleek dat we eerst wat natte rotsen af moesten en dan door water met een behoorlijke stroming. Dat water kwam niet tot de enkels maar minstens tot je middel. We moesten onze zwemkleding nog aan, dat hebben we dus maar boven aan gedaan, want anders word je zeiknat. Uiteindelijk zijn we met de spullen de rotsen afgegaan en door het water gegaan, waar de ondergrond ook uit rotsen bestond. Dat was niet fijn. Enfin, we hebben het gered en waren dus eigenlijk al nat. We vonden een plekje. Ik ging gelijk een stuk lopen om een foto te maken van een watervalletje wat in zee uitkwam. Maar het was zo heet. Rob en ik zijn om beurten even het water ingegaan en besloten om hier niet te gaan picknicken. Het was bloedheet en er waren ook veel irritante en brutale vliegjes die maar om je heen dartelden. En er stond ook nog een aardig windje… Tijd om weg te gaan. We zagen ook een andere weg om van het strand weg te komen, maar óók door het water! Echter, hier bleek de grond stabieler én we hoefden niet over rotsen te klimmen en klauteren, dus kozen we deze weg om terug te gaan. Je zag mannen met kindertjes op hun nek, je zag moslima’s gewoon in hun kleding door het water gaan, je zag mannen die hun vrouw (of schoonmoeder?) op hun rug hadden en die uiteindelijk toch in het water terecht kwamen. Het was eigenlijk wel een klucht. Rob ging als eerste en ik zou erachter aan komen. Ik zag het water bij Rob al tot boven zijn middel komen en hij had de tassen omhoog. Ik ging erachter aan en kreeg last van mijn schouder omdat ik de koeltas daarop had. Wat een armoe, zeg. (Een foto zit in de fotogalerij). Maar we kwamen aan de overkant en tijdens het lopen naar de auto in de hitte droogden we aardig op. Omgekleed bij / achter / voor de auto en op weg naar de picknick-area. Dat bleek een leuke plek en er was genoeg ruimte. Onder een grote boom, dus lekker in de schaduw, vonden we een picknicktafel. Na de lunch liepen we terug naar de auto die op een parkeerplaats stond en wat zat er achter de ruitenwisser? Een bon!? Wat bleek, ik had tijdens het rijden van het strand naar de picknickplek het parkeerticket achter het voorraam weggehaald. Het bleek dat je door het hele park dit ticket achter het raam moest houden. Domme ik! Maar het ticket hadden we gelukkig nog. Met het ticket en de bon ben ik naar het Visitor Center gelopen en “gelogen” dat we even naar het toilet moesten en dat we terug kwamen een bon vonden. Het was een aardige vrouwelijke ranger, die zei dat ze het zou regelen. Ze hield de bon en parkeerticket achter, wat betekende dat wij wel het park uit moesten, want we hadden geen parkeerticket meer. De boete was maar AUD 12,--, maar zonde van het geld, dat zijn toch weer 2 ijsjes! We besloten om door te rijden naar ons appartement, dat we voor 4 nachten hadden gehuurd. We konden er gelukkig al in. Het is een leuk appartement, helaas geen airco! Dit is de eerste accommodatie waar geen airco in zit en dat met 37 graden buiten! Maar we hadden wel een eigen parkeerplek en dat is heel lekker in deze voorstad van Sydney, genaamd Newtown, met zijn smalle straten en weinig parkeerplaatsen. Na een bakkie gingen we wat boodschapjes halen bij de Woolies, dat gelukkig maar op 10 minuten lopen lag. Rob ging weer zelf koken, want we hadden een keuken met alles erop en eraan. Na het eten zijn we rustig (want het is nog steeds warm!) naar het station gelopen (ook maar 6 minuutjes lopen) om te kijken hoe het allemaal werkt met de treinen hier. Een aardige man van de Australische NS had ons goed geholpen. Je kunt gewoon met je creditcard in- en uitchecken. Hij vertelde ook nog welke lijn we moesten nemen. Terug in het appartement hebben we rustig aangedaan met die hitte.

Woensdag 4 oktober

Hé, dat is een bekende datum! Mijn verjaardag namelijk. Ik mocht zeggen wat we gingen doen en bezoeken en dat was dus het centrum van Sydney geworden. Maar eerst had Rob een lekker ontbijtje klaargemaakt met gekookte eieren, waar ik zo gek op ben. Daarna belde Irene om me te feliciteren. Uiteindelijk gingen we om 9.00 uur met de trein naar Sydney, waarmee we in 20 minuutjes in het hart van Sydney waren, om precies te zijn bij de ferries. Wat een goede verbinding is dat. Zo hoefde Rob niet in het drukke verkeer naar de stad rijden, want het was helemaal niet nodig. Het was gelukkig niet zo heet meer als gisteren, het scheelde bijna 10 graden, dus nog lekker weer, maar wel winderig. We gingen eerst langs het water lopen, richting de Harbour Bridge en het Opera House. Daar hebben we natuurlijk heel veel foto’s gemaakt. Er zal er zeker wel eentje in de fotogalerij terecht komen. Toen was het tijd voor verjaardagstaart. Die hebben we verorberd op het terras van het MCA-café boven op het Museum of Contemporary Art (betekenis is “modern”) met mooi uitzicht op het Opera House. Na deze versnapering besloten we de ferry te nemen naar Manly. Daar kon je weer betalen met je creditcard. We hoefden niet lang te wachten en konden al spoedig boarden. Er stond veel wind op het water en de ferry had er aardig de spurt in. De overtocht duurde 25 minuten en voordat we het wisten waren we aangekomen in Manly. Op de kade drong het bij ons allebei ineens door, dat we in deze plaats vorig jaar met Irene en Marley hebben gezeten. Toeval bestaat niet. We hebben er wat gewandeld en namen de ferry weer terug. We hebben een pie als lunch gegeten en zijn toen naar het Queen Victoria Building gelopen. Wat was het druk op straat, allemaal zakenmensen die buiten de deur lunchen. Ik had vroeger toen ik nog werkte (ahum!) een broodtrommeltje mee. Het gebouw waar we heen gingen was zo gevonden en we gingen gelijk met de roltrappen helemaal naar boven waar je een prachtig uitzicht had op een grote klok en allerlei winkeltjes op vele verdiepingen beneden. Een foto waard. Daarna zijn we gelopen naar Darling Harbour, waar het zeer druk was. De toeristen zijn weer uit hun holen gekropen. Vele groepen Japanners kwamen we tegen. Vorig jaar dat we er waren met Irene en Marley was nét na de Covid, toen was het heerlijk rustig.

Toen werd het tijd om op mijn verjaardag te proosten. We hebben een lekker biertje gedaan bij de haven en op mijn (oude) leeftijd geproost. Daarna besloten we naar de trein te gaan, want we hadden we ’t end in de bek. We waren nog niet binnen in het appartement of het begon toch te regenen. Wat hebben wij een mazzel gehad. In het appartement gekomen hebben de oudjes even gerust. Om 18.30 uur gingen we de deur weer uit om in een Balkanees te dineren voor mijn verjaardag. Het lag maar op 5 minuten lopen. We hebben heerlijk gegeten en als afsluiting een lekker dessert genomen. Daarna naar het appartement waar we de avond rustig hebben doorgebracht en waar ik de vele felicitaties heb bekeken en gelezen. Ik had een leuke verjaardag in een ver land!

Donderdag 5 oktober

Vandaag stond er weer het een en ander op het programma. We gingen weer met de trein naar hartje Sydney. We wilden het Maritime Sea Museum bezoeken. Dat ging om 10.00 uur open. Wat hebben we daar allemaal gezien: onderzeeër HMAS Onslow. Wat was het benauwd daarin en dan bedoel ik de ruimte. Het was zeer interessant hoe de mensen leefden en werkten. Vervolgens gingen we de destroyer HMAS Vampire bezoeken. Die heeft dienst gedaan van 1959 tot 1986. Ook weer interessant om te zien hoe mensen daar leefden. Vervolgens gingen we naar HMB Endeavour. Dit is een replica van de echte Endeavour van James Cook. Het geeft je een inkijk hoe de zeelui leefden en werkten. Ik heb daar 4 keer mijn hoofd gestoten, zo laag allemaal! Maar ook weer interessant. Daarna naar een replica van de Duyfken, dat een link heeft met Nederland, want de échte Duyfken komt uit Nederland en is van 1606. Voor meer informatie bekijk de website eens van het Museum. Is echt interessant. We hebben ook nog een film van 10 minuten gezien over wat de Japanners in de Tweede Wereldoorlog hebben aangericht. Laat er nou net een Japanse man naast me zitten. Beetje ackward! Na het bezoek aan dit interessante museum (we hebben alleen de boten bezocht, binnen is ook nog het een en ander te zien), hebben we een bakkie op het terras gedaan. Hierna zijn we weer naar het treinstation gelopen, waar we binnen een half uur weer in het appartement waren, waar we hebben geluncht en onze middaguitstapjes begonnen. Eerst gingen we met de auto naar het beroemde en bekende Bondi Beach. Als je in Sydney bent, moet je hier geweest zijn! Wat kan ik zeggen over Bondi Beach? Het verschilt niet veel van andere stranden, er zijn zelfs mooiere stranden, het kon ook bijv. Wijk aan Zee zijn geweest, máár ik kan wel zeggen dat ik op het strand van Bondi Beach heb gestaan. Hier waren we snel weer weg en gingen naar Wylies Baths. Dit was maar 10 km verder, maar we hebben er bijna 30 minuten over gedaan, niet omdat het zo bijzonder druk was, maar allemaal stoplichten! Wat is Wylies Baths? Dit is een natuurlijk oceaanzwembad met een prachtig uitzicht op de Stille Oceaan. De locatie is geweldig. Het ligt namelijk op de kliffen met uitzicht op de oceaan. Rob heeft hierin een duik genomen en vond het geweldig. Het water was behoorlijk koud, maar dat deerde hem niet. Hij liep op de afscheiding (soort van muurtje), dat niet geheel egaal was. Dan ging hij daar zitten om de woeste golven over zich heen te krijgen, wat ie prachtig vond. Echter, je moest je wel vasthouden aan het touw wat daar gespannen was, anders kon het nog wel benauwd worden met al die woeste golven. Maar zeer de moeite waard. We hebben daar op het terras nog wat genuttigd en gingen weer terug naar het appartement. De rit duurde behoorlijk lang, terwijl het aantal kilometers niet veel was. In het appartement hebben we nog een was gedraaid, want morgen is de laatste volle vakantiedag en moeten we gaan inpakken, want we hebben 3 koffers en 2 trolleys! Rob had al geprobeerd de 3^e koffer online in te checken, maar dat kon niet. We moeten dit dus doen op het vliegveld. Ben benieuwd wat dit gaat kosten! We hadden vanavond al het een en ander ingepakt, want we hebben nog een lange tussenstop van 3 nachten in Singapore.

Groejes, Linda

De Blue Mountains

Zondag 1 oktober

Op tijd wakker geworden, net even 8 uur in de ochtend volgens mijn telefoon. Lekker uitgeslapen dacht ik, echter op mijn horloge was het net even 7 uur. Heel raar dit, ik dacht dat mijn horloge achter liep en heb deze gelijk gezet. Omdat ons hotel inclusief ontbijt was hebben we daar heerlijk ontbeten met van alles en nog wat, prima verblijf. Na het ontbijt even langs de wasserette van het hotel gelopen, die zag er goed uit, mooie wasmachines en zo ook mooie drogers. En het bleek ook nog gratis, kijk daar houden wij Hollanders van. Omdat we deze dag een bezoek aan de wasserette gepland hadden, besloten we dat hier te doen. Dus hup de was in de wasmachine en lekker een bakkie gedaan op de kamer. Af en toe even gekeken en toen de was schoon was het geheel in 2 drogers gegooid, dat droogt dubbel zo snel volgens ons. Omdat het drogen even duurt hebben we in de tuinen van het hotel rondgewandeld, erg mooi aangelegd met vijvers, bankjes, bomen en grasvelden. Zeker drie kwartier daar doorgebracht, een groot terrein tot onze verbazing. Nadat de was gedroogd was de boel opgevouwen en alles in de auto gedaan.

Nu weer op pad naar onze volgende bestemming, van het plaatsje Leura naar het plaatsje Katoomba, een rit van zeker 8 km. Rond het middaguur reden we de parkeerplaats van ons Motel op. Het Motel heet 3 Sisters Motel, gelegen op loopafstand van de bezienswaardigheid 3 Sisters! Heel toepasselijk dit dus. Bij de receptie werden we alleraardigst ontvangen, gelijk ingecheckt in kamer 11. De house keeping was al bezig met schoonmaken, maar dit zou nog een half uurtje duren. Dat kwam mooi uit, we waren toch al van plan om naar de 3 Sisters te wandelen bij The Lookout Echo Point. Een wandeling van circa 10 minuten. We waren daar gelukkig niet de enigen, wat een volk daar. Allerlei nationaliteiten liepen daar rond, een waar “gekkenhuis”. Ook veel Australiërs omdat het schoolvakantie is, dat merk je volgens de locals die we hier en daar spreken. Na enige worstelpartijtjes en krachttermen uiteindelijk een plekje aan de rand van de Lookout bemachtigd, er moesten tenslotte toch foto’s worden gemaakt. Na al dit geweld zijn we terug gewandeld naar ons Motel waar onze kamer gereed was en de airco lekker aan stond. Omdat het erg warm was en we toch nog wat last hadden van de lange reis, hebben we na de lunch eerst maar een powernap gedaan. In de middag, die al aardig op gang was, hebben we wat boodschappen gedaan, wat gechilld en gedineerd. Met zonsondergang zouden we een verlicht pad gaan wandelen naar de Kotoomba Cascade Falls. Nu is het de afgelopen weken steeds rond 18 uur in de avond donker geworden, maar vandaag bleef het alsmaar licht, geen schemering zelfs. Op dat moment dacht ik terug aan mijn horloge die vanochtend op even 7 uur stond en mijn telefoon 8 uur aangaf. Het kon niet anders dan dat ze hier de zomertijd hebben ingezet!! Na enig speurwerk op het internet (wat zouden we zonder internet moeten vandaag de dag) bleek dat ik gelijk had. Om 2 uur afgelopen nacht hebben ze, zonder het ons te vertellen, de klok een uur vooruit gezet. Dus we waren eigenlijk vroeg wakker, hebben vroeg gelunched, vroeg een powernap gemaakt en vroeg gedineerd.

Rond 19 uur werd het eindelijk donker. Vanaf ons verblijf zijn we naar de verlichte route gelopen alwaar we op de Katoomda Cascade Falls uitkwamen. Door de belichting zag het er sprookjesachtig uit en was het er (gelukkig) erg rustig. Daar uiteraard een aantal foto’s gemaakt en alle trappen die we hadden afgedaald, weer omhoog gelopen. Een behoorlijke inspanning maar de moeite meer als waard. Rond 21 uur kwamen we moe maar voldaan weer bij ons Motel aan. Omdat het nog steeds heerlijk weer was heb ik, dorstig geworden van al dat wandelen, de gehele biervoorraad opgemaakt buiten op het bakje voor onze deur.

Maandag 2 oktober

Vandaag op tijd op om naar Scenic World in de Blue Mountains te gaan. Gisteravond laat de kaartjes reeds online gekocht (internet). Na het ontbijt vanuit het Motel naar het beginpunt gewandeld. De oplettende lezer merkt al dat alles hier, voor ons, op loopafstand zit. Bij het startpunt gekomen wilden we dapper instappen maar de toegang werd echter resoluut geweigerd door een pronte dame. Ze straalde veel autoriteit uit en legde beleefd maar doordringend uit dat we eerst onze polsbandjes beneden op moesten halen, dat hadden we nergens gelezen zeiden we nog beleefd. Maar ze bleef ons weigeren, dus wij maar naar beneden gelopen en ja hoor, daar zaten 2 vrolijke dames ons al op te wachten waar we de polsbandjes om kregen en gelijk een volledige uitleg wat we vandaag allemaal zouden kunnen doen. Na deze kleine vertraging zijn we weer naar boven gelopen en vol trots lieten we onze polsbandjes aan de pronte dame zien waarna we in de Scenic Skyway mochten stappen. De Scenic Skyway is een gondel welke ons over de vallei aan de overkant afzette. De bodem waar ik op stond was van glas en in het midden van de rit kijk je circa 270 meter naar beneden. Wel gaaf om op het glas te staan en de diepte in te kijken. Aan de overkant gekomen konden we op 2 manieren afdalen de vallei in. Of met de Scenic Railway of met de Scenic Cableway. Beiden kwamen in de vallei uit, circa 200 meter lager. In de vallei liepen een aantal wandelpaden welke je kan lopen. En dan kan je ook weer kiezen of je met de Railway of met de Cableway omhoog gaat. Wij kozen ervoor om met de Railway naar beneden te gaan, dit is een vernieuwde versie van de oude Railway welke door de mijnwerkers vroeger werd gebruikt om naar de kolenmijnen te gaan welke hier volop aanwezig zijn c.q. waren. Deze Railway gaat onder een hellingshoek van 52 graden naar beneden. Omdat we voorin zaten was het de beleving geweldig, we hingen in onze zitplaatsen zo stijl was het. Hier in Australië claimen ze dat dit de steilste Railway ter wereld is, maar je moet niet altijd alles geloven wat ze zeggen. Beneden aangekomen hebben we ruim een uur gewandeld in het regenwoud, langs oude kolenmijnen, mooie kreken en ook nog langs een soort van tentoonstelling van Dinosaurussen welke hier 90 miljoen jaar geleden geleefd zouden hebben. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij de Scenic Cableway (grote kabelbaancabine waar 84 personen in kunnen) en daarmee weer omhoog gegaan.

Gezien alle belevingen eerst maar bijgekomen met een bakkie en een plakkie. Dit op een terras welke een ontzettend mooi uitzicht gaf over het dal en de Cableway. Omdat we onbeperkt gebruik mochten maken van de Railway en Cableway omdat we een dagpas hadden gekocht, besloten we nog een rondje te maken (we zijn tenslotte Hollanders). Nu in omgekeerde volgorde, naar beneden met de Cableway een stuk wandelen en weer omhoog met de Railway. Uiteindelijk zijn we weer Scenic Skyway gestapt welke ons terug bracht naar het startpunt. Hierna zijn we naar de Katoomba Falls gelopen en via de Katoomba Cascades teruggelopen (waren we gisteravond in het donker). Dus nu hebben we foto’s van zowel ’s avonds als overdag. Al met al hebben we een mooie ochtend en een stukje van de middag gehad. Wat ik vandaag heb geleerd is dat de Blue Mountains eigenlijk geen Mountains zijn, maar een plateau is op circa 750 meter welke in circa 90 miljoen jaar is uitgesleten, door wind en water, tot de vallei welke het nu is.

Toen zijn we teruggelopen naar ons Motel waar we hebben geluncht. Omdat het warm was op de kamer even omgekleed om met de auto naar een ander Outlook te gaan 16 km verderop. Net voordat we de auto in wilden stappen ging het brandalarm af op onze kamer. Waren we zo warm geworden van al dat lopen? Ik heb een aantal malen het alarm gereset maar het bleef maar afgaan. Uiteindelijk heeft Linda dit bij de receptie gemeld en zijn wij weggegaan, geen harde dat geluid.

Zoals gezegd zijn we met de auto op pad gegaan. Ons volgende doel was Bridal Veils Falls bij Govetts Leap Lookout, ruim 16 km verderop. Ook daar foto’s gemaakt en een wandeling, de moeite waard ook. Na een uurtje terug gereden naar het Motel want we wilden nog even terug naar de 3 Sisters waar we gisteren met nog 100.000 anderen waren. De locals hadden gezegd dat het er doordeweeks niet zo druk is. Dus auto geparkeerd bij ons Motel en wederom heen gewandeld. Gelukkig was het er net zo druk als gisteren, dan voel je je er niet zo alleen. Wederom veel Australiërs die eigenlijk zouden moeten werken ware het niet dat het Labourday hier is in Australië, een zogenaamde “Public Holiday”, een feestdag dus, zo ook voor ons dus met al dat volk. Toch nog een mooie wandeling gemaakt naar de brug bij de 3 Sisters dus niet voor niks gekomen. Op de terugweg hebben we lekker een biertje genomen bij een restaurant aan de rand van de vallei. Omdat het heerlijk was hebben we hier ook gedineerd en nog maar een biertje genomen. En omdat het Public Holiday was, mochten we ook nog eens 15 procent extra betalen voor ons diner! Dat schijnt in Australië normaal te zijn. Moe maar voldaan zijn we teruggelopen naar ons Motel en zit ik nu het blog te schrijven. Morgen gaan naar Sydney waar nog 4 nachten verblijven.

Groetjes, Rob

Dorrigo NP en reis naar Blue Mountains

Dag 45 en 46

Vrijdag 29 september

We hebben lekker geslapen in het grote kingsize bed in onze leuke accommodatie in Dorrigo. Na het lekkere ontbijt, dat bestond uit zelfgebakken brood met zelfgemaakte boter en dito jam, zelfgemaakte yoghurt (die was héérlijk en de lekkerste die ik ooit -in mijn herinnering- heb genuttigd) en kakelverse eieren. We zouden vandaag gaan wandelen in Dorrigo National Park, de zogeheten Wonga Walk, een wandeling van bijna 7 km in het regenwoud (rainforrest). Onderweg zouden we 2 watervallen tegenkomen, Crystal Shower Falls én Tristania Falls. We reden eerst naar de bakker om verse broodjes te halen voor onze picknick, die we zouden houden na de wandeling. En toen echt op weg naar het park. Het was maar 12 minuten rijden, dus we waren er lekker op tijd. Dat was maar goed ook, want de parkeerplaats was niet groot en wij konden met gemak een plekje bemachtigen (dat we terug kwamen van de wandeling was het parkeerterrein tjokvol!). Ik moet er nog bij zeggen, dat het weer prachtig was vergeleken met de dag ervoor; het was zonnig en warm. Enfin, het was een mooie wandeling, die prima te belopen was. We hebben zelfs een paar keer een “skywalk” gedaan. Dat moest ook wel, want anders kon je de wandeling niet maken. Het was behoorlijk hoog, maar ik heb het toch maar weer gedaan. Het regenwoud was prachtig en lekker koel. Na ongeveer 3 km kwamen we bij onze eerste waterval, de Crystal Shower Falls. Vanaf de skywalk zagen we hem liggen. Hij was niet super “vol”, maar de regenboog die erbij was, maakte hem prachtig. Het leuke van deze “shower fall” is, dat je er ook achter kon lopen. Dat was prima te doen en na wat klauteren en klimmen, stonden we áchter de waterval. Prachtig. We hebben geprobeerd wat foto’s te maken met ons erop/ernaast, maar dat ging niet al te gemakkelijk, want we wilden wel die “shower” er mooi op. Tenslotte hebben we iemand gevraagd om dat te doen. Het resultaat vind je in de fotogalerij. Na al dit moois moesten we weer verder. We wandelden allebei lekker door, we hadden er zin in en lichamelijk ging het ook goed. Toen kwamen we bij de Tristania Falls. Zag er ook goed uit, het was een brede met aardig wat water. (Een foto hebben we bijgevoegd in de galerij). Tenslotte bereikten we het einde van de wandeling: moe maar voldaan. Het was nog een beetje vroeg, maar we besloten toch om te gaan picknicken. We hadden de tip van onze huisbaas, Nick, gekregen om naar Rosewood te gaan. Dus wij in de auto en die kant op. Na een paar kilometer moesten we een dirtroad op. We hebben dat één kilometer volgehouden, maar zijn toch maar omgedraaid, we vonden het onverantwoord voor de (huur)auto. We zijn weer naar het park gereden, waar een bord stond met een picknickplek. Daar zijn we naar toegereden om te kijken of het wat was. We vonden daar een picknicktafel aan de rand van een mooi uitzichtpunt en in de schaduw, want het was zonnig en heet. Na de picknick hebben we nog een stukje Waterfall Way gereden met diverse watervallen onderweg. De eerste die we tegenkwamen aan de kant van de rijweg was een straaltje, niet veel bijzonder. We besloten maar om te keren naar het dorp, want anders moesten te ver rijden en hoe zouden die andere eruit zien? In het dorp was een zwembad. Helaas was-ie dicht, anders hadden we zeker een duik genomen. We gingen boodschappen doen voor onze barbq: vlees bij de echte slager en wat randproducten bij de Spar. Uiteindelijk zijn we naar onze accommodatie gereden en even lekker rustig aan gedaan. We hebben in ons tuintje daar nog de zon onder zien gaan, dat was leuk om mee te maken. Om 19.00 uur zijn we gaan barbq-en, ik moet eigenlijk zeggen Rob deed het en ik at mee (haha). Ik heb wel een fruitsalade gemaakt. Maar alle eer aan Rob! Het was lekker weer en we hebben gezellig en heerlijk gegeten (dit was onze eerste en zal tevens de laatste barbq zijn van het jaar!) en nog lang buiten gezeten.

Zaterdag 30 september

De wekker stond vroeg, 7.00 uur, want we wilden om 8.00 uur vertrekken. Waarom zo vroeg zullen jullie je afvragen. We hadden vandaag een rit van ongeveer 620 km voor de boeg en we wilden niet te laat op onze bestemming, nabij de Blue Mountains, aankomen. Enige uitleg hiervoor is nodig. We zouden deze rit eigenlijk in 2 dagen maken. Rob vond het echter geen aantrekkelijk idee om 2 dagen 300 km te moeten rijden. De eerste dag zou dan weg zijn, want we hadden voor die dag geen plannen en we zouden zitten in de middle of nowhere met niets te doen daar (het was alleen maar om te slapen) en dan zouden we de tweede dag weer 300 km moeten rijden. Hij wilde het liever in één keer goed doen, dus ruim 600 km, en dan win je in principe een dag. Ik was het met hem eens, maar hij moet rijden, dus hij moet het zeker weten. Trouwens, ik heb zegge en schrijven een paar honderd meter op een parkeerplaats gereden, dus ik kan wel zeggen dat ik deze vakantie ook mijn steentje heb bijgedragen qua rijden (ahum). Wat valt er over deze rit te schrijven? Dat de reis voorspoedig liep, het was niet druk (hoewel om op de snelweg te komen vanuit Dorrigo waar wij zaten de afgelopen 2 nachten duurde 3 kwartier!). Bij Sidney werd het een stuk drukker, we hebben daaromheen gereden. We zijn twee keer gestopt en om 16.00 uur reden we Leura binnen, waar we een mooi hotel voor één nacht hebben geboekt, een familiekamer helemaal, want toen wij eergisteren boekten, was alles maar ook alles vol op deze ene kamer na dus. De Blue Mountains, waar wij de komende dagen zitten, is een hele populaire trekpleister, ook voor de Australiërs zelf en het is weekend en kindervakantie. Na aankomst in ons hotel hebben we eerst even een bakkie gezet, toen we erachter kwamen dat we 3 doosjes met koffiezakjes (diverse smaken) van Rob vergeten zijn in onze andere accommodatie, 620 km vederop. En Rob die geen koffie heeft …. dus we moesten even naar de Woolies op 5 minuten rijafstand. We hadden gezien dat er op een paar minuten rijden een waterval zat, Georges Falls. Die zouden we dan gelijk meepikken. Het moest allemaal snel – snel, want het is hier rond 18.15 uur donker. Bij de parkeerplaats van de waterval aangekomen, zagen we dat het maar 30 minuten heen en terug lopen was. Dat was nog wel te doen, ondanks dat we wel moe waren. We hadden er echter geen rekening mee gehouden, dat de weg naar de waterval bestond uit alleen maar traptreden… en niet zo’n beetje ook. Normaal tel ik dat soort treden, maar van de vermoeidheid ben ik dat vergeten. Uiteindelijk zijn we bij de waterval aangekomen. Het was geen “volle”, maar het was wel de moeite waard. En toen de weg weer omhoog …. dat zal ik jullie maar besparen. Hijgen als een oud paard, ik dus…. We zijn boven gekomen. We hadden eigenlijk helemaal geen zin om uit eten te gaan. We gingen weer naar Woolies, waar we brood en knakworstjes en beleg en toetje hebben gekocht. Terug in het hotel hebben we dit lekker opgepeuzeld en we hadden er zat aan. In het hotel hadden ze echte borden, bestek, glazen, afwasmiddel, theedoek etc. dus prima verzorgd. Het afwassen doen ze morgen zelf maar weer, maar we hebben wel alles afgespoeld, want afwassen in hotels doen we nooit, wel in cabins, huisjes etc. Rob ging voor het eten nog even een tukkie doen en na het eten lekker in bad. Ik vermaakte me met Netflix op de tab.

We hebben dit blog over 2 dagen gedaan, omdat het volgende blog (dat Rob weer doet) allemaal over de Blue Mountains zal gaan. We zijn hier nog wel twee volle dagen.

P.S. Morgen, zondag, gaat onze allerlaatste week in van deze Australië-reis!

Groetjes, Linda

Byron Bay naar Doriggo NP

Dag 41, dinsdag 26 september

Vandaag gingen we Brisbane verlaten om onze roundtrip voort te zetten. We begonnen met een heerlijk ontbijt (Eggs Ben; mijn favo!) beneden in het restaurant van ons hotel (moesten we wel zelf betalen, was niet in de hotelprijs inbegrepen). We moesten vandaag ook onze huidige rentalcar omruilen voor een grotere en betere reisauto. We hadden onze huidige huurauto maar voor een paar dagen gehuurd, omdat Irene haar eigen auto zou nodig hebben. Maar dat is door Rob ook uitvoerig uitgelegd in onze eerdere blogs. Maar die grotere auto hadden we ook al vastgelegd voor onze rondreis, omdat dat comfortabeler rijdt én reist, dus we gingen hem “gewoon” omruilen. Kunt u het allemaal nog volgen? Rond 10.00 uur gingen we met al onze bagage (ook door Rob al omschreven hoeveel) naar onze auto in de garage onder het hotel (we moesten 2 keer lopen!) en reden het drukke Brisbane in. Het duurde even voordat we de drukte uit waren en gingen op weg naar de Gold Coast, dichtbij het vliegveld, voor de nieuwe huurauto. We bleven plots steken in een flinke file. Toch waren we anderhalf uur te vroeg bij het verhuurbedrijf, hopende dat we de auto wel mee zouden krijgen en dat kregen we. Dat was fijn. Het was een veel betere en grotere auto, maar onze bagage bleef toch een dingetje. We hadden bij het verhuurbedrijf alles erin “gegooid” en 3 straten verder hebben we de bagage maar even beter gereorganiseerd. Dat was beter voor mij ook, want mijn stoel stond aardig naar voren en ik zat bijna met mijn neus op het dashboardkastje! Nog even het inschakelen van de muziek, de navigatie etc., dat lukte allemaal goed. Wat is dat toch een genot tegenwoordig, je steekt het snoer in de usb-ingang, je verbindt hem met je mobiel en alles werkt. Toen op weg naar onze volgende bestemming, te weten Byron Bay, een rit van ruim 200 km. Echter, eerst gingen we op zoek naar een plek om te picknicken, want de inwendige mens moest ook weer gevuld worden. We kwamen uit op een mooi plekje aan zee in Coolangatta. Het was er aardig winderig, maar we zaten onder een afdak. Na de lekkere lunch dus op weg naar Byron Bay. Dit kustdorp ligt op het meest oostelijke punt van Australië. Heel beroemd daar is het Cape Byron Ligthouse (vuurtoren). Byron Bay werd eind jaren 50 “ontdekt” door surfers uit Sydney, voornamelijk door het blauwe warme water met een goede surfkwaliteit. In de daarop volgende jaren werden de attracties rond het gebied steeds meer bekend en zorgde voor een sterke stijging van het toerisme. Het is ook beroemd om de relaxte alternatieve levensstijl. Tot zover Wikipedia, onze eigen ervaring beschrijf ik later. Aangekomen op ons vakantieadres, een camping, konden wij gelijk onze cabin in, die wij voor 2 nachten hadden gehuurd. Alles zat erin (eigen douche, toilet, kookgelegenheid, koelkast), maar het grappige vonden wij dat er precies 2 koppen, 2 messen, 2 vorken, 2 lepels, 2 bordjes etc. aanwezig waren. Basic, maar het was er schoon en we konden al onze bagage op het extra bed kwijt, wat er ook nog stond (hoe drinkt en eet die derde persoon met maar van alles 2?). Na een bakkie op ons terras buiten gedaan te hebben, reden we naar de vuurtoren bij Cape Byron. Een kort ritje. Boven aangekomen konden we parkeren op het állerlaatste plekje. Dat was wel betaald parkeren (AUD 10,--), maar het scheelde een hoop lopen vanaf een andere parkeerplaats beneden. We zagen de mooie vuurtoren al liggen. Hij stak zo mooi af bij een strakblauwe lucht. Natuurlijk even geposeerd voor die vuurtoren (foto staat in galerij). Daarna hebben we er een wandeling gemaakt naar de uitzichten over de zee met woeste, ruige kust. Het waren aardig wat trappen! Maar alles voor mooie foto’s en filmpjes én natuurlijk het uitzicht! Na een tijdje vonden we het tijd om terug te keren naar onze cabin. We moesten ook nog boodschappen doen. We vonden een Woolies (eigenlijk heet het voluit Woolworth) en wilden de parkeergarage daar inrijden, maar dat kon niet. We werden vriendelijk gesommeerd elders te parkeren, want een auto zat vast tegen het plafond (de auto was te hoog!). Hij kon zeker niet lezen hoe hoog de garage was….. Gelukkig vonden we dichtbij een plekje. In onze cabin heeft Rob gekookt, dat weer lekker was na drie dagen uit eten te zijn geweest. ’s Avonds hebben we nog een rondje gewandeld en kwamen terecht in een kroeg met buitenterras en live-muziek, waar we een lekker biertje hebben genomen. Daarna terug naar onze cabin.

Dag 42, woensdag 27 september

We hebben uitgeslapen tot 07.30 uur. Na het douchen en het ontbijt (lekker buiten opgegeten in het zonnetje), gingen we wandelen naar het centrum om verse broodjes voor onze picknick te halen, want we hadden gisteravond een bakery gezien. We hebben naast de verse kadetten ook een halve krentenbrood aangeschaft. Het was al aardig warm weer. Terug in onze cabin toch nog even een bakkie met krentenbrood gedaan. Lekker. Toen werd het toch tijd om te vertrekken naar ons uitje. We wilden namelijk de Minion Falls bekijken. Op de plaatjes zag het er prachtig uit en je kunt er ook zwemmen. De rit was 50 minuten, waarvan ook anderhalf kilometer over een dirt road. Het was een prachtige rit door een mooi, glooiend landschap, dat later overging in bossen. We hadden de auto geparkeerd en eerst maar eens kijken op de informatieborden of we de wandelschoenen aan moesten. Daar stond een Australisch echtpaar die al meteen zei dat er geen waterval te zien was. Alles was gortdroog. Er was zelfs geen sliertje te zien. Dat was een tegenvaller. We hebben toch even een rondje gewandeld over de rotsen, waar eigenlijk water moest zijn. We hebben ook nog bij het uitzichtpunt gekeken, waar normaal een geweld van water naar beneden zou moeten kletteren, helaas nog geen druppie! Het was te vroeg om daar te picknicken en we zouden onderweg wel iets leuks zoeken. Helaas dat hebben we ook niet gevonden. Dan maar terug naar onze cabin, waar we geluncht hebben. ’s Middags gingen we lopend naar het centrum (is aardig dichtbij) om daarna naar het strand te gaan en even een paar uurtjes te bakken en te zwemmen. Zo gezegd zo gedaan. Na het strand zijn we nog even een biertje wezen halen in een kroeg waar je bij een open raam kunt zitten, dat erg leuk is, zie foto in de galerij. Trouwens, het biertje smaakte ook prima. ’s Avonds in de cabin gegeten en een rustige avond gehouden. Morgen gaan we Byron Bay weer verlaten. Wij vonden Byron Bay een erge leuke, relaxte stad. Er hangt een prima vibe. Je ziet er mensen op blote voeten lopen op straat. Er zijn leuke winkeltjes (vintagekleding, organische / biologische, surfspullen etc.), veel horeca en er lopen heel veel verschillende soorten mensen (o.a. oude hippies). We hebben hier een paar leuke dagen doorgebracht.

Dag 43, donderdag 28 september

Vanmorgen op tijd vertrokken naar Dorrigo voor 2 nachten, een aardige rit van 325 km, ongeveer 4 uur rijden. Het is al een tijdje terug, dat we zo’n lange reis hebben gedaan. In Byron Bay was het zonnig en 25 graden om 9 uur ’s morgens, maar gaandeweg de reis werd het donkerder en begon het te regenen. Af en toe een pittige bui. Daarna echter knapte het weer op en was het zonnig en 20 graden. Na 2 uur rijden hadden we een stop ingepland om lekker te lunchen, eigenlijk picknicken. Het plaatsje heette Woolgoolga Beach. Er zat een bakery, die heerlijke broodjes had en zelfs bruine kadetten. Daarvan hebben we er meteen 4 gekocht voor de lunch, die we verorberden aan een picknicktafel nabij het strand. Er stond nog wel een windje, maar het was droog. Na de lunch hebben we nog even een rondje gewandeld in het leuke plaatsje en toen werd het tijd om weer verder te reizen, we moesten nog anderhalf uur tot onze bestemming Dorrigo. Af en toe viel er weer een klein buitje, maar wij zaten lekker binnen in de auto. Trouwens, regen is goed voor de watervallen. Er staan er nog een paar op onze planning de komende tijd, dus regenen maar, maar niet als ik buiten loop! De rit verliep voorspoedig en we reden al hoger de bossen in en door het Dorrigo National Park en lieten we het glooiende landschap achter ons. De temperatuur zakte wel flink hierdoor. Eindelijk bereikten wij het dorp Dorrigo (we waren nog even te vroeg om in te checken). We hebben eerst het dorp even verkend en hebben wat informatie over watervallen gevraagd bij het Infocenter. De vriendelijke dame wist ons te vertellen dat er bij de watervallen nog genoeg water is. Gelukkig want we hebben de laatste tijd alleen maar droge watervallen gezien en de regio waar wij nu zitten, hebben we juist uitgekozen om zijn vele watervallen. Het werd tijd om naar onze accommodatie te gaan. Wat had Rob weer een pareltje gevonden. We kwamen aangereden en de eigenaar stond net met zijn buurman te praten. Hij kwam op ons af, stelde zich voor (Nick) en we raakten aan de praat. Hij was van origine een Engelsman en zijn vader, jullie raden het al, een Nederlander, uit Utrecht. Nick was ook al een paar keer in Nederland geweest. Hij bracht ons naar ons huisje (is oorspronkelijk een B&B) en we zagen als eerste een leuk zitje buiten met een BBQ, daarachter een leuke tuin en een kippenhok. De twee stoelen in “ons” tuintje waren van die oude rookstoelen van vroeger, jullie wel bekend? Er was ook een loungebank. Binnengekomen zag je aan alles dat het vintage was, maar wat was het leuk ingericht en hing er zo’n leuke sfeer. Er hing zelfs een gitaar, helaas kunnen Rob en ik geen enkel muziekinstrument (be)spelen. Het keukentje was verstopt achter schuifdeuren. Zo leuk! Er lag zelfgebakken brood, zelfgemaakte boter, zelfgemaakte honing en jam, veel vers fruit en 6 verse eieren van hun eigen kippen. Na het uitpakken van de bagage (in de fotogalerij staat een foto van de tassen/bagage die wij constant meeslepen deze rondrit en die dus ook (op een paar kleine tasjes na) mee moeten naar Nederland!) hebben we eerst in het zonnetje een bakkie gedaan. Daarna werd het tijd om eens te bewegen na zo’n lange rit. Op 20 minuten lopen ligt een waterval, genaamd Dangar Falls, die we graag wilden zien. Het was droog en niet te koud. Het was een lekkere wandeling. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort van hek, vanwaar je de waterval kon zien. Het was een leukerd en mét water. Dat laatste wisten we van de dame van de Australische VVV in het dorp. Na wat foto’s te hebben gemaakt, liepen we nog naar beneden naar een mooi meertje met rotsen. Uiteindelijk zijn we weer naar ons pareltje teruggelopen. We wilden eigenlijk uit eten, maar hadden geen zin om weg te gaan. We hadden zelfgebakken brood, verse eieren, nog blikjes soep en een blikje tonijn, dan is een tonijnsalade gauw gemaakt. Soep opwarmen. Toetje na. Een lekkere, simpele maaltijd. Daarna de avond doorgebracht in ons “pareltje”.

Update Irene: zoals eerder in dit blog door Rob beschreven, was Irene de afgelopen week in Darwin. Afgelopen maandagochtend hebben zij en Cory de sleutel van hun nieuwe huis gekregen. Omdat zij toch door die omstandigheden in Darwin was, kon ze mooi helpen verhuizen. Alle spullen van Cory hebben ze die dag verhuisd. Irene had vorige week al een paar dozen met haar spulletjes naar haar “schoonmoeder” opgestuurd, dus die konden ook gelijk mee en neergezet worden. ’s Avonds hebben we met de jongelui video gebeld en ze waren erg moe, maar zeer voldaan en gelukkig. Vandaag zijn ze weer naar het werk gevlogen en werken ze 2 weken achter elkaar door (eerst 7 nachtdiensten en gelijk daarna 7 dagdiensten van 12 uur!!). Ze hadden weinig zin, omdat ze zo aan het genieten waren van hun nieuwe huis. Als ze over 2 weken klaar zijn met werken, vliegen ze samen naar Brisbane, oftewel Witheren, waar ze de laatste spulletjes van Irene én natuurlijk Marley ophalen. Ze gaan dan 3.500 km met de auto van Irene rijden naar Darwin. Irene wil Marley niet laten vliegen, omdat ze daar geen goede verhalen heeft over gehoord. Dan sluit ze een periode af aan de Gold Coast, waar ze jarenlang heeft gewoond {op diverse adressen). Ze vindt het niet erg om te verhuizen, want ze was wel klaar met de Gold Coast en toe aan een nieuwe uitdaging. En ja, de liefde lonkt! We hebben een filmpje van hun nieuwe huis gezien, het is een plaatje. Ze hebben een hele grote (omheinde) tuin voor Marley en ze hebben een zwembad. Hoe luxe! We hopen dat ze er erg gelukkig worden. Echter, het is er zo heet! Zou niets voor mij zijn, maar Irene houdt van warmte en die krijgt ze daar zeker. Haha.

Groetjes, Linda

Afscheid Witheren en op naar Brisbane

Dag 38, vrijdag 22 september

Omdat de vlucht van Irene gecanceld was konden we uitslapen. Wel hadden we nog een berichtje gehad van Irene dat ze mee kon met Cory op de vlucht naar Darwin deze om 6 uur vrijdagochtend. Een vlucht naar Brisbane zou op zijn vroegst zaterdag, misschien wel zondag worden. En dan ook nog niet eens rechtstreeks maar via via. Met Cory mee was de beste optie anders moest ze alleen een dag of wat verblijven. Later op dag, in de middag, zouden we met elkaar bellen.

Omdat wij niet van Irene haar auto afhankelijk wilden zijn hadden we zelf een auto besproken die we op het vliegveld van Brisbane zouden ophalen. Ik had het zo geregeld dat ik Irene op zou pikken om 6 uur ’s morgens, Irene mij naar het verhuurbedrijf zou brengen en we dan beiden met de auto’s naar huis zouden rijden! Nu moest ik met de auto van Irene naar het verhuurbedrijf rijden en daar onze gehuurde auto ophalen. Dus samen met Linda naar het verhuurbedrijf gereden en onze huurauto opgehaald. De auto van Irene hadden we om de hoek geparkeerd waar deze veilig stond in afwachting van haar thuiskomst. Linda en ik zijn rustig met de huurauto naar “huis” gereden omdat we dan met Marley naar een park konden rijden om haar uit te laten en te laten zwemmen.

Ruim in de middag belde Irene, vanuit Darwin bij Cory, dat ze pas maandag op een vlucht naar Brisbane mee kan. Het is namelijk kindervakantie geworden op deze vrijdag en half Australië is op stap. Haar vlucht komt dan in de middag aan op Brisbane. We zouden de exacte gegevens later krijgen als alles geregeld zou zijn. Linda en ik hebben toen samen overlegd dat dit gekkenwerk is, 4,5 uur vliegen op maandag naar ons en wij de andere (dinsdag)ochtend weg zouden gaan. En daarnaast moet Irene woensdag dan weer naar Perth vliegen (bijna 5 uur) om naar het werk te gaan. Met pijn in ons hart (en tranen in onze ogen) besloten we dit niet door te laten gaan. Dus we hebben Irene gebeld en gezegd dat ze bij Cory moet blijven en dat we de dagen die we samen hebben gehad moeten koesteren. Het is niet anders en de beste oplossing voor haar. Bijkomstig is dat Cory maandag de sleutel van hun nieuwe huis in Darwin gaat ophalen en gelijk zijn huisraad van zijn appartement gaat verhuizen naar hun nieuwe huis. Daar kan ze nu zelf bij zijn en zelf helpen (we zeiden al met een “gekke bek” dat Cory de vliegtuigmaatschappij had gebeld om de vlucht te laten cancelen). Ook Irene kon zich hierin vinden maar vond het ontzettend jammer dat we elkaar niet meer live zullen zien deze vakantie.

Dag 39, Zaterdag 23 september

Na het verdriet van gisteren moesten we de draad weer oppakken en zaken regelen. De auto van Irene staat in een zijstraat van het verhuurbedrijf en wij hebben de sleutel van haar auto. Dus Irene gebeld die zei dat dat geen probleem is. Ze heeft een valet parking op het vliegveld geregeld, daar konden wij de auto heen brengen en de sleutel afgeven bij het parkeerbedrijf. Dat doet ze zelf ook altijd als ze naar haar werk vliegt. Dan loopt ze zo naar de incheckbalie op 100 meter. En ook als ze terugkomt, loopt ze zo uit het vliegtuig naar haar auto. Scheelt veel tijd met wachten op een bus die je van en naar de parkeerplaats brengt, zegt ze.

Dus wij wederom naar Brisbane gereden (rit van 1 uur en 15 minuten), haar auto opgehaald en naar valet parking gebracht. Daar de sleutel afgegeven en een bakkie met plakkie gedaan in de vertrekhal. Het was half 11 ’s morgens en wij waren bijna de enigen die koffie dronken, de rest om ons heen dronk allemaal bier (dat is hier toch wel een dingetje dat drinken). Daarna een Uber geregeld die ons terug heeft gebracht naar onze auto (Linda vindt het helemaal niks om links te rijden in dit toch wel erg drukke verkeer).

In de middag lekker bij het huisje geluncht en besproken wat wij deze 2 dagen zouden gaan doen. Bij het huisje zitten wachten tot het dinsdag wordt, is geen optie. Linda kwam met het idee om naar Brisbane te gaan op zondag en daar 2 nachten te blijven. Brisbane vinden wij namelijk een hele leuke stad om te verblijven. En we hadden lang niet alles gezien daar, dus zo gezegd zo gedaan. De rest van de middag ingepakt. Nu zijn er lezers die weten dat wij onze koffers de eerste 2 weken hebben gemist en om die periode te overbruggen allerlei nieuwe kleding, toiletartikelen, schoenen en dergelijke hebben aangeschaft. Dus na het inpakken stonden er 3 grote reistassen, 2 reistrolleys, 1 koeltas en nog wat losse tasjes klaar om in de auto te prakken. Afijn, dat is de zorg voor morgen. We hebben als afscheid nog een keer in de lokale pub gegeten en gedronken. Morgen maar weer zien.

Dag 40, Zondag 24 september

We waren redelijk vroeg wakker. Als gewoonlijk stond Marley ons weer heel blij aan te kijken, ze heeft de laatste nachten bij ons in het huisje geslapen. Na een aantal hartelijke knuffels van Marley eerst maar even onder de douche gegaan en ontbeten. Daarna de laatste spullen ingepakt en de auto ingeladen. Dat was nog een aardige uitdaging met al onze bagage maar uiteindelijk zat alles erin. Voor vertrek bij Serina en Dave langs gegaan om afscheid te nemen. Ontzettend aardige, lieve mensen, zo ook hun kinderen. Toen nog met Marley knuffelen en op pad met een blik van weemoed.

Als eerder gezegd, op weg naar Brisbane. Omdat we vroeg waren leek het ons leuk om nog even door Ashmore (Irene haar woonplaats, onze vakantieplek van vorig jaar) te rijden op zoek naar de Ashmore Tavern (waar we met elkaar diverse keren hebben gegeten en gedronken), door naar het verblijf van vorig jaar en als afsluiting langs de bakker in het Southport Park Shopping Centre. Daar kochten we vorig met enige regelmaat heerlijk krentenbrood. Toen we bij de bakker binnen liepen lagen de krentenbroden ons al uitnodigend op te wachten. Naast de bakkerij zit een café, daar nog even een bakkie en plakkie gedaan en toen toch echt afscheid genomen en op weg naar ons hotel. Omdat het zondag was hadden we geen files en kwamen rond het middaguur aan bij het hotel. Gelukkig was onze kamer al klaar en konden we de auto op een afgesloten plek onder het hotel parkeren. Met de lift konden we onze tijdelijke inboedel (en dat is veel) ongezien naar onze kamer brengen. Ze zouden anders wel gedacht hebben dat we hier nooit meer weg zouden gaan. Na een paar heerlijke plakken krentenbrood zijn we te voet de stad ingegaan. Op weg naar de Southbank, circa 1,5 km vanaf ons hotel. Aan de Southbank staat een reuzenrad, ligt een strandje en groot openbaar zwembad. Tevens vindt je daar talloze winkeltjes, restaurantjes, koffiebarretjes en dergelijke. Omdat het een zondag was en kindervakantie was het er erg druk, maar ook erg gezellig. We hebben circa 2 km langs de Southbank gewandeld en toen zijn we een fiets/voetgangersbrug overgestoken naar de Botanische tuinen. Een bijzonder mooi park waar het ook erg druk was met locals en vakantiegangers. Daar nog even gezocht waar de lichtjesroute begint (het is een enorm park namelijk), dat zijn we morgenavond van plan om te gaan doen. Na enig navragen bleek het op korte loopafstand van ons hotel te zijn. We vroegen ook nog even hoe ze dat dan doen met die lichtjesroute nu al dat volk in het park aan het recreëren is. Nou zei de beste man, om 17 uur wordt iedereen uit het deel van de route verwijderd en dat deel wordt afgesloten. Om 18 uur gaat de lichtjesroute dan voor het publiek open en kan je binnenkomen als je een geldig kaartje hebt gekocht. Hierna zijn we naar het hotel gelopen om een powernap te doen, omdat we ’s avonds weer uit eten gaan bij Felons (zie vorige week woensdag). Om 18 uur naar zijn we naar Felons gewandeld, we lopen wat af. Het weer was zeker niet zo lekker als 1,5 week geleden. De temperatuur was 18 graden, maar de wind was kracht 5. We hadden warme kleding mee dus uiteindelijk hebben we toch nog lekker buiten aan de oever van de rivier gegeten.

Dag 41, Maandag 25 september

Vanochtend uitgeslapen en heerlijk ontbeten. Vandaag maar 2 uitstapjes op het programma, dus overal de tijd voor genomen. Ons eerste uitstapje was een boottocht over de rivier, richting zee en weer retour. Een tocht van bijna 2 uur waarbij je de stad, met alle mooie uitzichten, rustig aan je voorbij ziet glijden. Heerlijk ontspannen. Ook hier weer, wij weer aan de koffie, alle anderen aan de drank (in een redelijk hoog tempo). Variërend van bier, wijn en sterke drank. Blijft een dingetje: Australiërs en drinken. Na de boottocht zijn we weer richting het reuzenrad (Ferreswheel noemen ze dat hier) gelopen. Vandaar zijn we via het bloemenpad (allemaal bogen begroeid met mooie bloemen) naar dezelfde fiets/voetgangersbrug gelopen als gisteren. Nu langs de Botanische Tuin gewandeld en door naar het hotel. Eigenlijk dezelfde route als gisteren en toch weer anders beleefd. Onderweg nog even een Kebab genomen om de inwendige mens te versterken. In het hotel even rust gepakt en een groot deel van dit og geschreven. Om 18.30 uur zijn we, wederom wandelend, naar het Light Festival gegaan (het is hier om 18.00 uur donker). We hadden kaartjes voor 19.15 uur. Iets eerder dan dit tijdstip waren we op plaats van bestemming. Na het scannen mochten we doorlopen en de route aanvangen. We waren zeker niet alleen vanavond, ongelofelijk wat een volk er op de been was. In polonaise (of file) hebben we de route van 2 km gelopen. Ontzettend mooie kunstwerken van licht onderweg gezien, hier en daar ondersteund met prachtige muziek. Meer als de moeite waard om dit te doen. Na afloop nog even lekker een Saté gegeten en weer terug gelopen naar het hotel. Onderweg nog even de Bottleshop binnen gewandeld voor een lekker flesje Merlot, het vocht dient toch aangevuld te worden. Nu het laatste stukje blog schrijven en dan klaar. We hebben hier in Brisbane in 3 dagen circa 40 km gewandeld en ik moet zeggen, het was elke stap die we gedaan hebben waard. Brisbane heeft een ontzettend leuke vibe, mooie uitzichten en parken. Morgen weer tijd om op te stappen, dan gaan we richting Sydney met als eerste tussenstop Byron Bay. Daar schrijft Linda weer over.

Groetjes, Rob

Dag 34 t/m 37

Dag 34 – maandag 18 september

Het was weer tijd om naar “huis” te gaan en zodoende moesten wij ons “paleisje” gaan verlaten. Een aanrader voor een ieder die ooit die kant opgaan. We geven graag het adres. Na het ontbijt pakten we onze laatste spulletjes in en vertrokken – na hartelijk afscheid te hebben genomen van Pieter – naar Mooloolaba Beach, een rit van één klein uurtje. We hadden besloten eens lekker te genieten van het strand, maar dan ook daadwerkelijk zonnen, zwemmen en de rest wat je doet op een strand. Eerst begonnen we met een bakkie en iets lekkers erbij. Na al dat lekkers togen we naar het strand, waar vele Australiërs ook waren, het is namelijk vakantietijd. We vonden een plekje en na het opwarmen nam Rob een lekkere duik. Ik zou ook wel willen, maar moest echter bij de spullen blijven. Na het vele “duiken” in de golven, kwam Rob weer terug en was het mijn beurt om te zwemmen of te pootjebaden. Kan me niet meer herinneren wat ik heb gedaan (!). Na een paar uur kwam er een tractor + kar aangereden. Het bleek te gaan om de verkoop van koel drinken en ijs en dan vooral “shaved ice” of te wel snow scones (schaafijs). Op een kar wordt een blok ijs geplaatst en dit blok wordt geschaafd met een metalen ijsschaaf. Je kunt dan smaken siroop kiezen wat je erop wilt (Lindapedia). De goede man had zijn tractor nog niet geparkeerd of er stond al een aardige rij. Niet alleen jongere kinderen, maar van pluimage van allerlei leeftijden. Na dit een tijdje te hebben aanschouwd, besloten we dat het tijd was om door te gaan, want het was nog wel een pittig stukje rijden. Máár we gingen eerst lunchen of in dit geval vetbekken. We hadden een Dutchy’s Bakehouse gevonden, die allerlei soorten (Hollandse) snacks verkocht en Hollandse andere producten. Het was maar een kwartier rijden en toen stonden we in de shop! We kozen allebei een broodje kroket. De verkoopster zei dat ze geen kadetten meer had, maar wel een broodje. Dat vonden we ook goed. Wij gingen buiten zitten en vol verwachting te wachten op onze kroketten. De verkoopster bracht uiteindelijk twee “mandjes”, waar 2 kroketten per mandje in zat. Verders niets. Ik liep de winkel in om bestek, brood én mosterd. Ik zal ze wel even opvoeden hoe dat in Nederland gaat en hoe het verkocht moet worden. Lang verhaal kort: we kregen alles wat nodig was om deze heerlijke kroketten te verorberen. Dat smaakte naar meer. We gingen voor allebei nog een frikandel speciaal! Wij bestellen, de verkoopster moest lachen en bood haar excuses aan hoe rommelig de eerste bestelling gegaan was. Ach, zand erover en kom maar door met die frikandellen. De waarheid gebiedt mij te zeggen, dat de frikandellen toch anders smaakten dan wij gewend zijn. Al met al een lekkere lunch! Daarna als de brandweer weer naar de auto, want het was nog ruim drie uur rijden naar Witheren. Eind van de middag kwamen we daar aan (na ook nog boodschappen te hebben gedaan onderweg). Marley was helemaal door het dolle heen. Rob ging koken in het huis van Irene, want bij ons is het gas namelijk niet aangesloten. Marley bleef de hele tijd bij ons. We besloten om in het huis van Irene te slapen, omdat ze daar haar “bed” heeft en alles zo vreemd voor haar is. Zo gezegd, zo gedaan. Wat doet mevrouw als we in bed liggen, zij komt ook op bed! We hebben het maar zo gelaten. Midden in de nacht ben ik naar ons eigen huisje gegaan en ben in ons eigen bed gekropen: met zijn drieën in één bed is toch wel krap. Een groot bed voor mij alleen, heerlijk!

Dag 35 – dinsdag 19 september

Na het wakker worden kwam Rob met Marley in ons huis om te ontbijten. We besloten dat Marley bij ons komt slapen in haar eigen “bed” naast ons bed, want zoals afgelopen nacht kan natuurlijk niet. We zouden het die avond wel beleven. Na het ontbijt gingen we met Marley naar The Pit Doggy Beach, een rit van drie kwartier. Op het strand waar de honden mogen loslopen en zwemmen heeft Marley het lekker naar haar zin gehad. Wij ook trouwens, maar we gingen voor haar. Marley is gek van vogels en als ze er één spot (of meerderen) blaft ze als een gek en rent er hard achteraan. Ze kan er toch niet bij en doet ze dus niets. Maar het blijft altijd een leuk gezicht. En rennen dat ze kan! Vermoeid maar voldaan vertrokken we weer naar huis. Daar hebben we de lunch genuttigd en een beetje rond het huis geluierd. Om 17.15 uur gingen we met de auto naar Mount Tamborine naar de Rotary Lookout voor de sunset. Warme kleding en een grote handdoek mee, want het koelt gauw af en als je op de heuvel zit te wachten, kan het koud worden. We waren keurig op tijd en vonden al snel een plekje. Er waren al wat mensen, de een dikker aangekleed dan de ander. De een met stoelen, de ander met wijn en een hapje. Gezellig allemaal. We hebben genoten van een mooie zonsondergang en gingen daarna weer huiswaarts. Rob kookte weer in het huis van Irene. Na het eten en afwassen gingen we naar ons eigen huisje en Marley ging gelijk mee. Ik nam haar bed mee en zette die naast ons bed. Marley ging meteen “op stok” en Rob moest haar “wakker” maken om nog een plasje te doen buiten. Ze ging daarna weer in haar bed/mand en we hebben haar de hele nacht niet gehoord. Wat is het ook een lieve hond.

Dag 36 - 20 september

Na een goede, rustige nacht en een goed ontbijt gingen we naar het Palm Beach Parklands. We hebben beloofd op Marley te passen, dan doen we dat ook goed. Deze dag stond ook weer grotendeels in het teken van Marley. Op dit strand zijn we vorige week ook al met Irene geweest. We hadden nu onze zwemkleding mee, want Rob wilde graag met Marley in zee zwemmen en het was prachtig weer. Die twee hebben ook in zee gezwommen, maar niet met elkaar. Marley rent en rent en rent en rent nog maar weer eens een keer. Onvermoeibaar. Ze is ook in het water geweest. Op een gegeven moment werd het tijd om te lunchen. Marley kreeg weer haar puppicino. Na de lekkere lunch gingen we weer naar huis. Onderweg nog even boodschappen gedaan. We hebben Marley de verdere middag niet meer gehoord, ze was bekaf. Verder hadden we een rustige avond in en buiten ons huisje, want de avonden worden warmer en zodoende konden we een tijd lekker buiten zitten.

Dag 37 – 21 september

Het beloofde een hete dag te worden. Dat werd het ook, ver boven de 30 graden. Deze dag stond niet in het teken van Marley. Die lieten we thuis vanwege de hitte en omdat ze niet mee mocht naar de uitstapjes, die op het programma stonden. Na het ontbijt vertrokken we om 8.30 uur naar de Cedar Creek Falls, een ritje van een klein half uurtje. We reden door een mooi gebied, dat geheel nieuw voor ons was. Daar het nog vroeg was, konden we een parkeerplekje bemachtigen, want het parkeerterrein daar is niet zo groot. De flipflops werden gewisseld voor goede schoenen (niet dé wandelschoenen, ik bedenk me nu dat we die nog helemaal niet hebben aangehad!) en op pad. Het was een leuke, goed begaanbare wandeling, die niet ver was. We kwamen uiteindelijk uit bij de waterval die uitstroomde in een rotspool, waar de jeugd al aan het zwemmen was. Had ik al gezegd, dat de scholen 2 weken vakantie hadden? Hierbij dus. De waterval op zich was niet zo wild, maar zoals eerder gezegd hebbende, er is niet genoeg regen gevallen de laatste tijd. Op de terugweg wilde Rob een betere foto nemen van de waterval, wat betekende dat hij over een hek moest klimmen en dan over een paar rotsen. Het is gelukt en goed afgelopen, maar het is en blijft een daredevil! Al met al was deze wandeling de moeite waard geweest. Terug bij de auto bemerkten we dat het al boven de 30 graden was. Op weg naar onze tweede uitstap. We kwamen langs een leuk barretje, waar we even een bakkie hebben genomen. We waren ruim op tijd voor de bezichtiging van de glow worms. Daardoor konden we met een eerdere groep mee en hoefden we dus niet te lang te wachten. Wat houdt de gloeiende wormen in? Met een groep mensen liepen we onder begeleiding van een gids de grot in. In het eerste gedeelte was het nog licht en kregen we een video te zien hoe deze grot ontstaan is. We kregen de instructie niét te fotograferen en de horloges moesten af. Er mocht geen enkel licht te zien zijn, want dan raken de wormen van slag. We hadden zelfs een lichtgevende ketting met een symbool om, die we op onze rug moesten hangen, zodat de persoon achter je kon zien dat er iemand voor je liep en je er niet tegenaan zou lopen, want we gingen na de video namelijk een donkere grot in, aardedonker. De gids vertelde het een en ander over deze gloeiwormen. Hij had een rood lichtje bij zich, zodat je kon zien wat het inhield (rood licht zijn de wormen niet gevoelig voor). Je ziet allemaal lichtjes (het leek wel Kerstmis), maar als je dichterbij komt, zie je dus hele fijne draadjes (een soort web) hangen, waarin ze hun eten (lees insecten) vangen. Ik wees naar die draadjes en vertelde dat aan Rob, die achter mij stond. Meteen kreeg ik een uitbrander van de gids, dat ik mijn hand bij me moest houden in verband met de draadjes. Ik stond er 1 meter vanaf, hoe kon ik dan die draadjes stukmaken, maar het blijkt dat er ook draadjes zijn, die je niét ziet. We hebben ongeveer 15 minuten in die donkere grot gestaan luisterend naar de gids, die heel veel wist te vertellen, maar hij maakte zijn zinnen niet af en was af en toe moeilijk te volgen. Het was interessant, maar ik heb het nu ook wel weer gezien en zou het niet zo gauw een tweede keer doen. Weer buiten de grot aangekomen, liepen we nog naar een ruimte waar heel veel verschillende kikkers (frogs) waren, leuk om te zien. Weer tijd om verder te gaan naar onze volgende uitstap: de picknick! Rob had online een leuke picknickplaats gevonden, wel drie kwartier rijden, maar lekker met de airco aan in de auto, was het geen straf om zo ver te moeten rijden. We kregen trouwens ook wel trek. Aangekomen op de plek, stonden allemaal afdakjes met picknicktafels eronder aan een groot meer. Er waren nog een paar tafels vrij en we hebben lekker “koel en in de schaduw” geluncht. Het was ondertussen ver in de middag, tijd om naar Marley te gaan. De temperatuur wees ondertussen 35 graden aan. Marley was weer dolblij ons te zien. Rob had weer lekker gekookt en we hebben de avond lekker een tijdje buiten doorgebracht door het mooie weer. We waren nog even in gesprek met Dave en Serina, toen er plots een possum over het dak liep van hun huis. Marley was daar zeer geïnteresseerd in. Ze kon er gelukkig niet bijkomen, hoewel ze afgelopen week helemaal in een boom was geklommen om achter een possum aan te gaan, dat hadden Serina en Dave gezien! De doerak. We kregen die avond ook nog een telefoontje van Irene, dat haar vlucht zo maar gecanceld was. Rob zou haar vrijdagochtend 6.00 uur van het vliegveld halen in Brisbane (anderhalf uur rijden), maar wanneer ze nu komt horen we morgen. De bedoeling is namelijk dat wij komende dinsdag vertrekken en afscheid van Irene gaan nemen en we de komende dagen nog met elkaar zouden doorbrengen. Helaas wordt dat dus één of twee dagen korter. We gaan het horen en meemaken.

Groetjes, Linda