Dag 45 en 46

Vrijdag 29 september

We hebben lekker geslapen in het grote kingsize bed in onze leuke accommodatie in Dorrigo. Na het lekkere ontbijt, dat bestond uit zelfgebakken brood met zelfgemaakte boter en dito jam, zelfgemaakte yoghurt (die was héérlijk en de lekkerste die ik ooit -in mijn herinnering- heb genuttigd) en kakelverse eieren. We zouden vandaag gaan wandelen in Dorrigo National Park, de zogeheten Wonga Walk, een wandeling van bijna 7 km in het regenwoud (rainforrest). Onderweg zouden we 2 watervallen tegenkomen, Crystal Shower Falls én Tristania Falls. We reden eerst naar de bakker om verse broodjes te halen voor onze picknick, die we zouden houden na de wandeling. En toen echt op weg naar het park. Het was maar 12 minuten rijden, dus we waren er lekker op tijd. Dat was maar goed ook, want de parkeerplaats was niet groot en wij konden met gemak een plekje bemachtigen (dat we terug kwamen van de wandeling was het parkeerterrein tjokvol!). Ik moet er nog bij zeggen, dat het weer prachtig was vergeleken met de dag ervoor; het was zonnig en warm. Enfin, het was een mooie wandeling, die prima te belopen was. We hebben zelfs een paar keer een “skywalk” gedaan. Dat moest ook wel, want anders kon je de wandeling niet maken. Het was behoorlijk hoog, maar ik heb het toch maar weer gedaan. Het regenwoud was prachtig en lekker koel. Na ongeveer 3 km kwamen we bij onze eerste waterval, de Crystal Shower Falls. Vanaf de skywalk zagen we hem liggen. Hij was niet super “vol”, maar de regenboog die erbij was, maakte hem prachtig. Het leuke van deze “shower fall” is, dat je er ook achter kon lopen. Dat was prima te doen en na wat klauteren en klimmen, stonden we áchter de waterval. Prachtig. We hebben geprobeerd wat foto’s te maken met ons erop/ernaast, maar dat ging niet al te gemakkelijk, want we wilden wel die “shower” er mooi op. Tenslotte hebben we iemand gevraagd om dat te doen. Het resultaat vind je in de fotogalerij. Na al dit moois moesten we weer verder. We wandelden allebei lekker door, we hadden er zin in en lichamelijk ging het ook goed. Toen kwamen we bij de Tristania Falls. Zag er ook goed uit, het was een brede met aardig wat water. (Een foto hebben we bijgevoegd in de galerij). Tenslotte bereikten we het einde van de wandeling: moe maar voldaan. Het was nog een beetje vroeg, maar we besloten toch om te gaan picknicken. We hadden de tip van onze huisbaas, Nick, gekregen om naar Rosewood te gaan. Dus wij in de auto en die kant op. Na een paar kilometer moesten we een dirtroad op. We hebben dat één kilometer volgehouden, maar zijn toch maar omgedraaid, we vonden het onverantwoord voor de (huur)auto. We zijn weer naar het park gereden, waar een bord stond met een picknickplek. Daar zijn we naar toegereden om te kijken of het wat was. We vonden daar een picknicktafel aan de rand van een mooi uitzichtpunt en in de schaduw, want het was zonnig en heet. Na de picknick hebben we nog een stukje Waterfall Way gereden met diverse watervallen onderweg. De eerste die we tegenkwamen aan de kant van de rijweg was een straaltje, niet veel bijzonder. We besloten maar om te keren naar het dorp, want anders moesten te ver rijden en hoe zouden die andere eruit zien? In het dorp was een zwembad. Helaas was-ie dicht, anders hadden we zeker een duik genomen. We gingen boodschappen doen voor onze barbq: vlees bij de echte slager en wat randproducten bij de Spar. Uiteindelijk zijn we naar onze accommodatie gereden en even lekker rustig aan gedaan. We hebben in ons tuintje daar nog de zon onder zien gaan, dat was leuk om mee te maken. Om 19.00 uur zijn we gaan barbq-en, ik moet eigenlijk zeggen Rob deed het en ik at mee (haha). Ik heb wel een fruitsalade gemaakt. Maar alle eer aan Rob! Het was lekker weer en we hebben gezellig en heerlijk gegeten (dit was onze eerste en zal tevens de laatste barbq zijn van het jaar!) en nog lang buiten gezeten.

Zaterdag 30 september

De wekker stond vroeg, 7.00 uur, want we wilden om 8.00 uur vertrekken. Waarom zo vroeg zullen jullie je afvragen. We hadden vandaag een rit van ongeveer 620 km voor de boeg en we wilden niet te laat op onze bestemming, nabij de Blue Mountains, aankomen. Enige uitleg hiervoor is nodig. We zouden deze rit eigenlijk in 2 dagen maken. Rob vond het echter geen aantrekkelijk idee om 2 dagen 300 km te moeten rijden. De eerste dag zou dan weg zijn, want we hadden voor die dag geen plannen en we zouden zitten in de middle of nowhere met niets te doen daar (het was alleen maar om te slapen) en dan zouden we de tweede dag weer 300 km moeten rijden. Hij wilde het liever in één keer goed doen, dus ruim 600 km, en dan win je in principe een dag. Ik was het met hem eens, maar hij moet rijden, dus hij moet het zeker weten. Trouwens, ik heb zegge en schrijven een paar honderd meter op een parkeerplaats gereden, dus ik kan wel zeggen dat ik deze vakantie ook mijn steentje heb bijgedragen qua rijden (ahum). Wat valt er over deze rit te schrijven? Dat de reis voorspoedig liep, het was niet druk (hoewel om op de snelweg te komen vanuit Dorrigo waar wij zaten de afgelopen 2 nachten duurde 3 kwartier!). Bij Sidney werd het een stuk drukker, we hebben daaromheen gereden. We zijn twee keer gestopt en om 16.00 uur reden we Leura binnen, waar we een mooi hotel voor één nacht hebben geboekt, een familiekamer helemaal, want toen wij eergisteren boekten, was alles maar ook alles vol op deze ene kamer na dus. De Blue Mountains, waar wij de komende dagen zitten, is een hele populaire trekpleister, ook voor de Australiërs zelf en het is weekend en kindervakantie. Na aankomst in ons hotel hebben we eerst even een bakkie gezet, toen we erachter kwamen dat we 3 doosjes met koffiezakjes (diverse smaken) van Rob vergeten zijn in onze andere accommodatie, 620 km vederop. En Rob die geen koffie heeft …. dus we moesten even naar de Woolies op 5 minuten rijafstand. We hadden gezien dat er op een paar minuten rijden een waterval zat, Georges Falls. Die zouden we dan gelijk meepikken. Het moest allemaal snel – snel, want het is hier rond 18.15 uur donker. Bij de parkeerplaats van de waterval aangekomen, zagen we dat het maar 30 minuten heen en terug lopen was. Dat was nog wel te doen, ondanks dat we wel moe waren. We hadden er echter geen rekening mee gehouden, dat de weg naar de waterval bestond uit alleen maar traptreden… en niet zo’n beetje ook. Normaal tel ik dat soort treden, maar van de vermoeidheid ben ik dat vergeten. Uiteindelijk zijn we bij de waterval aangekomen. Het was geen “volle”, maar het was wel de moeite waard. En toen de weg weer omhoog …. dat zal ik jullie maar besparen. Hijgen als een oud paard, ik dus…. We zijn boven gekomen. We hadden eigenlijk helemaal geen zin om uit eten te gaan. We gingen weer naar Woolies, waar we brood en knakworstjes en beleg en toetje hebben gekocht. Terug in het hotel hebben we dit lekker opgepeuzeld en we hadden er zat aan. In het hotel hadden ze echte borden, bestek, glazen, afwasmiddel, theedoek etc. dus prima verzorgd. Het afwassen doen ze morgen zelf maar weer, maar we hebben wel alles afgespoeld, want afwassen in hotels doen we nooit, wel in cabins, huisjes etc. Rob ging voor het eten nog even een tukkie doen en na het eten lekker in bad. Ik vermaakte me met Netflix op de tab.

We hebben dit blog over 2 dagen gedaan, omdat het volgende blog (dat Rob weer doet) allemaal over de Blue Mountains zal gaan. We zijn hier nog wel twee volle dagen.

P.S. Morgen, zondag, gaat onze allerlaatste week in van deze Australië-reis!

Groetjes, Linda