Dag 41, dinsdag 26 september

Vandaag gingen we Brisbane verlaten om onze roundtrip voort te zetten. We begonnen met een heerlijk ontbijt (Eggs Ben; mijn favo!) beneden in het restaurant van ons hotel (moesten we wel zelf betalen, was niet in de hotelprijs inbegrepen). We moesten vandaag ook onze huidige rentalcar omruilen voor een grotere en betere reisauto. We hadden onze huidige huurauto maar voor een paar dagen gehuurd, omdat Irene haar eigen auto zou nodig hebben. Maar dat is door Rob ook uitvoerig uitgelegd in onze eerdere blogs. Maar die grotere auto hadden we ook al vastgelegd voor onze rondreis, omdat dat comfortabeler rijdt én reist, dus we gingen hem “gewoon” omruilen. Kunt u het allemaal nog volgen? Rond 10.00 uur gingen we met al onze bagage (ook door Rob al omschreven hoeveel) naar onze auto in de garage onder het hotel (we moesten 2 keer lopen!) en reden het drukke Brisbane in. Het duurde even voordat we de drukte uit waren en gingen op weg naar de Gold Coast, dichtbij het vliegveld, voor de nieuwe huurauto. We bleven plots steken in een flinke file. Toch waren we anderhalf uur te vroeg bij het verhuurbedrijf, hopende dat we de auto wel mee zouden krijgen en dat kregen we. Dat was fijn. Het was een veel betere en grotere auto, maar onze bagage bleef toch een dingetje. We hadden bij het verhuurbedrijf alles erin “gegooid” en 3 straten verder hebben we de bagage maar even beter gereorganiseerd. Dat was beter voor mij ook, want mijn stoel stond aardig naar voren en ik zat bijna met mijn neus op het dashboardkastje! Nog even het inschakelen van de muziek, de navigatie etc., dat lukte allemaal goed. Wat is dat toch een genot tegenwoordig, je steekt het snoer in de usb-ingang, je verbindt hem met je mobiel en alles werkt. Toen op weg naar onze volgende bestemming, te weten Byron Bay, een rit van ruim 200 km. Echter, eerst gingen we op zoek naar een plek om te picknicken, want de inwendige mens moest ook weer gevuld worden. We kwamen uit op een mooi plekje aan zee in Coolangatta. Het was er aardig winderig, maar we zaten onder een afdak. Na de lekkere lunch dus op weg naar Byron Bay. Dit kustdorp ligt op het meest oostelijke punt van Australië. Heel beroemd daar is het Cape Byron Ligthouse (vuurtoren). Byron Bay werd eind jaren 50 “ontdekt” door surfers uit Sydney, voornamelijk door het blauwe warme water met een goede surfkwaliteit. In de daarop volgende jaren werden de attracties rond het gebied steeds meer bekend en zorgde voor een sterke stijging van het toerisme. Het is ook beroemd om de relaxte alternatieve levensstijl. Tot zover Wikipedia, onze eigen ervaring beschrijf ik later. Aangekomen op ons vakantieadres, een camping, konden wij gelijk onze cabin in, die wij voor 2 nachten hadden gehuurd. Alles zat erin (eigen douche, toilet, kookgelegenheid, koelkast), maar het grappige vonden wij dat er precies 2 koppen, 2 messen, 2 vorken, 2 lepels, 2 bordjes etc. aanwezig waren. Basic, maar het was er schoon en we konden al onze bagage op het extra bed kwijt, wat er ook nog stond (hoe drinkt en eet die derde persoon met maar van alles 2?). Na een bakkie op ons terras buiten gedaan te hebben, reden we naar de vuurtoren bij Cape Byron. Een kort ritje. Boven aangekomen konden we parkeren op het állerlaatste plekje. Dat was wel betaald parkeren (AUD 10,--), maar het scheelde een hoop lopen vanaf een andere parkeerplaats beneden. We zagen de mooie vuurtoren al liggen. Hij stak zo mooi af bij een strakblauwe lucht. Natuurlijk even geposeerd voor die vuurtoren (foto staat in galerij). Daarna hebben we er een wandeling gemaakt naar de uitzichten over de zee met woeste, ruige kust. Het waren aardig wat trappen! Maar alles voor mooie foto’s en filmpjes én natuurlijk het uitzicht! Na een tijdje vonden we het tijd om terug te keren naar onze cabin. We moesten ook nog boodschappen doen. We vonden een Woolies (eigenlijk heet het voluit Woolworth) en wilden de parkeergarage daar inrijden, maar dat kon niet. We werden vriendelijk gesommeerd elders te parkeren, want een auto zat vast tegen het plafond (de auto was te hoog!). Hij kon zeker niet lezen hoe hoog de garage was….. Gelukkig vonden we dichtbij een plekje. In onze cabin heeft Rob gekookt, dat weer lekker was na drie dagen uit eten te zijn geweest. ’s Avonds hebben we nog een rondje gewandeld en kwamen terecht in een kroeg met buitenterras en live-muziek, waar we een lekker biertje hebben genomen. Daarna terug naar onze cabin.

Dag 42, woensdag 27 september

We hebben uitgeslapen tot 07.30 uur. Na het douchen en het ontbijt (lekker buiten opgegeten in het zonnetje), gingen we wandelen naar het centrum om verse broodjes voor onze picknick te halen, want we hadden gisteravond een bakery gezien. We hebben naast de verse kadetten ook een halve krentenbrood aangeschaft. Het was al aardig warm weer. Terug in onze cabin toch nog even een bakkie met krentenbrood gedaan. Lekker. Toen werd het toch tijd om te vertrekken naar ons uitje. We wilden namelijk de Minion Falls bekijken. Op de plaatjes zag het er prachtig uit en je kunt er ook zwemmen. De rit was 50 minuten, waarvan ook anderhalf kilometer over een dirt road. Het was een prachtige rit door een mooi, glooiend landschap, dat later overging in bossen. We hadden de auto geparkeerd en eerst maar eens kijken op de informatieborden of we de wandelschoenen aan moesten. Daar stond een Australisch echtpaar die al meteen zei dat er geen waterval te zien was. Alles was gortdroog. Er was zelfs geen sliertje te zien. Dat was een tegenvaller. We hebben toch even een rondje gewandeld over de rotsen, waar eigenlijk water moest zijn. We hebben ook nog bij het uitzichtpunt gekeken, waar normaal een geweld van water naar beneden zou moeten kletteren, helaas nog geen druppie! Het was te vroeg om daar te picknicken en we zouden onderweg wel iets leuks zoeken. Helaas dat hebben we ook niet gevonden. Dan maar terug naar onze cabin, waar we geluncht hebben. ’s Middags gingen we lopend naar het centrum (is aardig dichtbij) om daarna naar het strand te gaan en even een paar uurtjes te bakken en te zwemmen. Zo gezegd zo gedaan. Na het strand zijn we nog even een biertje wezen halen in een kroeg waar je bij een open raam kunt zitten, dat erg leuk is, zie foto in de galerij. Trouwens, het biertje smaakte ook prima. ’s Avonds in de cabin gegeten en een rustige avond gehouden. Morgen gaan we Byron Bay weer verlaten. Wij vonden Byron Bay een erge leuke, relaxte stad. Er hangt een prima vibe. Je ziet er mensen op blote voeten lopen op straat. Er zijn leuke winkeltjes (vintagekleding, organische / biologische, surfspullen etc.), veel horeca en er lopen heel veel verschillende soorten mensen (o.a. oude hippies). We hebben hier een paar leuke dagen doorgebracht.

Dag 43, donderdag 28 september

Vanmorgen op tijd vertrokken naar Dorrigo voor 2 nachten, een aardige rit van 325 km, ongeveer 4 uur rijden. Het is al een tijdje terug, dat we zo’n lange reis hebben gedaan. In Byron Bay was het zonnig en 25 graden om 9 uur ’s morgens, maar gaandeweg de reis werd het donkerder en begon het te regenen. Af en toe een pittige bui. Daarna echter knapte het weer op en was het zonnig en 20 graden. Na 2 uur rijden hadden we een stop ingepland om lekker te lunchen, eigenlijk picknicken. Het plaatsje heette Woolgoolga Beach. Er zat een bakery, die heerlijke broodjes had en zelfs bruine kadetten. Daarvan hebben we er meteen 4 gekocht voor de lunch, die we verorberden aan een picknicktafel nabij het strand. Er stond nog wel een windje, maar het was droog. Na de lunch hebben we nog even een rondje gewandeld in het leuke plaatsje en toen werd het tijd om weer verder te reizen, we moesten nog anderhalf uur tot onze bestemming Dorrigo. Af en toe viel er weer een klein buitje, maar wij zaten lekker binnen in de auto. Trouwens, regen is goed voor de watervallen. Er staan er nog een paar op onze planning de komende tijd, dus regenen maar, maar niet als ik buiten loop! De rit verliep voorspoedig en we reden al hoger de bossen in en door het Dorrigo National Park en lieten we het glooiende landschap achter ons. De temperatuur zakte wel flink hierdoor. Eindelijk bereikten wij het dorp Dorrigo (we waren nog even te vroeg om in te checken). We hebben eerst het dorp even verkend en hebben wat informatie over watervallen gevraagd bij het Infocenter. De vriendelijke dame wist ons te vertellen dat er bij de watervallen nog genoeg water is. Gelukkig want we hebben de laatste tijd alleen maar droge watervallen gezien en de regio waar wij nu zitten, hebben we juist uitgekozen om zijn vele watervallen. Het werd tijd om naar onze accommodatie te gaan. Wat had Rob weer een pareltje gevonden. We kwamen aangereden en de eigenaar stond net met zijn buurman te praten. Hij kwam op ons af, stelde zich voor (Nick) en we raakten aan de praat. Hij was van origine een Engelsman en zijn vader, jullie raden het al, een Nederlander, uit Utrecht. Nick was ook al een paar keer in Nederland geweest. Hij bracht ons naar ons huisje (is oorspronkelijk een B&B) en we zagen als eerste een leuk zitje buiten met een BBQ, daarachter een leuke tuin en een kippenhok. De twee stoelen in “ons” tuintje waren van die oude rookstoelen van vroeger, jullie wel bekend? Er was ook een loungebank. Binnengekomen zag je aan alles dat het vintage was, maar wat was het leuk ingericht en hing er zo’n leuke sfeer. Er hing zelfs een gitaar, helaas kunnen Rob en ik geen enkel muziekinstrument (be)spelen. Het keukentje was verstopt achter schuifdeuren. Zo leuk! Er lag zelfgebakken brood, zelfgemaakte boter, zelfgemaakte honing en jam, veel vers fruit en 6 verse eieren van hun eigen kippen. Na het uitpakken van de bagage (in de fotogalerij staat een foto van de tassen/bagage die wij constant meeslepen deze rondrit en die dus ook (op een paar kleine tasjes na) mee moeten naar Nederland!) hebben we eerst in het zonnetje een bakkie gedaan. Daarna werd het tijd om eens te bewegen na zo’n lange rit. Op 20 minuten lopen ligt een waterval, genaamd Dangar Falls, die we graag wilden zien. Het was droog en niet te koud. Het was een lekkere wandeling. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort van hek, vanwaar je de waterval kon zien. Het was een leukerd en mét water. Dat laatste wisten we van de dame van de Australische VVV in het dorp. Na wat foto’s te hebben gemaakt, liepen we nog naar beneden naar een mooi meertje met rotsen. Uiteindelijk zijn we weer naar ons pareltje teruggelopen. We wilden eigenlijk uit eten, maar hadden geen zin om weg te gaan. We hadden zelfgebakken brood, verse eieren, nog blikjes soep en een blikje tonijn, dan is een tonijnsalade gauw gemaakt. Soep opwarmen. Toetje na. Een lekkere, simpele maaltijd. Daarna de avond doorgebracht in ons “pareltje”.

Update Irene: zoals eerder in dit blog door Rob beschreven, was Irene de afgelopen week in Darwin. Afgelopen maandagochtend hebben zij en Cory de sleutel van hun nieuwe huis gekregen. Omdat zij toch door die omstandigheden in Darwin was, kon ze mooi helpen verhuizen. Alle spullen van Cory hebben ze die dag verhuisd. Irene had vorige week al een paar dozen met haar spulletjes naar haar “schoonmoeder” opgestuurd, dus die konden ook gelijk mee en neergezet worden. ’s Avonds hebben we met de jongelui video gebeld en ze waren erg moe, maar zeer voldaan en gelukkig. Vandaag zijn ze weer naar het werk gevlogen en werken ze 2 weken achter elkaar door (eerst 7 nachtdiensten en gelijk daarna 7 dagdiensten van 12 uur!!). Ze hadden weinig zin, omdat ze zo aan het genieten waren van hun nieuwe huis. Als ze over 2 weken klaar zijn met werken, vliegen ze samen naar Brisbane, oftewel Witheren, waar ze de laatste spulletjes van Irene én natuurlijk Marley ophalen. Ze gaan dan 3.500 km met de auto van Irene rijden naar Darwin. Irene wil Marley niet laten vliegen, omdat ze daar geen goede verhalen heeft over gehoord. Dan sluit ze een periode af aan de Gold Coast, waar ze jarenlang heeft gewoond {op diverse adressen). Ze vindt het niet erg om te verhuizen, want ze was wel klaar met de Gold Coast en toe aan een nieuwe uitdaging. En ja, de liefde lonkt! We hebben een filmpje van hun nieuwe huis gezien, het is een plaatje. Ze hebben een hele grote (omheinde) tuin voor Marley en ze hebben een zwembad. Hoe luxe! We hopen dat ze er erg gelukkig worden. Echter, het is er zo heet! Zou niets voor mij zijn, maar Irene houdt van warmte en die krijgt ze daar zeker. Haha.

Groetjes, Linda