Dag 34 – maandag 18 september

Het was weer tijd om naar “huis” te gaan en zodoende moesten wij ons “paleisje” gaan verlaten. Een aanrader voor een ieder die ooit die kant opgaan. We geven graag het adres. Na het ontbijt pakten we onze laatste spulletjes in en vertrokken – na hartelijk afscheid te hebben genomen van Pieter – naar Mooloolaba Beach, een rit van één klein uurtje. We hadden besloten eens lekker te genieten van het strand, maar dan ook daadwerkelijk zonnen, zwemmen en de rest wat je doet op een strand. Eerst begonnen we met een bakkie en iets lekkers erbij. Na al dat lekkers togen we naar het strand, waar vele Australiërs ook waren, het is namelijk vakantietijd. We vonden een plekje en na het opwarmen nam Rob een lekkere duik. Ik zou ook wel willen, maar moest echter bij de spullen blijven. Na het vele “duiken” in de golven, kwam Rob weer terug en was het mijn beurt om te zwemmen of te pootjebaden. Kan me niet meer herinneren wat ik heb gedaan (!). Na een paar uur kwam er een tractor + kar aangereden. Het bleek te gaan om de verkoop van koel drinken en ijs en dan vooral “shaved ice” of te wel snow scones (schaafijs). Op een kar wordt een blok ijs geplaatst en dit blok wordt geschaafd met een metalen ijsschaaf. Je kunt dan smaken siroop kiezen wat je erop wilt (Lindapedia). De goede man had zijn tractor nog niet geparkeerd of er stond al een aardige rij. Niet alleen jongere kinderen, maar van pluimage van allerlei leeftijden. Na dit een tijdje te hebben aanschouwd, besloten we dat het tijd was om door te gaan, want het was nog wel een pittig stukje rijden. Máár we gingen eerst lunchen of in dit geval vetbekken. We hadden een Dutchy’s Bakehouse gevonden, die allerlei soorten (Hollandse) snacks verkocht en Hollandse andere producten. Het was maar een kwartier rijden en toen stonden we in de shop! We kozen allebei een broodje kroket. De verkoopster zei dat ze geen kadetten meer had, maar wel een broodje. Dat vonden we ook goed. Wij gingen buiten zitten en vol verwachting te wachten op onze kroketten. De verkoopster bracht uiteindelijk twee “mandjes”, waar 2 kroketten per mandje in zat. Verders niets. Ik liep de winkel in om bestek, brood én mosterd. Ik zal ze wel even opvoeden hoe dat in Nederland gaat en hoe het verkocht moet worden. Lang verhaal kort: we kregen alles wat nodig was om deze heerlijke kroketten te verorberen. Dat smaakte naar meer. We gingen voor allebei nog een frikandel speciaal! Wij bestellen, de verkoopster moest lachen en bood haar excuses aan hoe rommelig de eerste bestelling gegaan was. Ach, zand erover en kom maar door met die frikandellen. De waarheid gebiedt mij te zeggen, dat de frikandellen toch anders smaakten dan wij gewend zijn. Al met al een lekkere lunch! Daarna als de brandweer weer naar de auto, want het was nog ruim drie uur rijden naar Witheren. Eind van de middag kwamen we daar aan (na ook nog boodschappen te hebben gedaan onderweg). Marley was helemaal door het dolle heen. Rob ging koken in het huis van Irene, want bij ons is het gas namelijk niet aangesloten. Marley bleef de hele tijd bij ons. We besloten om in het huis van Irene te slapen, omdat ze daar haar “bed” heeft en alles zo vreemd voor haar is. Zo gezegd, zo gedaan. Wat doet mevrouw als we in bed liggen, zij komt ook op bed! We hebben het maar zo gelaten. Midden in de nacht ben ik naar ons eigen huisje gegaan en ben in ons eigen bed gekropen: met zijn drieën in één bed is toch wel krap. Een groot bed voor mij alleen, heerlijk!

Dag 35 – dinsdag 19 september

Na het wakker worden kwam Rob met Marley in ons huis om te ontbijten. We besloten dat Marley bij ons komt slapen in haar eigen “bed” naast ons bed, want zoals afgelopen nacht kan natuurlijk niet. We zouden het die avond wel beleven. Na het ontbijt gingen we met Marley naar The Pit Doggy Beach, een rit van drie kwartier. Op het strand waar de honden mogen loslopen en zwemmen heeft Marley het lekker naar haar zin gehad. Wij ook trouwens, maar we gingen voor haar. Marley is gek van vogels en als ze er één spot (of meerderen) blaft ze als een gek en rent er hard achteraan. Ze kan er toch niet bij en doet ze dus niets. Maar het blijft altijd een leuk gezicht. En rennen dat ze kan! Vermoeid maar voldaan vertrokken we weer naar huis. Daar hebben we de lunch genuttigd en een beetje rond het huis geluierd. Om 17.15 uur gingen we met de auto naar Mount Tamborine naar de Rotary Lookout voor de sunset. Warme kleding en een grote handdoek mee, want het koelt gauw af en als je op de heuvel zit te wachten, kan het koud worden. We waren keurig op tijd en vonden al snel een plekje. Er waren al wat mensen, de een dikker aangekleed dan de ander. De een met stoelen, de ander met wijn en een hapje. Gezellig allemaal. We hebben genoten van een mooie zonsondergang en gingen daarna weer huiswaarts. Rob kookte weer in het huis van Irene. Na het eten en afwassen gingen we naar ons eigen huisje en Marley ging gelijk mee. Ik nam haar bed mee en zette die naast ons bed. Marley ging meteen “op stok” en Rob moest haar “wakker” maken om nog een plasje te doen buiten. Ze ging daarna weer in haar bed/mand en we hebben haar de hele nacht niet gehoord. Wat is het ook een lieve hond.

Dag 36 - 20 september

Na een goede, rustige nacht en een goed ontbijt gingen we naar het Palm Beach Parklands. We hebben beloofd op Marley te passen, dan doen we dat ook goed. Deze dag stond ook weer grotendeels in het teken van Marley. Op dit strand zijn we vorige week ook al met Irene geweest. We hadden nu onze zwemkleding mee, want Rob wilde graag met Marley in zee zwemmen en het was prachtig weer. Die twee hebben ook in zee gezwommen, maar niet met elkaar. Marley rent en rent en rent en rent nog maar weer eens een keer. Onvermoeibaar. Ze is ook in het water geweest. Op een gegeven moment werd het tijd om te lunchen. Marley kreeg weer haar puppicino. Na de lekkere lunch gingen we weer naar huis. Onderweg nog even boodschappen gedaan. We hebben Marley de verdere middag niet meer gehoord, ze was bekaf. Verder hadden we een rustige avond in en buiten ons huisje, want de avonden worden warmer en zodoende konden we een tijd lekker buiten zitten.

Dag 37 – 21 september

Het beloofde een hete dag te worden. Dat werd het ook, ver boven de 30 graden. Deze dag stond niet in het teken van Marley. Die lieten we thuis vanwege de hitte en omdat ze niet mee mocht naar de uitstapjes, die op het programma stonden. Na het ontbijt vertrokken we om 8.30 uur naar de Cedar Creek Falls, een ritje van een klein half uurtje. We reden door een mooi gebied, dat geheel nieuw voor ons was. Daar het nog vroeg was, konden we een parkeerplekje bemachtigen, want het parkeerterrein daar is niet zo groot. De flipflops werden gewisseld voor goede schoenen (niet dé wandelschoenen, ik bedenk me nu dat we die nog helemaal niet hebben aangehad!) en op pad. Het was een leuke, goed begaanbare wandeling, die niet ver was. We kwamen uiteindelijk uit bij de waterval die uitstroomde in een rotspool, waar de jeugd al aan het zwemmen was. Had ik al gezegd, dat de scholen 2 weken vakantie hadden? Hierbij dus. De waterval op zich was niet zo wild, maar zoals eerder gezegd hebbende, er is niet genoeg regen gevallen de laatste tijd. Op de terugweg wilde Rob een betere foto nemen van de waterval, wat betekende dat hij over een hek moest klimmen en dan over een paar rotsen. Het is gelukt en goed afgelopen, maar het is en blijft een daredevil! Al met al was deze wandeling de moeite waard geweest. Terug bij de auto bemerkten we dat het al boven de 30 graden was. Op weg naar onze tweede uitstap. We kwamen langs een leuk barretje, waar we even een bakkie hebben genomen. We waren ruim op tijd voor de bezichtiging van de glow worms. Daardoor konden we met een eerdere groep mee en hoefden we dus niet te lang te wachten. Wat houdt de gloeiende wormen in? Met een groep mensen liepen we onder begeleiding van een gids de grot in. In het eerste gedeelte was het nog licht en kregen we een video te zien hoe deze grot ontstaan is. We kregen de instructie niét te fotograferen en de horloges moesten af. Er mocht geen enkel licht te zien zijn, want dan raken de wormen van slag. We hadden zelfs een lichtgevende ketting met een symbool om, die we op onze rug moesten hangen, zodat de persoon achter je kon zien dat er iemand voor je liep en je er niet tegenaan zou lopen, want we gingen na de video namelijk een donkere grot in, aardedonker. De gids vertelde het een en ander over deze gloeiwormen. Hij had een rood lichtje bij zich, zodat je kon zien wat het inhield (rood licht zijn de wormen niet gevoelig voor). Je ziet allemaal lichtjes (het leek wel Kerstmis), maar als je dichterbij komt, zie je dus hele fijne draadjes (een soort web) hangen, waarin ze hun eten (lees insecten) vangen. Ik wees naar die draadjes en vertelde dat aan Rob, die achter mij stond. Meteen kreeg ik een uitbrander van de gids, dat ik mijn hand bij me moest houden in verband met de draadjes. Ik stond er 1 meter vanaf, hoe kon ik dan die draadjes stukmaken, maar het blijkt dat er ook draadjes zijn, die je niét ziet. We hebben ongeveer 15 minuten in die donkere grot gestaan luisterend naar de gids, die heel veel wist te vertellen, maar hij maakte zijn zinnen niet af en was af en toe moeilijk te volgen. Het was interessant, maar ik heb het nu ook wel weer gezien en zou het niet zo gauw een tweede keer doen. Weer buiten de grot aangekomen, liepen we nog naar een ruimte waar heel veel verschillende kikkers (frogs) waren, leuk om te zien. Weer tijd om verder te gaan naar onze volgende uitstap: de picknick! Rob had online een leuke picknickplaats gevonden, wel drie kwartier rijden, maar lekker met de airco aan in de auto, was het geen straf om zo ver te moeten rijden. We kregen trouwens ook wel trek. Aangekomen op de plek, stonden allemaal afdakjes met picknicktafels eronder aan een groot meer. Er waren nog een paar tafels vrij en we hebben lekker “koel en in de schaduw” geluncht. Het was ondertussen ver in de middag, tijd om naar Marley te gaan. De temperatuur wees ondertussen 35 graden aan. Marley was weer dolblij ons te zien. Rob had weer lekker gekookt en we hebben de avond lekker een tijdje buiten doorgebracht door het mooie weer. We waren nog even in gesprek met Dave en Serina, toen er plots een possum over het dak liep van hun huis. Marley was daar zeer geïnteresseerd in. Ze kon er gelukkig niet bijkomen, hoewel ze afgelopen week helemaal in een boom was geklommen om achter een possum aan te gaan, dat hadden Serina en Dave gezien! De doerak. We kregen die avond ook nog een telefoontje van Irene, dat haar vlucht zo maar gecanceld was. Rob zou haar vrijdagochtend 6.00 uur van het vliegveld halen in Brisbane (anderhalf uur rijden), maar wanneer ze nu komt horen we morgen. De bedoeling is namelijk dat wij komende dinsdag vertrekken en afscheid van Irene gaan nemen en we de komende dagen nog met elkaar zouden doorbrengen. Helaas wordt dat dus één of twee dagen korter. We gaan het horen en meemaken.

Groetjes, Linda