13 (middag), 14, 15, 16 en 17 september
Woensdagmiddag 13 september
De ochtend heeft Linda reeds beschreven. Dus ik start met de middag!
Rond half vier riep Irene dat het tijd was om te vertrekken. Omdat ze gaat verhuizen naar Darwin binnenkort had ze extra veel bagage mee. Die extra bagage neemt Cory dan weer mee naar Darwin. Ook onze bagage moest mee, wij gaan namelijk ook een paar dagen op pad, dus het was even puzzelen voordat alles in de auto zat. In circa 1,5 uur reed Irene naar het vliegveld waar ze met al haar bagage naar de vertrekhal wandelde. Hier heb ik het stuur overgenomen en zijn Linda en ik naar Brisbane gereden, alwaar we een hotelletje hadden voor de nacht. De reden van onze bezoek aldaar was omdat we een hapje en een drankje wilden nuttigen bij Felons langs de rivier ter hoogte van de Story Bridge. Felons is een brouwerij die de oever langs de rivier heeft bebouwd met een boardwalk en daar allemaal horecagelegenheden heeft neergezet. Een ontzettend leuk stukje Brisbane langs de rivier waar altijd gezelligheid heerst met veel uitgaanspubliek. Een aanrader mocht je ooit in Brisbane terechtkomen. Wij hebben daar lekker gegeten en gedronken, zie foto.
Donderdag 14 september
Redelijk op tijd opgestaan om richting The Sunshine Coast te rijden. De naam zegt het al, veel zonneschijn daar. Onze eerste stop was Mooloolaba, een stadje aan het strand waar ook een rivier, de Mooloolah, uitmondt in zee. Heerlijk weer was het al dat we daar aankwamen. Het doel hier was om een soort van land/boottocht te maken. Dus met een amfibiebus een deel door het stadje te rijden en dan vanaf een boothelling het water in te rijden en dan door de haven en eilanden een tochtje te maken. Het ritje door de stad was leuk met veel wetenswaardigheden door de gids en de chauffeur verteld. De tocht over water was erg leuk. We voeren tussen nieuw aangelegde eilanden door met op de wal de meest luxueuze huizen met eigen steiger en prachtige boten. Eén villa sprong er echter uit door al het pracht en praal, deze was van de eigenaar van Norton van Symantec internet beveiliging, vertelde de kaptein. Goed geboerd deze man zo te zien. Wel een hoog ‘hidiho’ gehalte deze tour, bijna Amerikaans, maar het uitstapje was de moeite waard.
Na ons uitstapje weer in de auto en naar Noosa Heads gereden, daar zijn we vorig jaar ook met Irene geweest (dachten we). In het plaatsje aangekomen eerst geluncht, de inwendige mens moet je tenslotte ook niet vergeten. Toen verder het plaatsje ingewandeld maar konden de gezelligheid van vorig jaar niet ontdekken. Die gezelligheid van vorig jaar konden we niet vinden, dus kwamen tot de conclusie dat we hier niet zijn geweest met Irene. Waar wel zijn we inmiddels achter, zie het verslag van morgen. Omdat Noosa Heads niet ons einddoel was, zijn we verder gereden naar de AIRBNB waar we 2 nachten zouden verblijven.
Daar aangekomen bleek onze gastheer Pieter een zoon te zijn van Nederlandse ouders (uit Goesbeek). Op 3-jarige leeftijd is de familie geëmigreerd naar Australië en zijn daar gebleven. Pieter sprak een beetje Nederlands, maar verstaat wel het wel goed hebben wij gemerkt. Hij komt ook nog regelmatig naar Nederland op familiebezoek. Een erg gezellige man, maar ja, Nederlander hè. Na een half uurtje gekletst te hebben, liet Pieter het huisje zien wat we gehuurd hadden voor 2 nachten. Als het paradijs bestaat dan moet dit een voorbeeld geweest zijn. Een prachtig buitenverblijf achter de woning van onze gastheer. Tegen een bos aan waar de vogels naar hartenlust zingen. In de tuin een zwembadje met ligstoelen, gewone stoelen en een tafeltje. In de tuin ook nog een zitje voor 4 en 2 heerlijke stoeltjes op onze veranda. Superlatieven te kort om het hier te beschrijven. Nadat we hadden uitgepakt hebben we nog even op de AIRBNB site gekeken of we hier langer kanoden blijven maar helaas, de eerste 3 weken waren al uitverkocht. Toen Pieter even kwam informeren of alles naar wens zeiden we ja en dat we eigenlijk nog wel 2 dagen wilden huren maar gezien hadden dat alle data voorlopig vol zat. De beste man moest lachen en zei dat hij en zijn vrouw (Jayne) dit weekend naar Brisbane gingen en dat ze vanaf dinsdag afwezig zijn in met verband vakantie in Cairns, en daarom wilden ze het huisje niet verhuren. Maar omdat wij zulke vriendelijke en uiteraard vertrouwde gasten zijn mochten we blijven zolang we wilden. Dus nu hebben we huisje voor 4 dagen gehuurd, heerlijk.
Vrijdag 15 september
Vanochtend wakker geworden door het gezang van de vogels in het bos achter ons. De zon scheen volop en het was 230 C. Na het douchen hebben we ontbijt gemaakt en dat heerlijk in de tuin opgegeten onder het gezang van een grote diversiteit van vogels. Na het ontbijt nog even afscheid genomen van Pieter en Jayne en op pad naar het Noosa National Park. Al rijdend naar de parkeerplaats kwamen we er achter dat we hier waren geweest met Irene, dit is een voorstadje van Noosa Heads. We hadden donderdag dus iets verder door moeten rijden!
In het Noosa National Park dus, kan je mooie wandelingen maken langs de kust met mooie uitzichten zoals Boiling Pot Lookout, Tea Tree Bay Beach, Dolphin Point Lookout en einddoel Fairy Pools. Een stevige wandeling, heuvel op en heuvel af, van bijna 8 km heen en weer. De Fairy Pools zijn natuurlijke pools uitgehouwen in de rotsen waarin je lekker kan badderen. Je moet echter wel een steile afdaling maken over een rotsachtig pad om daar te komen. Sommige van die Pools zitten pal tegen de Oceaan aan en worden overspoeld door grote golven. Ik ben naar één van die Pools geklauterd en heb daar gebadderd. Na wat foto’s en filmpjes weer omhoog geklauterd waar Linda zat en vandaar weer terug gewandeld naar onze auto (de auto van Irene dus). Na de lunch hebben we een rustige middag gehad aan de rand van het zwembad, lekker chillen. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe avonturen.
Zaterdag 16 september
Vandaag vroeg op om naar de lokale markt in Eumundi te gaan. Een markt met veel ambachtelijke waren. Rond 9 uur kwamen we daar en we waren niet de enigen! Zaterdagochtend vroeg en half Australië liep daar al in de rondte. Met enig geluk een parkeerplekplaats op 50 meter afstand gevonden en toen op stap. De gehele markt was ontzettend leuk mag ik wel zeggen, leuke prullaria, veel streekproducten, kleding en eetkraampjes bewonderd. Linda kon niet weg zonder een jurkje te kopen, dat was om de lokale middenstand te spekken zei ze. Vandaaruit verder gereden naar het dorpje Montville, dit ligt in het achterland van de Gold Coast. Een pittoresk dorpje met vele leuke winkeltjes die allemaal aparte zaken verkochten. Zo was er een koekoeksklokwinkel die bomvol hing en om de paar seconden “koekoek” te horen gaf. Verderop een Belgische bonbon winkel en na nog een aantal winkeltjes kwamen we aan bij galerie http://www.benmessina.com/. Daar hebben we onze ogen uitgekeken wat er allemaal aan de muur hing. Uiteindelijk hebben we een prachtige foto ingegoten in kunststof gekocht. Mocht je tijd en zin hebben kijk dan eens de genoemde link. Na een heerlijke lunch met mooi uitzicht zijn we verder op pad gegaan.
Vanuit het dorpje was het een klein stukje naar Kondalilla Falls, een hike naar een waterval mocht uiteraard niet ontbreken. Vanaf de parkeerplaats was het circa 2 km lopen naar het lookoutpunt. Nou is 2 km niet echt veel, alleen als je trap op trap af, berg op berg af loopt is het een behoorlijk eind. Net voordat we het uitkijkpunt naderden konden we een afslag nemen naar de Rock Pools. Dat is een pool waar je van een rots op circa 10 meter het water in kan springen. Waarschijnlijk omdat het zaterdag was, was het daar enorm druk met jongelui. De een na de ander sprong onder luid gejuich de pool in, een leuk gezicht. Vandaaruit op weg naar de Falls. Op het pad waar we liepen, kwam ineens een behoorlijk grote Goanna Monitor Lizard de bosjes uit die gestaag onze richting op liep. Toch wel een beetje eng als die zo op je afloopt. Achter ons liepen een paar Australiërs die zeiden dat deze beesten, als je ze met rust laat, geen kwaad doen. Ik vraag me af of die beesten dat ook weten, wij zijn in elk geval netjes aan de kant gegaan. Na dit avontuur(tje) zijn we doorgelopen naar de Falls. Nou ja gelopen, trap af, berg af en een stukje vals plat. Bij het uitkijkpunt aangekomen was er van een waterval geen sprake. Het verval van de waterval is circa 80 meter, het straaltje overtrof de gemiddelde tuinslang echter niet. Blijkbaar is het hier in The Sunshine Coast al een behoorlijke poos droog! Teleurgesteld dus terug aangevangen. Het parcours zoals eerder omschreven stelde echter niet teleur, behoorlijk nat van het zweten kwamen we op de parkeerplaats aan. Als slot besloten we naar een uitkijkpunt te gaan welke aan een parkeerplaats ligt, het klimmen en klauteren waren we wel een beetje zat met 26 0C . Vanaf dat uitkijkpunt, Gerrard Outlook, wat hoog in de bergen ligt, konden we de gehele Sunhine Coast overzien. Moe maar voldaan kwamen we weer in ons paleisje aan waar eerst een heerlijke bak koffie hebben genuttigd op ons terras. Wederom een mooie dag gehad.
Zondag 17 september
Vanochtend uitgeslapen. De zon scheen al volop toen we wakker werden en het was al warm buiten, 22 0C, in de tuin was het een orkest aan vogelgeluiden. Met enig speurwerk zie je hier de mooiste vogels in allerlei kleuren in de bomen. Na het ontbijt hadden zijn we op weg gegaan naar Noosa Ville om lekker door het stadje te slenteren en koffie te drinken. Het stadje ligt aan de rivier die uitmondt in de Oceaan. Ook is er mooi wit strand van circa 1,5 km. We waren echter niet de enigen die dat in gedachten hadden. Hoe dichterbij we kwamen hoe drukker het werd. De laatste 1,5 km was één file van auto’s die het stadje in wilden. Wij zijn op dat punt omgedraaid en een stukje terug gereden. Een stukje maar want er vertrok net een auto van een parkeerplekje waar wij mooi in konden schuiven. We moesten dus een stuk lopen maar dan hadden we gelijk onze wandeling voor vandaag ook gedaan dus niet erg. Lekker door het plaatsje geslenterd, wat souvenirs gekocht en een T-shirt gekocht en toen weer terug gewandeld naar de auto. Terug gereden naar ons huisje en daar geluncht. Ja, we lunchen regelmatig “thuis” omdat 8 weken uit lunchen niet eens meer lekker is!
Na de lunch zijn we op stap gegaan naar de excursie welke we van de week al hadden geboekt. In het achterland van de Sunshine Coast liggen de Australische Everglades. Er zijn twee Everglades in de wereld, één in Florida (zijn we ook geweest) en één in Australië. Via Everglades Eco Safaris River Cruise Noosa hebben we een rondvaart geboekt daar. De afvaart ligt een half uurtje rijden vanaf ons huisje, dit door een voornamelijk bosrijk gebied waar onderweg allerlei waarschuwingsborden staan voor overstekende koala’s, kangoeroes en vee. De laatste 2 km moesten we over een zogenoemde “dirt road” welke bestaat uit los gestort grof grind. Omdat we de laatste 10 km geen auto’s hadden gezien en de stoffige weg hadden gereden, waren we verrast waar we uitkwamen. Een enorme camping gelegen aan Lake Cootharaba. Dit is een meer van circa 10 bij 5 km met een gemiddelde diepte van 1,5 meter. Naast campingplaatsen stonden er ook veel glampingtenten en huisjes om te verblijven. Ook een receptie en campingkantine ontbraken niet. Nadat we ons hadden aangemeld bij de receptie vertrokken we met een hele groep naar de aanlegsteiger, alwaar onze boot lag. De boot was nagenoeg vol en we hadden een echte Aussie als gids, een man met blozend gezicht die heerlijk kon vertellen met een behoorlijk Australisch accent. Na vertrek voeren we het meer over naar de smalle mangroven waar veel te zien was. Onze gids vertelde naar hartenlust over de diersoorten, vegetatie en waterwegen. Ook legde de gids uit wat Everglades nu betekent. Volgens de beste man houdt “Ever” in, dat het water altijd stroomt. En “glades” zijn smalle open waterwegen in de bossen. De waterwegen zijn maximaal 1 tot 1,5 meter diep. Het stromende water komt vanuit de druk die de Oceaan uitoefent op de duinen aan de rand van de Everglades. Het zoute water wordt gefilterd naar zoet water welke constant door het gebied stroomt. Eén druppel water van de Oceaan doet er circa 200 jaar over om via het zandduinen naar het zoetwater gedeelte te komen. Zoetwater is betrekkelijk want het water daar bevat circa 75% zout ten opzichte van de 100% van het zeewater. Tot zover Robbiepedia. Onderweg hebben we verschillende dieren gezien, in het water een Stingray, een bruine slang (één van de giftigste van Australië), verschillende vogelsoorten en als klap op de vuurpijl een IJsvogel(tje), die noemen ze daar een Kingfish Bird. Na ruim 2,5 uur waren we weer terug bij het vertrekpunt. Op de parkeerplaats aangekomen stond er als bonus nog een behoorlijk grote Kangoeroe te grazen in het veld. Al met al wederom een heerlijke dag gehad. Morgen gaan we terug naar Witheren waar Irene woont. De terugreis en het vervolg blogt Linda weer.
Groetjes, Rob
10, 11, 12 en 13 september
10, 11, 12 en 13 september
Zondag 10 september
Weer in ons eigen appartement geslapen. Irene had nog vele dingen te regelen voor haar aanstaande verhuizing, dus die bleef thuis. Rob en ik besloten die ochtend naar National Bridge te rijden. Eerst gingen we echter een ontbijtje voor Irene halen in het dorp verderop, Canungra. Dat hebben geweten. Het is zondagmorgen, heel Canungra is daar aan het ontbijten. Het duurde een dikke 15 minuten voordat de bestelling klaar was. Ik appte haar dat Ubereats onderweg was, ze was ons zeer dankbaar. De rit naar National Bridge duurde ongeveer 50 minuten. Het was geen straf om door die mooie omgeving te rijden. Het was zondag en dat kon je daar ook merken, het was drukker dan normaal, maar het was te overzien. Na een wandeling door het mooie regenwoud kwamen we uit bij een waterval, die uitkomt in een grot. Na wat foto’s te hebben genomen, gingen we weer terug naar de parkeerplaats. We besloten nog een eindje verder te rijden en kwamen langs een leuk eettentje, waar we besloten te gaan lunchen. Laten ze nu krentenbrood (fruit toast) te hebben. De keuze was snel gemaakt: het werd zelfs warm gemaakt en geserveerd met boter en jam. Ik had nog nooit van die combinatie gehoord, maar het was erg lekker. We besloten een rustige middag in en rond het appartement te houden. We moesten nodig het blog schrijven, want we liepen al een paar dagen achter. We proberen elke 3 dagen een blog te schrijven, het was ondertussen 5 dagen geworden. De eer was aan Rob, want het was zijn beurt…. ’s Avonds gingen we met zijn drietjes uit eten in de pub. Dat is heel gewoon in Australië. We hadden alle drie een chicken parmi (die kenden we nog van vorig jaar, heerlijk). Na het eten ging een ieder naar zijn eigen onderkomen. Het wordt ’s avonds wel koeler hier, het is geen Darwin!
Maandag 11 september
We gingen met z’n allen naar het strand in Palm Beach Parklands, inclusief Marley. Een strand, waar honden lekker kunnen loslopen. Het was lekker weer en de rit duurde ongeveer drie kwartier. We hebben er een wandeling gemaakt en hele leuke gezinsfoto’s gemaakt (al zeg ik het zelf). Marley heeft aardig veel gezwommen, waar ze gek op is. Voor het strand heb je ook een leuk eettentje, waar we een lunch nuttigden. Je kunt daar ook hondenkoekjes etc. kopen, maar ook: puppuccino voor de honden. Marley krijgt er ook altijd een van Irene, als ze daar komt. Zo gezegd zo gedaan. De puppuccino is nog warm ook. Marley is er dol op. Na onze lekkere lunch togen we weer huiswaarts en verder bij het appartement gehangen.
Dinsdag 12 september
Daar Irene bijna de hele dag nodig heeft voor haar verhuizing en nog dingen in de stad moest doen, had zij de auto nodig. Zij zette Rob, Marley en mij af bij een meertje 6 km verderop en dan zouden wij teruglopen met zijn drietjes. Marley is gek op zwemmen, maar nu ging ze niet zwemmen. Zou ze dat alleen doen als Irene er bij is? Na een uur bij het meertje te zijn geweest, liepen we naar het dorp Canungra, dat op 1 km vanaf het meertje ligt en waar we een lekkere pie hebben gegeten. Marley bleef rustig liggen onder de tafel. Nu moesten we nog 5 km naar ons onderkomen wandelen. Wat zal ik daarvan zeggen: het was soms steil, het was soms pal langs de weg, maar Rob hield Marley goed in bedwang, het was warm, máár we hebben het gered en te doen. Misschien dat we het nog een keer doen, maar ik kan dat noch bevestigen noch ontkennen. Daarna lagen we alle drie voor pampus in ons appartement tot Irene halverwege de middag thuis kwam. Rob en ik hebben haar auto gepakt en zijn nog een rondje wezen rijden richting Mount Tambourine, waar je een mooie zonsondergang hebt. Echter, het was aardig koud en winderig, dus dat hebben we even hebben uitgesteld tot een volgende keer. Er is daar ook een waterval, maar daar werd het te laat voor, omdat het al om 1800 uur donker wordt. Dus nog een klein rondje gereden en terug naar Irene, want we gingen die avond weer naar de pub in Canungra eten. Irene en ik hadden heerlijke zalm, de bordjes gingen leeg, en Rob iets met visschotel, maar dat was toch te veel voor hem. We namen nog een biertje op het terras bij Irene thuis en toen ging ieder weer naar zijn eigen huis.
Woensdag 13 september
Vandaag moet Irene naar haar werk. Ze moet begin van de avond vliegen naar Perth en blijft voor één week weg. Daarom besloten Rob en ik ook weer eens te gaan “reizen”, omdat we dan de auto van Irene hebben. Wij droppen Irene eind van de middag op het vliegveld van Brisbane en rijden dan naar ons hotel in Brisbane, waar we één nachtje verblijven en morgen rijden we door naar Montville, dat erg leuk moet zijn en in een park ligt. Daarover meer in het volgende blog.
Vanmorgen gingen Rob en ik weer terug naar Mount Tambourine. Eerst hadden we weer een ontbijtje voor Irene gehaald in Canungra, net als afgelopen zondag. Het was gelukkig nu veel minder druk. Bij Mount Tambourine maakten we eerst een stop bij het veld met uitzicht waar de zon ondergaat en hebben er een paar foto’s gemaakt. Weer in de auto gestapt en naar de waterval (Witches Falls) gereden. Het was een wandeling (zeg eigenlijk maar een hike) van 1,5 km naar de lookout door het regenwoud, erg mooi, een aardige klim met een ondergrond van rotsen. Bij de lookout had je een mooi uitzicht over het regenwoud, maar de waterval was niet echt geweldig. We zijn toch lekker gezond bezig geweest. We besloten naar nog een andere waterval (Curtis Falls) te gaan[RtH1] . Je hoefde hier maar 500 m te lopen. Helaas was de waterval niet “vol”, want het heeft al een tijdje hier niet geregend, maar toch de moeite waard.
Terug naar het appartement, waar Irene druk bezig is met haar huis aan het opruimen. Even voor de goede orde: wij hebben onze hulp aangeboden, maar onze zelfstandige dochter wil het allemaal zelf doen. Rob heeft wel het een en ander naar de stort gebracht, dat hier heel dicht bij is. Ik ben dus maar aan het bloggen geslagen, omdat we bijna weer achter lopen. Het is bijna tijd om te vertrekken naar het vliegveld. Marley wordt weer goed verzorgd door Serina en Dave en als Rob en ik weer terugkomen van onze trip, verzorgen wij Marley tot Irene terugkomt. Hoe deze dag verder verlopen is, komt zeker in het volgende blog te staan.
Jullie begrijpen dat Irene druk met haar aanstaande verhuizing bezig is en ze wil ook nog dingen met ons ondernemen én ze moet nog werken ook (ze heeft de afgelopen week vrij genomen om toch met ons door te kunnen brengen). Volgende week komt ze weer terug en hebben we ook een aardig vol programma, opgesteld door Irene. Tot zover dit blog. Het andere zal na de trip van Rob en mij komen.
Groetjes, Linda
5, 6, 7, 8 en 9 september
Hallo allemaal, het blog van vandaag gaat over meer dagen dan gepland. We hadden een druk programma gedurende onze uitstapjes naar Darwin en Cairns. En omdat we alleen handbagage mee hadden en geen laptop, vandaag de terugblik vanaf dinsdag tot aan vandaag. Veel leesplezier allemaal.
Dinsdag 5 september
Vanochtend vroeg opgestaan om naar het vliegveld van Darwin te gaan. Om half 8 kwamen Cory en Irene aanrijden om ons op te pikken bij het hotel. Vanaf het hotel een rit van wel 15 minuten dwars door het spitsuur van Darwin. Nou dat spitsuur kennen ze daar niet echt, er was wel verkeer maar geen enkele andere opstopping gehad anders dan de stoplichten. Op het vliegveld aangekomen parkeerde Cory de auto en liep met ons mee naar departures. In de vertrekhal was het erg rustig, dit in volledige tegenstelling tot wat wij in Nederland gewend zijn! Dus op naar de security om naar de gate te lopen. Ook in tegenstelling tot wat wij gewend ging Cory mee door de security en liep mee naar de gate. Al met al deden we vanaf de parkeerplaats tot aan de gate er circa 8 minuten over, ondenkbaar bij ons op Schiphol! Omdat we dus ruim op tijd waren hebben we nog even een bakkie gedaan en uitgebreid afscheid genomen van Cory. Wat een leuke, gezellige schoonschoon hebben wij gekregen.
Het vliegtuig vertrok op tijd en dus kwamen we op tijd aan in Cairns, zonnig weer en 30 graden. Nadat we de auto hadden opgehaald, zijn we naar ons nieuwe onderkomen gereden. Dat lag op 3 km van het vliegveld aan de rand van Cairns. Even de bagage gedropt en naar de haven gereden voor een lekkere lunch. Wandelend aan de boulevard liepen we langs enorm veel eettentjes waar een gezellige relaxte sfeer heerste. Ook liepen we langs een enorm openbaar zwembad, een soort van lagune met strandjes waar ook lifeguards aanwezig waren. Heel veel mensen maken hier gebruik van. Halverwege de boulevard zijn we op een terras aangeschoven en hebben we de welverdiende lunch genuttigd. Na de lunch moest Irene nog wat boodschappen doen en wij wilden nog een excursie boeken. Aan het eind van de middag zijn we naar het appartement gegaan en hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Omdat we ’s middags uitgebreid hadden geluncht, hebben we op ons balkon een broodje gegeten en ’s avonds lekker een biertje met een chippie genomen. Op tijd naar bed en morgen vroeg op voor een ontbijt aan de haven en op stap naar het regenwoud om watervallen te bezoeken.
Zo wandelend ziet de wereld in Cairns er weer geheel anders uit dan Darwin. Wat wel hetzelfde is gebleven dat je niet in zee kan pootjebaden of een frisse duik nemen. Dit omdat ook hier zoutwaterkrokodillen leven en zwemmen. Wel een raar idee, maar we beginnen er aan te wennen.
Woensdag 6 september
Vanochtend vroeg opgestaan om te gaan ontbijten in de haven. Irene wist een leuk restaurantje waar je heerlijk kunt ontbijten (ze was hier afgelopen december ook geweest). Aan de haven aangekomen, lag er een enorm cruiseschip welke elke vorm van uitzicht benam. Wij zaten net nog redelijk en konden voor de boeg uitkijken naar zee. Prima ontbeten daar en toen op pad naar de watervallen. Dwars door een gebergte met bijbehorend regenwoud reden we in circa 1,5 uur naar onze eerste bestemming, de Millaa Millaa Falls. We hadden een adembenemend mooi uitzicht vanaf de voet van de waterval. We konden daar ook nog zwemmen maar we vonden het te vroeg en te fris om nu al een duik te nemen. Na circa een uurtje reden we door naar onze volgende bestemming, de Josephine Falls. Dat lag op een uurtje rijden. Al dat rijden werd beloond met wederom een prachtig uitzicht. Bij de Falls lag ook een “natural waterslide”, een spekgladde rotsformatie waar je met de stroom mee af kon glijden. Om daar te komen moesten we afdalen langs spekgladde rotsen, een ware uitdaging voor mijn ietwat corpulente lijf. Met de elegantie van een nijlpaard ben ik naar beneden geglibberd en in het water gedoken. Op naar de glijbaan. Met geen enkele mogelijkheid kwam ik de spekgladde rots op om naar de glijbaan te gaan. Gelukkig kwam Irene me de juiste weg wijzen, in het midden van de rotspartij zat een goot welke niet begroeid was met alg en stapje voor stapje ben ik omhoog gekropen. Uiteindelijk zijn Irene en ik 2 keer van de glijbaan naar beneden gegleden. Toen weer geheel in stijl de rotsen opgeklommen, waar Linda foto’s en filmpjes stond te maken, afgedroogd en naar de auto gewandeld. Daarna weer op “huis” aan in een rit van circa 1 uur. Als je de kaart van Australië bekijkt hebben we klein stukje gereden, maar bij elkaar was het een rit van 3,5 uur. Aan het eind van de middag zijn Linda en ik nog even naar Palm Cove gereden, een mooi strandje met palmbomen en wit zand. Ook daar stonden waarschuwingsborden om vooral niet het water in te gaan in verband met de kroko’s. Op de terugweg Irene opgepikt en naar de haven gereden voor het diner. Al met waren we ’s avonds erg moe en na een paar biertjes op ons appartementbalkon zijn we lekker gaan slapen.
Donderdag 7 september
Omdat Irene thuis nog wat zaken had te regelen in verband met haar aanstaande verhuizing, ging Irene eerder weg dan ons en hebben we haar ’s morgens op tijd naar het vliegveld gebracht. Om 8.15 uur hebben we haar gedropt bij de vertrekhal (een rit van wel 5 minuten) en zijn wij, omdat het bewolkt was, nog even naar het appartement gereden voor een bakkie. Gelukkig dat we dat deden, want om half 9 stond Irene weer voor de deur, gebracht door een aardige taxichauffeur, om haar telefoon op te halen. Na kordaat zoekwerk bleek deze uit haar tas te zijn gevallen in de auto. Met telefoon is ze weer vlug in de taxi gesprongen naar de vertrekhal en door de security naar de slurf van het vliegtuig. Ruim 2 minuten voor het boarden was ze daar, dus eind goed al goed. Linda en ik hebben de dag doorgebracht met een bezoek aan Port Douglas. Een leuk plaatsje aan de oceaan waar we behoorlijk hebben rondgewandeld. Bij terugkeer bij ons appartement hebben we de wandelschoenen aan gedaan en zijn we naar de haven gewandeld, circa 45 minuten. Daar wat gegeten en gedronken en weer terug gewandeld. Nog even op het balkon wat gedronken (’s avonds is het nog 25 graden) en weer op tijd naar bed.
Vrijdag 8 september
De excursie die we dinsdag hadden geboekt hebben we vandaag gedaan. We werden opgehaald bij een hotel vlakbij ons om de hoek in een grote touringcar. De bestemming was naar het treinstation bij Clearwater alwaar we met de Kuranda Railway een 2 uur durende rit naar een dorpje in de bergen gingen. Dat wil zeggen, 2 uur werd 4 uur omdat de controlekamer van al het treinverkeer in de staat Queensland een storing had. Alle treinen in de staat stonden dus stil. In eerste instantie werd er omgeroepen dat het wellicht een half uurtje zou duren, maar uiteindelijk duurde het zoals genoemd 2 uur stilstand. Dat was balen met een grote B, maar het duurde gelukkig voor iedereen even lang. Nadat de trein weer in gang was gekomen hebben we wel prachtige uitzichten kunnen bewonderen. Dus na 4 uur aangekomen bij het dorpje Kuranda in de bergen. Via een smal looppaadje zijn we het dorp ingelopen alwaar we eerst maar eens geluncht hebben. In het dorpje, dat bestaat voornamelijk uit restaurants, pubs en eetcafés, hebben ze ook een zogenaamde hippiemarkt. Kleurrijke gebouwtjes waar je sieraden, eten, drinken, massages en nog veel meer kan kopen. Erg leuk om doorheen te wandelen. Omdat we 2 uur vertraging hadden, hadden we niet alle tijd om alles te bezichtigen daar we op tijd de gondelbaan moesten “pakken” om naar ons vertrekpunt (het treinstation) gebracht te worden. De gondelbaan doet er circa 3 kwartier over om naar beneden te komen met 2 tussenstops onderweg (1e stop na 15 minuten, 2e stop na 10 minuten en laatste stop dalstation 20 minuten). Bij de eerste tussenstop zijn we naar de waterval gelopen, welke we onderweg met de trein ook hadden gezien, hier was het uitzicht echter veel mooier dan vanuit de trein. Het plateau waarop we liepen was van glas waardoor we circa 50 meter naar beneden konden kijken, erg griezelig dus. Het uitzicht zoals gezegd overwon de griezeligheid. De tweede stop was in het regenwoud waarover de gondels naar beneden gleden, wij hebben daar de korte wandeling genomen en zijn snel weer op gegaan voor het laatste stuk. Beneden aangekomen bleek, wonder o wonder, onze bus als 1,5 uur eerder vertrokken te zijn. Van de touroperator stond een mannetje en die gaf aan dat de volgende bus circa 1,5 uur later zou vertrekken. Daar we geen zin hadden om te wachten besloten we een Uber te nemen naar het appartement. Moe maar voldaan hebben we in ons appartement gegeten en zijn we wederom op tijd gaan slapen (we worden oud denk ik).
Zaterdag 9 september
Vandaag is onze vlucht terug naar de Gold Coast, alwaar Irene ons op komt halen. Nadat we de auto hadden weggebracht zijn we door de security gegaan, hebben we een bakkie koffie gedronken en moesten vervolgens boarden. Alles verliep zeer voorspoedig totdat we allemaal in het vliegtuig zaten. Geheel in lijn met onze treinreis van gisteren had het vliegtuig ergens een gebrek, welke eerst verholpen moest worden. Afijn, nu gelukkig maar 1 uur hoeven wachten en toen vertrokken. Zonder verder noemenswaardige perikelen geland op de Gold Coast. Irene stond voor de deur, dus instappen en wegwezen. Omdat we hongerig waren hebben we Burleigh Heads geluncht en zijn we naar haar huis gereden.
Al met al een leuke week gehad met als hoogtepunt de ontmoeting met Cory. We zijn ontzettend blij met onze schoonzoon Cory en dat we hem hebben ontmoet.. De extra kilometers reizen/vliegen zijn het meer als waard geweest.
Groetjes, Rob
3 en 4 september Darwin
Zondag 3 september
Vanmorgen om 7.00 uur met zijn drietjes vertrokken voor een rit van a n 1 uur en 15 minuten naar het vliegveld van Brisbane. We gingen een paar dagen naar Darwin in het Noorden, een vlucht van 4 uur. In Darwin aangekomen stond Cory, de vriend van Irene, ons op te wachten. Hij woont daar en we zijn er heengegaan om kennis met hem te maken. De begroeting was hartelijk. Goede eerste indruk! Buiten aangekomen was het snikheet, 32 graden. We gingen lunchen bij de Waterfront en maakten nader kennis met hem. Het klikte goed. En wat is het jonge stel verliefd! Irene ging met hem mee naar huis om kennis te maken met wat familieleden van Cory en bleef bij Cory slapen. Rob en ik liepen nog wat rond bij het Waterfront en liepen terug naar ons hotel (Cory had ons eerder naar het hotel gebracht waar we alvast de bagage hadden afgegeven), een wandeling van 20 minuutjes. In het hotel even wat gerust voordat we naar de avondmarkt gingen. Het was nog zeer warm toen wij weer terug liepen naar Waterfront, waar de markt moest zijn. Helaas geen Markt. Na wat rondvragen, bleek de markt 35 minuten elders te liggen. Dit werd ons te gortig en hebben we maar een Über besteld. Om19.00 uur waren we op de Mindline Beach Sunset Market. Dat is een foodmarkt met allerlei internationaal eten. Er waren zelfs poffertjes. Daarvan hebben we samen één bakje genomen met aardbeien en cream, heerlijk. We blijven Hollanders! Er waren nog meer kramen met Australische artikelen. Nog wat rondgelopen en daarna teruggelopen naar het hotel.
Maandag 4 september
Cory en Irene kwamen we ons ophalen bij het hotel, want we gingen uit ontbijten. Het was een heerlijk ontbijt. Trouwens, het was al behoorlijk warm zo ''s morgens vroeg. Na het ontbijt nam Cory ons mee voor een bezoek aan de Jumping Crococodiles, een rit van 40 minuten. Wat was het leuk. Met een boot gingen we de rivier op, die vol zat met krokodillen. De dame die de boot voer kon leuk vertellen en stopte af en toe de boot en deed dan een hengel met vlees eraan in het water, want er kwam dan een krokodil aangezwommen, die dan sprong naar dat vlees. Gaaf gezicht! Tot wel 6 keer aan toe. Leuke excursie. Daarna nog wat foto's gemaakt bij "onechte" krokodillen en door naar een pub voor wat te eten en drinken (lees: bier) Hierna gingen Rob en ik shoppen en Cory en Irene hadden ook nog wat tijd met elkaar alleen. Dat gunden we het jonge stel van harte.
Om 18.30 uur stond de taxi van Cory weer voor en hij bracht ons op een hele gezellige plek aan het water, waar diverse restaurantjes waren. Je eet daar gewoon nog buiten met heerlijke temperaturen. We hebben een hele gezellige avond gehad en Cory bracht ons weer naar ons hotel. Morgenochtend staat ie weer vroeg bij ons hotel om ons weg te brengen naar het vliegveld. Rob en ik gaan met Irene nog een paar dagen naar Cairns, een vlucht van ruim 2 uurtjes. Cory gaat niet mee, want die moet woensdag weer aan het werk.
De kennismaking met Cory stond eigenlijk helemaal niet op de planning, maar hij en Irene gaan volgende maand samenwonen in Darwin en je wilt toch weten met wie je dochter samenleeft. Zodoende dit reisje! We zijn heel blij met Cory en wensen hem en Irene heel veel geluk. Ze zijn voor elkaar gemaakt. Het is een prima jongeman. Wij zijn blij met hem.
Ik heb dit verslag even snel op mijn tablet getypt, want we hebben de laptop niet me. We reizen alleen met handbagage en dat zou anders te zwaar worden. Hopelijk lukt het nog om er ook een paar foto's op te zetten.
Groetjes, Linda
31 augustus, 1 en 2 september
31 augustus, 1 september en 2 september
Dank voor de reacties, die vinden we erg leuk om te lezen.
Donderdag 31 augustus
Onze avonturen in Victoria zijn voorbij. We vlogen deze morgen vanaf Melbourne naar de Gold Coast, waar Irene woont. Om 6 uur ’s morgens zijn we vertrokken, omdat het nog wel een pittige rit was en we wisten niet hoe druk het rond Melbourne zou zijn. Druk was het wel, maar we konden lekker doorrijden, zodat we ruim op tijd op het vliegveld waren. Auto ingeleverd en op naar de vertrekhal. We hadden echter al een mail ontvangen, dat onze vlucht een vertraging drie kwartier had. Eerst maar eens de koffer ingecheckt, dan waren we die maar kwijt. Nu was het wachten. Toen het tijd was om te boarden, moesten de andere passagiers er nog uit. Uiteindelijk zijn we met een uur vertraging weggekomen. De vlucht duurde 2 uur. Aangekomen op de luchthaven van de Gold Coast kwam de koffer snel en door naar buiten om de chauffeur van ons autohuurbedrijf te vinden. Die reed net weg. Dus even bellen met de company en dat duurde nog wel 15 minuten. Uiteindelijk kregen we een auto, die heerlijk reed, veel beter dan die van de afgelopen 10 dagen, dat was dan maar een “oude barrel”. We hadden honger en besloten eerst even een lekkere fish and chips te eten. We gingen ook maar gelijk boodschappen doen, dan was alles klaar voor ons bezoek aan onze accommodatie in Witheren, waar Irene woont. Om 17.00 uur arriveerden we Witheren, gelukkig nog met licht, want het is daar om 18.00 uur al donker. Daar moesten we wachten voor het hek en onze komst aankondigen. Na 1 minuut zagen we een man in de verte met een hond komen aanlopen. Die hond was dus Marley en die man bleek Dave, de eigenaar van het complex, te zijn. Ik ging de auto uit en riep Marley’s naam. Ze kwam op me afgerend en probeerde onder het hek door te kruipen. Ze is niet dik, maar ze moest zich echt wringen om eronder door te kruipen. Rob was ondertussen ook uitgestapt. En ze herkende ons, de lieverd! We maakten kennis met Dave en zijn zoontjes en reden omhoog naar het huis van Irene, want daarnaast is er nog een appartement (nog groter dan ons appartement in Uitgeest!), waar wij de komende weken zouden verblijven. Leuk onderkomen! Wat is Dave een aardige man. We hebben natuurlijk ook meteen Irenes huis geïnspecteerd. Leuk! Even een opmerking, Irene kwam pas vrijdagavond aan vanuit haar werk. Later die avond maakten we ook kennis met Serina, zijn vrouw, ook al zo’n leuk mens. Na installatie kwam Dave vertellen over de volle maan. Of we meegingen naar zijn huis. Daar hebben we nog een uur staan praten onder het genot van een biertje. Iedereen in Australië drinkt bier! We gingen vroeg naar bed, want we waren aardig moe!
Vrijdag 1 september
We waren op tijd wakker. We hadden goed geslapen. Wat was het mooi weer, dat waren we niet meer gewend. We keken het complex eens goed rond. Wat een grootte. Daar loopt Marley dus de hele dag rond. Als Irene aan het werk is, passen zij op haar. Ze hebben ook twee jonge zoontjes, die gek zijn van Marley. Marley kan ook Irene haar huis in, maar ze slaapt ook vaak bij het gezin. Marley heeft een proostleven daar! We spraken Dave en Serina ook nog even die ochtend en werden al uitgenodigd voor die avond om een biertje te komen drinken met Irene bij het vuur, dat ze gingen aansteken. Gezellig. We kregen bericht dat de koffers in Brisbane waren aangekomen en dat ze rond 13.00 uur ingeklaard gingen worden en daarna zouden wij gebeld worden om ze op te halen. Yeah, eindelijk! Wij zijn die ochtend een rondje gaan rijden en hier en daar kwam het toch wel bekend voor. Uiteindelijk maakten we een stop bij het Flying Bean Café. Aan de overkant van dat café is toch een uitzicht! Prachtig. Het was een nationale vrije dag, dus vele motorrijders waren daar ook. Je moest wel een tijdje op je koffie met gebak wachten, want er werkten daar mensen met een beperking, maar het was de moeite waard, zo lekker in het warme zonnetje, waarnaar we zo verlangden.
’s Middags om 15.00 uur hadden we nog geen telefoontje over de koffers gehad. We gingen zelf bellen. We kregen bericht dat ze klaar stonden en opgehaald konden worden! Dan denk ik bel dan even, maar anyway we “vlogen” de auto in op weg naar Brisbane Airport (een uur en 15 minuten rijden en dus ook weer terug!). Daar aangekomen op weg naar het adres dat we hadden op gekregen. Niet te vinden dus. Er liep een oude dame (medewerkster), waaraan we vroegen waar we moesten zijn. Ze heeft de hele route met ons meegelopen, want we hadden het echt niet kunnen vinden. Maar na binnenkomst in die ruimte waren we met 2 minuten er weer uit mét koffers!!! Zo blij als kinderen waren we, dat we er zelfs een foto van hebben genomen. Daar het een vrije feestdag was, was het gelukkig niet druk op de weg, wat normaal wel is, want we zaten in de spits. In het appartement weer aangekomen ging Rob gauw koken en ik begon de koffers uit te pakken en dan besef je wat je wel niet allemaal mee hebt….
Om 20.30 uur zaten we aan de hap en daarna was het wachten op Irene. Zij arriveerde rond 21.45 uur, bekaf (ze had 3 weken aaneen gewerkt!). Na de begroeting hebben we onder het genot van een biertje lekker bijgekletst en zo werd het algauw 24.00 uur. Op naar bed.
Zaterdag 2 september
Om 9.00 uur zouden we uit ontbijten gaan. Het was heel druk bij Café Metz in Canungra (dorpje 5 minuten verderop, want Witheren stelt als dorpje niets voor, alleen maar huizen). We hebben er heerlijk ontbeten en zijn toen ieder onze weg gegaan, want Irene had nog het een en ander te doen voor morgen. Wij zijn met Marley een stuk in het bos gaan wandelen. Was best wel steil, dus alleen maar klimmen. Marley loopt drie keer zoveel als ons. Daarna gingen we een rondje toeren, een soort van trip to down memorylane, en hebben o.a. haar oude huis bezocht en nog wat plaatsen. Lunchen hebben we niet gedaan, want we zaten nog vol van het ontbijt. We hebben later die middag onze huurauto ingeleverd en Irene kwam ons daar afhalen. We zouden eigenlijk uit eten, maar Irene is nog moe. En we moesten nog pakken voor morgen. Morgenochtend vroeg vliegen we namelijk met zijn drietjes naar Darwin (Northern Territory), waar het 33 graden is. Gelukkig dat we de koffers hebben, want daar zat juist onze zomerkleding in. Wat we in Darwin gaan doen, blijf ons volgen. Vanavond op tijd onder de wol.
Groetjes, Linda
27, 28, 29 en 30 augustus
Zondag 27 augustus
Vandaag gingen we weer verkassen. We zouden naar het Grampians National Park. Het was een aardig stukje rijden, maar we waren op tijd vertrokken, zodat we eind van de ochtend in het dorpje Halls Gap aankwamen. Daar bleek een hardloopwedstrijd van ultrarunners aan de gang te zijn, maar dat liep al aardig op zijn eind. Het is een klein dorpje, maar heeft alles, dus ook een general store. We wilden brood scoren om te kunnen picknicken in het park, dat bleek aardig duur! We hadden verschillende look outs in het park op het programma staan, dus na een kop koffie gingen we het park in. We zijn gestopt bij Reeds Lookout, Baroka Lookout en Balconies. Het waren mooie uitzichten, maar ik moest wel afkicken van de Great Ocean Road, dat toch wel een topper was! Op de terugweg zagen we een bordje Silverband Falls. En waar “falls” staat, moet ik altijd – als het kan – even kijken. Vanaf de parkeerplaats moesten we maar 1 km lopen en toen kwamen we bij een mooie waterval, waar ik zelfs voor kon staan! Terug op de parkeerplaats hebben we een broodje achter op de hoedenplank van de auto gesmeerd en op een grote kei opgegeten bij gebrek aan een picknicktafel. Het werd tijd om naar onze accommodatie te gaan. Dit was net buiten Halls Gap. Het was een mooie cabin met alles erop en eraan. We zouden hier 1 nacht verblijven. We hebben nog lekker buiten koffie gedronken in het zonnetje op het terras.
Maandag 28 augustus
Vanmorgen zouden we de Mackenzie Falls nog meepikken in het park. Op tijd weer vertrokken, want we hadden een aardige rit voor de boeg naar weer een andere accommodatie. Op de weg naar de Falls werd Rob voor mij de held van de dag: voor onze auto sprong een wallaby! Door snel remmen werd het beest gespaard! Verder gedurende de rit wilde een andere wallaby voor de auto springen, maar hij bedacht zich op een of andere manier. Gelukkig. Het was wel een helse rit wat betreft wallaby’s. Terug naar de Falls, ze waren mooi en krachtig. Rob is helemaal naar beneden gelopen, dat was voor mij te steil, ik kwam tot de eerste stop. Na terugkomst gaf ie wel toe, dat het een aardige klim is geweest. Daarna de auto weer in, want we hadden nog een rit van 2 uur voor de boeg. We gingen naar Ballarat. Daar hadden we in een motel een grote, maar oude kamer (wel weer een “elektrieke” deken). Er was ook een (binnen)zwembad, maar ja, het zwemgoed ligt in de koffer… We besloten te wandelen naar het centrum van het stadje, dat een half uur duurde. Was een leuk stadje, waar de goudkoorts rond 1850 tot leven werd gewekt. Dat vind je heden ten dage terug in o.a. een paar musea, wat standbeelden etc. We hebben heerlijke pannenkoeken gegeten bij de Pancake Kitchen. Daarna weer terug gewandeld naar het hotel, waar Rob nog met de zoektocht naar de koffers verder ging. Helaas viel tot twee keer de WiFi uit. Ik nog naar de receptie, die hem zou rebooten, dat hielp. Een uur later stond ik weer bij de receptionist, een Aziaat, die erg slecht Engels sprak. Hij gaf me een nieuw wachtwoord, dat het de rest van de avond deed.
Dinsdag 29 augustus
We gingen op weg naar Frankston, waar we 2 dagen zouden verblijven. We moesten weer via Melbourne, waar het ontzettend druk was. We hadden nog een paar plannen op het programma staan, o.a. Sorrento, waar we zouden picknicken, want de weersvoorspellingen waren goed. Helaas viel Sorrento tegen en het weer ook! We hadden maar een pie in een bakkerij gekocht, die was erg lekker. We zouden naar Dragon’s Head, een mooie rots in de zee, die dus op een draak leek. De plaatjes van internet zagen er goed uit, maar helaas bleek het toch even anders te lopen. Wij parkeerden de auto, de sokken/schoenen en jassen weer aan, want het weer was omgeslagen en we moesten over het strand lopen. Door het rulle zand “wandelend” konden we die kop niet vinden. Wel wat rotsen, maar toch echt niet de vorm van een draak. Dan maar geen draak. Later hebben we in een kroegje gevraagd waar de draak te vinden is. Wat was nou het geval: het was vloed, de drakenkop lag onder water…. Tja, we hadden de getijden niet nagekeken…. We moesten helaas door. De Hot Springs stond op het programma. Dat bleek dus een kuuroord te zijn, waar je veel geld voor moesten betalen. En je had zwemgoed nodig en die ligt dus (voor de zoveelste keer) in de koffers… Er stond ook nog een kabelbaan op het programma, maar wegens het slechte weer (heel veel wind en geen uitzicht) hebben we die maar gelaten voor wat het was. We gingen op weg naar onze accommodatie in Frankston, waar we 2 nachten zouden verblijven. De eigenaar, die ons naar het huisje in de achtertuin leidde, was een hele aardige man, Australiër, die goed kon vertellen. Hij stond wel drie kwartier te praten, maar hij moest eigenlijk verder, want hij was bezig zijn huis aan het verbouwen… wij trouwens ook, want wij moesten nodig de was doen. Dat deden we in een laundrette, waar alles gewassen en gedroogd mee terug ging.
Woensdag 30 augustus
We hoefden niet vroeg ons bed uit, want het zou toch een regendag worden. We hadden wel het een en ander op het programma staan. We gingen op weg naar Philippe Island, nog wel ruim een uur rijden vanaf onze accommodatie, naar het plaatsje San Remo, waar dagelijks om 12 uur pelikanen worden gevoerd. Hoe meer we Philippe Island naderden, hoe zonniger het werd. Da’s boffen. Halverwege het voeren van de pelikanen zijn we weg gegaan (wel aardig, maar geen topper!) en zijn vertrokken naar het Koala Center. Daar hebben we zo genoten. In een gedeelte van het park zagen we al meteen een koala in de boom op ooghoogte en zo dichtbij, we konden haar zo aanraken, dat je natuurlijk niet moet doen (ze kunnen bijten en krabben!). Het mooiste was dat ze een baby-koala bij zich had. Een foto van het gelukkige gezinnetje staat in de fotogalerij! Ons bezoek was al goed geslaagd. Op een gegeven moment kwamen we in een ander gedeelte, waar er twéé (bijna naast elkaar) zaten en ook wakker waren. De een zag je zo na het eten wegzakken in een slaap. Ik schreef eerder dat koala’s 16 uur slapen, maar dat is 20 uur! Verderop in het park zagen we op afstand ook nog een koala naar beneden klauteren in de boom. Onze dag kon niet meer stuk. Na deze mooie ervaring reden we naar Nobbies, een mooi uitzichtpunt aan het eind van Philippe Island. Het was wel zonnig, maar er stond een koude, harde wind. Onze laatste stop was bij Cape Woolamai, een strand met mooie rotsen. Helaas ook weer zo winderig hier.
Terug in ons huisje hebben we eerst alles eens ingepakt (wat heeft een mens een troep!), want we vliegen morgen naar de Goldcoast; onze roundtrip is tot een einde gekomen. Wat hebben we hier genoten. Máár we gaan nog meer genieten, want vrijdag gaan we Irene weer zien. En we hebben eindelijk bericht gekregen dat onze koffers donderdag vanuit Singapore naar Brisbane worden gevlogen en we ze vrijdag kunnen ophalen, wat we ook zeker gaan doen. Rob is hier een grote rader in geweest, want als hij niet zo had aangedrongen bij Singapore Airlines, dan hadden ze daar met Kerst misschien nog wel gestaan. Hij heeft zelf steeds contact moeten zoeken. Maar we gaan ervan uit dat ze daadwerkelijk morgenavond in Brisbane staan!
Groetjes,
Linda
24, 25 en 26 augustus
Donderdag 24 augustus
Vandaag van Lorne op weg gegaan naar Port Campbel waar we 2 nachten verblijven. Onderweg een stop gemaakt bij Kennett River aan The Great Ocean Road. Eerst een fantastisch uitzicht op de oceaan bekeken, daarna een wandelingetje gemaakt langs het caravanpark wat daar ligt. In de bomen een koala gespot, die zat wel erg hoog en liet zich niet goed fotograferen. Even verderop een mooie Lori gespot, een gekleurde soort van papagaai. De wandeling afgesloten met een bakkie en een plakkie in het plaatselijke restaurantje. We zaten daar heerlijk in de zon met fraai uitzicht op de oceaan. Het kostte echt moeite om op te staan en verder te gaan. Verder nog een bezoek gebracht aan de oudste vuurtoren van Australië, Cape Otway. Erg leuk daar, een hele nederzetting in de middle of nowhere alleen om de boten vroeger veilig te kunnen laten navigeren. Er was een telegraafkantoor met een lijn naar Tasmanië om berichten uit te kunnen wisselen. Er was een werkplaats waar al het onderhoudswerk van de nederzetting werd gedaan. Er stond een huis waarin de vuurtorenwachter naast zijn beroep ook zijn hobby uitoefende, het echtpaar had 10 kinderen, het huis was groot genoeg voor 3 mensen naar de huidige maatstaven. En dan uiteraard de vuurtoren bezocht! We moesten beneden wachten totdat de huidige beheerder riep dat je boven mocht komen. Er mochten namelijk niet meer als 10 personen binnen in de vuurtoren. Om boven te komen moesten we de wenteltrap opklimmen totdat we in het lampgedeelte kwamen, alwaar de beheerder ons op stond te wachten. Na een warm welkom en gedetailleerde uitleg van de werking van het lichtmechaniek mochten we ook nog het bordes op waar we rondom de toren konden lopen. Een prachtig uitzicht naar alle kanten, maar ook erg koud vanwege de stevige wind. Op de terugweg naar de auto nog een aantal wallaby’s gespot op loopafstand. Wallaby’s zijn kleine kangoeroes met kortere voorpootjes. Ook leven deze niet in groepen maar solitair (deze extra info wordt u geleverd door Rob Irwin). Na nog wat korte stops, waarvan ik u de details wil besparen, kwamen we aan bij de Twelve Apostles. Dat is een rotsformatie die langs The Ocean Road ligt waar alle (werkelijk waar alle) toeristen samen komen. Een soort van 7e wereldwonder. Werkelijk alle nationaliteiten liepen daar in de rondte, van wit naar geel, van bruin naar oranje. Zo rustig als de hele weg er naar toe was, zo druk was het daar. In colonne liepen we vanaf de parkeerplaats naar het uitzichtpunt. Het uitzicht daar was mooi maar om foto’s te maken was de belichting niet goed. De zon stond achter de apostelen en dus veel schaduw aan de voorzijde. Dus morgenochtend op tijd, om de horde te ontlopen en de juiste belichting te krijgen, maar weer terug. Bij het infocenter stond bordje met Gibson Steps, ook een uitzichtpunt, op circa 2 kilometer lopen. Omdat we deze dag ons zitvlees behoorlijk hadden getraind besloten we de wandeling te maken. Het pad waarop we liepen was ontzettend rustig, mondjesmaat kwamen we andere mensen tegen. Kennelijk hebben al die nationaliteiten een hekel aan lopen. Bij de Gibson Steps aangekomen bleek dat het de wandeling meer dan waard was geweest. Je kon daar ook het strand bereiken, maar dan het wel via die steps. Er waren gelukkig niet veel steps maar de hoogte van die steps viel dan weer behoorlijk tegen, ik heb er nog spierpijn van in de kuiten. Op het strand was het erg rustig en erg mooi. Na dit bezoek weer teruggewandeld naar de auto en naar onze accommodatie voor 2 nachten gereden. We kregen een mooie cabin met een reusachtig bed. Het maakte niet uit of je in de lengte ging liggen of in de breedte, alles was goed. En als kers op de taart bleek het voorzien te zijn van elektrische dekens. Omdat de nachten koud zijn heb ik deze aangezet en ik moet zeggen, het beviel uitstekend. Ik had alleen ’s morgen last van “gekookte eieren” maar ja, je kan niet alles hebben.
Vrijdag 25 augustus
Vanochtend vroeg opgestaan om foto’s te maken bij de 12 apostelen. Daar aangekomen bleek dat een uitstekende keuze te zijn. De lichtval was prachtig, een zonnetje in de rug naar de apostelen. Ook was er nauwelijks iemand te bekennen, dus buiten dat ze een hekel hebben aan wandelen staat ook vroeg op niet in hun reisgids. Na de foto’s langs de helikopterplek gelopen om daar wat foto’s te maken van de vertrekkende helikopters. De vluchten die je daar kan maken gaan over zee langs alle bezienswaardigheden zoals de apostelen en London Bridge en nog veel meer. Linda liep naar binnen naar de kaartverkoop en kocht als verlaat verjaardagscadeau een vlucht voor mij, vertrek om 10.30 uur. Nou dat was niet verkeerd kan ik u zeggen. Om 10.15 uur stond ik als een klein kind in de snoepwinkel in de vertrekhal en na een korte uitleg over veiligheid liep ik, met nog 6 mensen, naar de helikopter. Omdat ik de enige eenling was, moest ik voorin bij de deur zitten. Dat was geen straf kan ik u zeggen. Na het opstijgen vlogen we richting zee en vervolgens over alle highlights tot aan London Bridge. Ruim 15 minuten en 45 km later stonden we weer op de grond. Ik moet zeggen dat dit nu voor mij één van de hoogtepunten van de vakantie gaat worden. Hierna zijn we doorgereden naar het Great Otway National Park. Door het park rijden was prachtig, maar ons doel was om naar een “Treetop Walk” te gaan, daar wandel je tussen de 25 en 40 meter in de boomtoppen boven de grond. Ook dit was een leuke ervaring die Linda met haar hoogtevrees toch maar mooi heeft gedaan. Aansluitend terug naar de accommodatie gereden via een omweg. We hebben de plaats Colac bezocht omdat daar iemand geboren is, die we kennen.
Zaterdag 26 augustus
Vandaag weer tijd om te verplaatsen naar een nieuwe locatie. Omdat we niet zoveel voor de boeg hadden hebben we rustig aan gedaan vanochtend. Na het vertrek een aantal uitzichtpunten bezocht waaronder London Bridge, juist daar ben ik gisteren met de helikopter geweest. Een paar kilometer verder lag de Grotto, ook al zo’n mooi uitzichtpunt. Daarna Bay of Islands bezocht, deze plek is vergelijkbaar met de 12 apostelen, alleen veel rustiger en veel mooier vonden wij. Dit was tevens het laatste stukje van The Great Ocean Road, met pijn is ons hart hebben we daar dus afscheid van genomen. Mocht iemand ooit eens Australië bezoeken, dan is dit zeker een aanrader! Al verder rijdend veranderde het landschap dus heel erg. Open weilanden en brede wegen was de nieuwe omgeving. Onderweg kwamen een bakkerij tegen waar we besloten om koffie te gaan drinken. Binnen keken we in de vitrine en wat schetste onze verbazing, ze verkochten tompouces. Hollandser kan het niet worden hier, dus de keuze was snel gemaakt. Ter plaatse opgepeuzeld en weer door. Net voordat we in Warrnambool aankwamen zagen we een bordje Logans Beach Whale Watching. Even opgezocht wat er daar te doen was. Het bleek een deel van de oceaan te zijn waar walvissen hun jongen ter wereld brengen. Het is een plek waar dus regelmatig walvissen gespot worden. Benieuwd of ze vandaag te zien zouden zijn, zijn we daarheen gereden. Een mooie plek waar een platform was aangelegd om rustig te kunnen zitten / staan en uit te kijken over de oceaan. Net toen wij daar aankwamen begon het zonnetje te schijnen dus hebben een poosje op de uitkijk gestaan. Helaas was het voor ons niet weggelegd om iets anders dan de oneindige oceaan te zien. Als laatste zijn we nog naar een mooi park gereden, Tower Hill Wildlife Reserve, wat gelegen is in een vulkanische krater. Daar wat koala’s, vogels en emoes gespot. Ook nog gepoogd te picknicken maar dat werd lelijk verstoord door die emoes. Zo brutaal als de beul trachten ze alles te jatten wat wij op de tafel hadden uitgestald. Dat werd dus een broodje smeren in de klep van de achterbak van de auto en eten uit het vuistje. Daarna op weg naar ons hotel in Warrnambool om de nacht door te brengen. Wederom een geslaagde dag vandaag.
Zoals jullie kunnen lezen vermaken wij ons prima en de tijd vliegt om. Tot over een paar dagen.
Groetjes van Rob
Dag 7, 8 en 9 op weg naar de Great Ocean Road
Maandag vertrokken we vanuit Mallacoota (duizenden inwoners van deze plaats zijn in december 2019/januari 2020 met die enorme bosbranden over zee geëvacueerd, omdat ze ingesloten zaten door het vuur van alle kanten. Dit was ook nog op het nieuws geweest. Voor de geïnteresseerden: zoek op google “brand Mallacoota 2020”) voor één nacht naar Yarram, aardig wat kilometertjes rijden, maar met een leuke Spotify-lijst met allerlei soorten muziek op de radio, zoeften we heerlijk over ‘s Heeren (Australische) wegen. De eerste 100 km was allemaal met allerlei bochten en hier en daar gaten oftewel sinkholes in de weg. Wat mij opviel was dat er vele lijkjes van verschillende beesten langs de weg lagen, o.a. kangoeroes, wombats, zelfs vogeltjes. Ik vond dat wel triest.
Onderweg brachten we een bezoek aan Raymonds Island, die bekend staat om de vele koala’s in het wild. We reden naar het plaatsje Paynesville, waar we met de (gratis) ferry overgingen. De rit duurde welgeteld 3 minuten! Op Raymonds Island is een trail van een paar kilometer, die je gewoon maar gaat volgen en je moet vooral omhoog kijken om de koala’s te spotten. Zo gezegd, zo gedaan. Voordat we pijn in de nek kregen, zagen we er gelukkig één zitten. Helaas sliep hij (of zij, dat konden we niet waarnemen), dus niet goed voor een foto. Btw, koala’s slapen 16 uur per dag! Ik wou dat ik een koala was, heerlijk! Gaandeweg zagen we er nog meer, maar allemaal diep in slaap, totdat we er een spotten die wakker was. Prachtig om foto’s te maken. Wat een mazzel. In totaal hebben we er een stuk of 12 kunnen spotten. Wat is dat toch mooi: dieren in het “wild”. Misschien toch maar eens een safari in Zuid-Afrika maken. We hadden het wel gezien en gingen weer terug met de ferry naar de auto, want we moesten toch nog wel een aardig stukje rijden.
Dinsdag gingen we op weg naar Lorne, dat ligt aan dé Great Ocean Road, ditmaal voor 2 nachten, want er is daar zoveel te zien in de buurt, in totaal 4 uur. En we moesten ook nog shoppen, want we hebben niet genoeg kleren. We hadden een shopping center in Melbourne uitgekozen. Dan merk je toch dat je in een stad komt, want het werd aardig druk en dat waren wij niet gewend. Maar Rob heeft ons veilig naar de parkeergarage gereden. Wat een shopping center! Huge! We zijn goed geslaagd bij Levi’s en we zijn nu eigenlijk wel klaar met kleren kopen. Normaal vind ik dat heerlijk, maar als je moet, is het toch minder. Na een lekkere lunch zochten wij onze auto op. Oei, waar kwamen we ook alweer vandaan? Het heeft even geduurd, maar we vonden gelukkig de bolide terug.
Het duurde even voordat we de stad uit waren, want het was druk en het begon ook nog behoorlijk te regenen. Hoe verder we reden des te rustiger werd het en de regen werd ook minder. Rond een uur of 4 kwamen we bij de Great Ocean Road aan. Dat is een weg langs de zuidkust en is 243 km lang. Hij loopt van Torquay tot Warnambool met prachtige uitzichten, wildlife, stops etc. Wat we al gezien hebben, is prachtig. We hebben de historische marker (een kunstige, houten boog met de tekst “GREAT OCEAN ROAD”) al gezien. Een foto hiervan staat in de fotogalerij. Men zegt dat als je in Australië bent deze roadtrip absoluut niet mag missen, dus dat gaan we zeker doen de komende dagen. We hadden een leuke cabin gehuurd met daarnaast Foodworks, een grote supermarkt, wat erg handig is. Rob ging voor het eerst zelf koken: een lekkere pasta. Ik heb nog een was gedraaid, dat erg nodig was. Na het eten hebben we de route voor de volgende dag gemaakt. We gaan elke avond later naar bed, dat betekent dat de jetlag dus weg is.
Woensdag (vandaag dus) stonden we op met zonnig weer, hoewel de temperatuur een graadje of 12 is. Het is nog wel winter, hè! We hebben de volgende stops gemaakt: een vuurtoren gezien, door naar Bells Beach (een surfersstrand). Daarna gingen we naar de Erskine Falls, die je van 2 kanten kan bezichtigen. De eerste kant was niet zo spectaculair, maar er was nog een trap van 220 treden naar beneden, waar we eigenlijk niet langs mochten, omdat er een bordje met verboden toegang hing. We waren eigenwijs en gingen toch! Blij dat we dat gedaan hebben, want hier was het een mooi uitzicht op de waterval en we hebben niets gemerkt van een gevaarlijk iets, waardoor we dus niet naar beneden mochten. Op de terugweg spraken we nog een Nederlands gezin, waarvan de dochter ook naar Australië was geëmigreerd. Wat is dat toch met die dochters!! Haha. We hebben in onze eigen cabin geluncht, want we gingen naar het centrum van Lorne. Na de lunch gingen we ook nog naar Teddy’s Look Out, dat een mooi uitzicht op de oceaan gaf en waar we weer dat Nederlandse gezin tegenkwamen.
Vanavond heeft Rob weer lekker gekookt (steak, gebakken aardappelen en sla) en morgen gaan we weer verkassen, ditmaal naar Port Campbell, waar we ook weer 2 nachten verblijven. Dit is niet zo ver rijden, 130 km maar. We gaan weer verschillende (mooie) stops maken. Dus blijf ons volgen.
Wat betreft de koffers: Rob heeft contact gehad met iemand uit Singapore, die Rob een telefoonnummer van de afdeling in Australië (Brisbane) heeft gegeven om contact mee op te nemen over het ophalen van de koffers. We gaan eind van de week bellen en hopelijk kunnen we afspraken maken om ze op te halen én horen we of ze daadwerkelijk in Brisbane zijn aangekomen. Fingers crossed.
Groetjes, Linda