Dagen 49, 50 en 51

Dinsdag 3 oktober

Na de leuke dagen in de Blue Mountains werd het tijd om voor de zoveelste keer te verkassen, ik ben de tel kwijt geraakt. Dit keer was onze bestemming Sydney, dat tevens de eindbestemming van onze Australië-reis is. Het beloofde een hete tot zeer hete dag te worden, 35 graden en meer. Daarom hadden we een uurtje strand ingepland. Dat werd een strandje in het Royal National Park, genaamd Wattamolla Beach. Na een kleine 2 uurtjes rijden en onderweg nog even verse broodjes te hebben gescoord, kwamen we aan in het National Park. We moesten wel AUD 6,-- voor een parkeerticket betalen, dat je achter je raam moest leggen en dat geldig was voor het hele park. Bij de parking van het strand aangekomen, moesten we echt zoeken, want het was behoorlijk druk. Waarom druk, want alle scholen waren weer begonnen, de nationale feestdag(en) was/waren voorbij, mensen moeten gewoon weer werken. We hadden geen idee. Ver parkeren betekent ook ver lopen. We wilden op het strand picknicken, dus we waren bepakt en bezakt. We liepen keurig volgens de bordjes naar de beach. Daar aangekomen bleek dat we eerst wat natte rotsen af moesten en dan door water met een behoorlijke stroming. Dat water kwam niet tot de enkels maar minstens tot je middel. We moesten onze zwemkleding nog aan, dat hebben we dus maar boven aan gedaan, want anders word je zeiknat. Uiteindelijk zijn we met de spullen de rotsen afgegaan en door het water gegaan, waar de ondergrond ook uit rotsen bestond. Dat was niet fijn. Enfin, we hebben het gered en waren dus eigenlijk al nat. We vonden een plekje. Ik ging gelijk een stuk lopen om een foto te maken van een watervalletje wat in zee uitkwam. Maar het was zo heet. Rob en ik zijn om beurten even het water ingegaan en besloten om hier niet te gaan picknicken. Het was bloedheet en er waren ook veel irritante en brutale vliegjes die maar om je heen dartelden. En er stond ook nog een aardig windje… Tijd om weg te gaan. We zagen ook een andere weg om van het strand weg te komen, maar óók door het water! Echter, hier bleek de grond stabieler én we hoefden niet over rotsen te klimmen en klauteren, dus kozen we deze weg om terug te gaan. Je zag mannen met kindertjes op hun nek, je zag moslima’s gewoon in hun kleding door het water gaan, je zag mannen die hun vrouw (of schoonmoeder?) op hun rug hadden en die uiteindelijk toch in het water terecht kwamen. Het was eigenlijk wel een klucht. Rob ging als eerste en ik zou erachter aan komen. Ik zag het water bij Rob al tot boven zijn middel komen en hij had de tassen omhoog. Ik ging erachter aan en kreeg last van mijn schouder omdat ik de koeltas daarop had. Wat een armoe, zeg. (Een foto zit in de fotogalerij). Maar we kwamen aan de overkant en tijdens het lopen naar de auto in de hitte droogden we aardig op. Omgekleed bij / achter / voor de auto en op weg naar de picknick-area. Dat bleek een leuke plek en er was genoeg ruimte. Onder een grote boom, dus lekker in de schaduw, vonden we een picknicktafel. Na de lunch liepen we terug naar de auto die op een parkeerplaats stond en wat zat er achter de ruitenwisser? Een bon!? Wat bleek, ik had tijdens het rijden van het strand naar de picknickplek het parkeerticket achter het voorraam weggehaald. Het bleek dat je door het hele park dit ticket achter het raam moest houden. Domme ik! Maar het ticket hadden we gelukkig nog. Met het ticket en de bon ben ik naar het Visitor Center gelopen en “gelogen” dat we even naar het toilet moesten en dat we terug kwamen een bon vonden. Het was een aardige vrouwelijke ranger, die zei dat ze het zou regelen. Ze hield de bon en parkeerticket achter, wat betekende dat wij wel het park uit moesten, want we hadden geen parkeerticket meer. De boete was maar AUD 12,--, maar zonde van het geld, dat zijn toch weer 2 ijsjes! We besloten om door te rijden naar ons appartement, dat we voor 4 nachten hadden gehuurd. We konden er gelukkig al in. Het is een leuk appartement, helaas geen airco! Dit is de eerste accommodatie waar geen airco in zit en dat met 37 graden buiten! Maar we hadden wel een eigen parkeerplek en dat is heel lekker in deze voorstad van Sydney, genaamd Newtown, met zijn smalle straten en weinig parkeerplaatsen. Na een bakkie gingen we wat boodschapjes halen bij de Woolies, dat gelukkig maar op 10 minuten lopen lag. Rob ging weer zelf koken, want we hadden een keuken met alles erop en eraan. Na het eten zijn we rustig (want het is nog steeds warm!) naar het station gelopen (ook maar 6 minuutjes lopen) om te kijken hoe het allemaal werkt met de treinen hier. Een aardige man van de Australische NS had ons goed geholpen. Je kunt gewoon met je creditcard in- en uitchecken. Hij vertelde ook nog welke lijn we moesten nemen. Terug in het appartement hebben we rustig aangedaan met die hitte.

Woensdag 4 oktober

Hé, dat is een bekende datum! Mijn verjaardag namelijk. Ik mocht zeggen wat we gingen doen en bezoeken en dat was dus het centrum van Sydney geworden. Maar eerst had Rob een lekker ontbijtje klaargemaakt met gekookte eieren, waar ik zo gek op ben. Daarna belde Irene om me te feliciteren. Uiteindelijk gingen we om 9.00 uur met de trein naar Sydney, waarmee we in 20 minuutjes in het hart van Sydney waren, om precies te zijn bij de ferries. Wat een goede verbinding is dat. Zo hoefde Rob niet in het drukke verkeer naar de stad rijden, want het was helemaal niet nodig. Het was gelukkig niet zo heet meer als gisteren, het scheelde bijna 10 graden, dus nog lekker weer, maar wel winderig. We gingen eerst langs het water lopen, richting de Harbour Bridge en het Opera House. Daar hebben we natuurlijk heel veel foto’s gemaakt. Er zal er zeker wel eentje in de fotogalerij terecht komen. Toen was het tijd voor verjaardagstaart. Die hebben we verorberd op het terras van het MCA-café boven op het Museum of Contemporary Art (betekenis is “modern”) met mooi uitzicht op het Opera House. Na deze versnapering besloten we de ferry te nemen naar Manly. Daar kon je weer betalen met je creditcard. We hoefden niet lang te wachten en konden al spoedig boarden. Er stond veel wind op het water en de ferry had er aardig de spurt in. De overtocht duurde 25 minuten en voordat we het wisten waren we aangekomen in Manly. Op de kade drong het bij ons allebei ineens door, dat we in deze plaats vorig jaar met Irene en Marley hebben gezeten. Toeval bestaat niet. We hebben er wat gewandeld en namen de ferry weer terug. We hebben een pie als lunch gegeten en zijn toen naar het Queen Victoria Building gelopen. Wat was het druk op straat, allemaal zakenmensen die buiten de deur lunchen. Ik had vroeger toen ik nog werkte (ahum!) een broodtrommeltje mee. Het gebouw waar we heen gingen was zo gevonden en we gingen gelijk met de roltrappen helemaal naar boven waar je een prachtig uitzicht had op een grote klok en allerlei winkeltjes op vele verdiepingen beneden. Een foto waard. Daarna zijn we gelopen naar Darling Harbour, waar het zeer druk was. De toeristen zijn weer uit hun holen gekropen. Vele groepen Japanners kwamen we tegen. Vorig jaar dat we er waren met Irene en Marley was nét na de Covid, toen was het heerlijk rustig.

Toen werd het tijd om op mijn verjaardag te proosten. We hebben een lekker biertje gedaan bij de haven en op mijn (oude) leeftijd geproost. Daarna besloten we naar de trein te gaan, want we hadden we ’t end in de bek. We waren nog niet binnen in het appartement of het begon toch te regenen. Wat hebben wij een mazzel gehad. In het appartement gekomen hebben de oudjes even gerust. Om 18.30 uur gingen we de deur weer uit om in een Balkanees te dineren voor mijn verjaardag. Het lag maar op 5 minuten lopen. We hebben heerlijk gegeten en als afsluiting een lekker dessert genomen. Daarna naar het appartement waar we de avond rustig hebben doorgebracht en waar ik de vele felicitaties heb bekeken en gelezen. Ik had een leuke verjaardag in een ver land!

Donderdag 5 oktober

Vandaag stond er weer het een en ander op het programma. We gingen weer met de trein naar hartje Sydney. We wilden het Maritime Sea Museum bezoeken. Dat ging om 10.00 uur open. Wat hebben we daar allemaal gezien: onderzeeër HMAS Onslow. Wat was het benauwd daarin en dan bedoel ik de ruimte. Het was zeer interessant hoe de mensen leefden en werkten. Vervolgens gingen we de destroyer HMAS Vampire bezoeken. Die heeft dienst gedaan van 1959 tot 1986. Ook weer interessant om te zien hoe mensen daar leefden. Vervolgens gingen we naar HMB Endeavour. Dit is een replica van de echte Endeavour van James Cook. Het geeft je een inkijk hoe de zeelui leefden en werkten. Ik heb daar 4 keer mijn hoofd gestoten, zo laag allemaal! Maar ook weer interessant. Daarna naar een replica van de Duyfken, dat een link heeft met Nederland, want de échte Duyfken komt uit Nederland en is van 1606. Voor meer informatie bekijk de website eens van het Museum. Is echt interessant. We hebben ook nog een film van 10 minuten gezien over wat de Japanners in de Tweede Wereldoorlog hebben aangericht. Laat er nou net een Japanse man naast me zitten. Beetje ackward! Na het bezoek aan dit interessante museum (we hebben alleen de boten bezocht, binnen is ook nog het een en ander te zien), hebben we een bakkie op het terras gedaan. Hierna zijn we weer naar het treinstation gelopen, waar we binnen een half uur weer in het appartement waren, waar we hebben geluncht en onze middaguitstapjes begonnen. Eerst gingen we met de auto naar het beroemde en bekende Bondi Beach. Als je in Sydney bent, moet je hier geweest zijn! Wat kan ik zeggen over Bondi Beach? Het verschilt niet veel van andere stranden, er zijn zelfs mooiere stranden, het kon ook bijv. Wijk aan Zee zijn geweest, máár ik kan wel zeggen dat ik op het strand van Bondi Beach heb gestaan. Hier waren we snel weer weg en gingen naar Wylies Baths. Dit was maar 10 km verder, maar we hebben er bijna 30 minuten over gedaan, niet omdat het zo bijzonder druk was, maar allemaal stoplichten! Wat is Wylies Baths? Dit is een natuurlijk oceaanzwembad met een prachtig uitzicht op de Stille Oceaan. De locatie is geweldig. Het ligt namelijk op de kliffen met uitzicht op de oceaan. Rob heeft hierin een duik genomen en vond het geweldig. Het water was behoorlijk koud, maar dat deerde hem niet. Hij liep op de afscheiding (soort van muurtje), dat niet geheel egaal was. Dan ging hij daar zitten om de woeste golven over zich heen te krijgen, wat ie prachtig vond. Echter, je moest je wel vasthouden aan het touw wat daar gespannen was, anders kon het nog wel benauwd worden met al die woeste golven. Maar zeer de moeite waard. We hebben daar op het terras nog wat genuttigd en gingen weer terug naar het appartement. De rit duurde behoorlijk lang, terwijl het aantal kilometers niet veel was. In het appartement hebben we nog een was gedraaid, want morgen is de laatste volle vakantiedag en moeten we gaan inpakken, want we hebben 3 koffers en 2 trolleys! Rob had al geprobeerd de 3^e koffer online in te checken, maar dat kon niet. We moeten dit dus doen op het vliegveld. Ben benieuwd wat dit gaat kosten! We hadden vanavond al het een en ander ingepakt, want we hebben nog een lange tussenstop van 3 nachten in Singapore.

Groejes, Linda