Zondag 27 augustus

Vandaag gingen we weer verkassen. We zouden naar het Grampians National Park. Het was een aardig stukje rijden, maar we waren op tijd vertrokken, zodat we eind van de ochtend in het dorpje Halls Gap aankwamen. Daar bleek een hardloopwedstrijd van ultrarunners aan de gang te zijn, maar dat liep al aardig op zijn eind. Het is een klein dorpje, maar heeft alles, dus ook een general store. We wilden brood scoren om te kunnen picknicken in het park, dat bleek aardig duur! We hadden verschillende look outs in het park op het programma staan, dus na een kop koffie gingen we het park in. We zijn gestopt bij Reeds Lookout, Baroka Lookout en Balconies. Het waren mooie uitzichten, maar ik moest wel afkicken van de Great Ocean Road, dat toch wel een topper was! Op de terugweg zagen we een bordje Silverband Falls. En waar “falls” staat, moet ik altijd – als het kan – even kijken. Vanaf de parkeerplaats moesten we maar 1 km lopen en toen kwamen we bij een mooie waterval, waar ik zelfs voor kon staan! Terug op de parkeerplaats hebben we een broodje achter op de hoedenplank van de auto gesmeerd en op een grote kei opgegeten bij gebrek aan een picknicktafel. Het werd tijd om naar onze accommodatie te gaan. Dit was net buiten Halls Gap. Het was een mooie cabin met alles erop en eraan. We zouden hier 1 nacht verblijven. We hebben nog lekker buiten koffie gedronken in het zonnetje op het terras.

Maandag 28 augustus

Vanmorgen zouden we de Mackenzie Falls nog meepikken in het park. Op tijd weer vertrokken, want we hadden een aardige rit voor de boeg naar weer een andere accommodatie. Op de weg naar de Falls werd Rob voor mij de held van de dag: voor onze auto sprong een wallaby! Door snel remmen werd het beest gespaard! Verder gedurende de rit wilde een andere wallaby voor de auto springen, maar hij bedacht zich op een of andere manier. Gelukkig. Het was wel een helse rit wat betreft wallaby’s. Terug naar de Falls, ze waren mooi en krachtig. Rob is helemaal naar beneden gelopen, dat was voor mij te steil, ik kwam tot de eerste stop. Na terugkomst gaf ie wel toe, dat het een aardige klim is geweest. Daarna de auto weer in, want we hadden nog een rit van 2 uur voor de boeg. We gingen naar Ballarat. Daar hadden we in een motel een grote, maar oude kamer (wel weer een “elektrieke” deken). Er was ook een (binnen)zwembad, maar ja, het zwemgoed ligt in de koffer… We besloten te wandelen naar het centrum van het stadje, dat een half uur duurde. Was een leuk stadje, waar de goudkoorts rond 1850 tot leven werd gewekt. Dat vind je heden ten dage terug in o.a. een paar musea, wat standbeelden etc. We hebben heerlijke pannenkoeken gegeten bij de Pancake Kitchen. Daarna weer terug gewandeld naar het hotel, waar Rob nog met de zoektocht naar de koffers verder ging. Helaas viel tot twee keer de WiFi uit. Ik nog naar de receptie, die hem zou rebooten, dat hielp. Een uur later stond ik weer bij de receptionist, een Aziaat, die erg slecht Engels sprak. Hij gaf me een nieuw wachtwoord, dat het de rest van de avond deed.

Dinsdag 29 augustus

We gingen op weg naar Frankston, waar we 2 dagen zouden verblijven. We moesten weer via Melbourne, waar het ontzettend druk was. We hadden nog een paar plannen op het programma staan, o.a. Sorrento, waar we zouden picknicken, want de weersvoorspellingen waren goed. Helaas viel Sorrento tegen en het weer ook! We hadden maar een pie in een bakkerij gekocht, die was erg lekker. We zouden naar Dragon’s Head, een mooie rots in de zee, die dus op een draak leek. De plaatjes van internet zagen er goed uit, maar helaas bleek het toch even anders te lopen. Wij parkeerden de auto, de sokken/schoenen en jassen weer aan, want het weer was omgeslagen en we moesten over het strand lopen. Door het rulle zand “wandelend” konden we die kop niet vinden. Wel wat rotsen, maar toch echt niet de vorm van een draak. Dan maar geen draak. Later hebben we in een kroegje gevraagd waar de draak te vinden is. Wat was nou het geval: het was vloed, de drakenkop lag onder water…. Tja, we hadden de getijden niet nagekeken…. We moesten helaas door. De Hot Springs stond op het programma. Dat bleek dus een kuuroord te zijn, waar je veel geld voor moesten betalen. En je had zwemgoed nodig en die ligt dus (voor de zoveelste keer) in de koffers… Er stond ook nog een kabelbaan op het programma, maar wegens het slechte weer (heel veel wind en geen uitzicht) hebben we die maar gelaten voor wat het was. We gingen op weg naar onze accommodatie in Frankston, waar we 2 nachten zouden verblijven. De eigenaar, die ons naar het huisje in de achtertuin leidde, was een hele aardige man, Australiër, die goed kon vertellen. Hij stond wel drie kwartier te praten, maar hij moest eigenlijk verder, want hij was bezig zijn huis aan het verbouwen… wij trouwens ook, want wij moesten nodig de was doen. Dat deden we in een laundrette, waar alles gewassen en gedroogd mee terug ging.

Woensdag 30 augustus

We hoefden niet vroeg ons bed uit, want het zou toch een regendag worden. We hadden wel het een en ander op het programma staan. We gingen op weg naar Philippe Island, nog wel ruim een uur rijden vanaf onze accommodatie, naar het plaatsje San Remo, waar dagelijks om 12 uur pelikanen worden gevoerd. Hoe meer we Philippe Island naderden, hoe zonniger het werd. Da’s boffen. Halverwege het voeren van de pelikanen zijn we weg gegaan (wel aardig, maar geen topper!) en zijn vertrokken naar het Koala Center. Daar hebben we zo genoten. In een gedeelte van het park zagen we al meteen een koala in de boom op ooghoogte en zo dichtbij, we konden haar zo aanraken, dat je natuurlijk niet moet doen (ze kunnen bijten en krabben!). Het mooiste was dat ze een baby-koala bij zich had. Een foto van het gelukkige gezinnetje staat in de fotogalerij! Ons bezoek was al goed geslaagd. Op een gegeven moment kwamen we in een ander gedeelte, waar er twéé (bijna naast elkaar) zaten en ook wakker waren. De een zag je zo na het eten wegzakken in een slaap. Ik schreef eerder dat koala’s 16 uur slapen, maar dat is 20 uur! Verderop in het park zagen we op afstand ook nog een koala naar beneden klauteren in de boom. Onze dag kon niet meer stuk. Na deze mooie ervaring reden we naar Nobbies, een mooi uitzichtpunt aan het eind van Philippe Island. Het was wel zonnig, maar er stond een koude, harde wind. Onze laatste stop was bij Cape Woolamai, een strand met mooie rotsen. Helaas ook weer zo winderig hier.

Terug in ons huisje hebben we eerst alles eens ingepakt (wat heeft een mens een troep!), want we vliegen morgen naar de Goldcoast; onze roundtrip is tot een einde gekomen. Wat hebben we hier genoten. Máár we gaan nog meer genieten, want vrijdag gaan we Irene weer zien. En we hebben eindelijk bericht gekregen dat onze koffers donderdag vanuit Singapore naar Brisbane worden gevlogen en we ze vrijdag kunnen ophalen, wat we ook zeker gaan doen. Rob is hier een grote rader in geweest, want als hij niet zo had aangedrongen bij Singapore Airlines, dan hadden ze daar met Kerst misschien nog wel gestaan. Hij heeft zelf steeds contact moeten zoeken. Maar we gaan ervan uit dat ze daadwerkelijk morgenavond in Brisbane staan!

Groetjes,

Linda