Donderdag 24 augustus

Vandaag van Lorne op weg gegaan naar Port Campbel waar we 2 nachten verblijven. Onderweg een stop gemaakt bij Kennett River aan The Great Ocean Road. Eerst een fantastisch uitzicht op de oceaan bekeken, daarna een wandelingetje gemaakt langs het caravanpark wat daar ligt. In de bomen een koala gespot, die zat wel erg hoog en liet zich niet goed fotograferen. Even verderop een mooie Lori gespot, een gekleurde soort van papagaai. De wandeling afgesloten met een bakkie en een plakkie in het plaatselijke restaurantje. We zaten daar heerlijk in de zon met fraai uitzicht op de oceaan. Het kostte echt moeite om op te staan en verder te gaan. Verder nog een bezoek gebracht aan de oudste vuurtoren van Australië, Cape Otway. Erg leuk daar, een hele nederzetting in de middle of nowhere alleen om de boten vroeger veilig te kunnen laten navigeren. Er was een telegraafkantoor met een lijn naar Tasmanië om berichten uit te kunnen wisselen. Er was een werkplaats waar al het onderhoudswerk van de nederzetting werd gedaan. Er stond een huis waarin de vuurtorenwachter naast zijn beroep ook zijn hobby uitoefende, het echtpaar had 10 kinderen, het huis was groot genoeg voor 3 mensen naar de huidige maatstaven. En dan uiteraard de vuurtoren bezocht! We moesten beneden wachten totdat de huidige beheerder riep dat je boven mocht komen. Er mochten namelijk niet meer als 10 personen binnen in de vuurtoren. Om boven te komen moesten we de wenteltrap opklimmen totdat we in het lampgedeelte kwamen, alwaar de beheerder ons op stond te wachten. Na een warm welkom en gedetailleerde uitleg van de werking van het lichtmechaniek mochten we ook nog het bordes op waar we rondom de toren konden lopen. Een prachtig uitzicht naar alle kanten, maar ook erg koud vanwege de stevige wind. Op de terugweg naar de auto nog een aantal wallaby’s gespot op loopafstand. Wallaby’s zijn kleine kangoeroes met kortere voorpootjes. Ook leven deze niet in groepen maar solitair (deze extra info wordt u geleverd door Rob Irwin). Na nog wat korte stops, waarvan ik u de details wil besparen, kwamen we aan bij de Twelve Apostles. Dat is een rotsformatie die langs The Ocean Road ligt waar alle (werkelijk waar alle) toeristen samen komen. Een soort van 7^e wereldwonder. Werkelijk alle nationaliteiten liepen daar in de rondte, van wit naar geel, van bruin naar oranje. Zo rustig als de hele weg er naar toe was, zo druk was het daar. In colonne liepen we vanaf de parkeerplaats naar het uitzichtpunt. Het uitzicht daar was mooi maar om foto’s te maken was de belichting niet goed. De zon stond achter de apostelen en dus veel schaduw aan de voorzijde. Dus morgenochtend op tijd, om de horde te ontlopen en de juiste belichting te krijgen, maar weer terug. Bij het infocenter stond bordje met Gibson Steps, ook een uitzichtpunt, op circa 2 kilometer lopen. Omdat we deze dag ons zitvlees behoorlijk hadden getraind besloten we de wandeling te maken. Het pad waarop we liepen was ontzettend rustig, mondjesmaat kwamen we andere mensen tegen. Kennelijk hebben al die nationaliteiten een hekel aan lopen. Bij de Gibson Steps aangekomen bleek dat het de wandeling meer dan waard was geweest. Je kon daar ook het strand bereiken, maar dan het wel via die steps. Er waren gelukkig niet veel steps maar de hoogte van die steps viel dan weer behoorlijk tegen, ik heb er nog spierpijn van in de kuiten. Op het strand was het erg rustig en erg mooi. Na dit bezoek weer teruggewandeld naar de auto en naar onze accommodatie voor 2 nachten gereden. We kregen een mooie cabin met een reusachtig bed. Het maakte niet uit of je in de lengte ging liggen of in de breedte, alles was goed. En als kers op de taart bleek het voorzien te zijn van elektrische dekens. Omdat de nachten koud zijn heb ik deze aangezet en ik moet zeggen, het beviel uitstekend. Ik had alleen ’s morgen last van “gekookte eieren” maar ja, je kan niet alles hebben.

Vrijdag 25 augustus

Vanochtend vroeg opgestaan om foto’s te maken bij de 12 apostelen. Daar aangekomen bleek dat een uitstekende keuze te zijn. De lichtval was prachtig, een zonnetje in de rug naar de apostelen. Ook was er nauwelijks iemand te bekennen, dus buiten dat ze een hekel hebben aan wandelen staat ook vroeg op niet in hun reisgids. Na de foto’s langs de helikopterplek gelopen om daar wat foto’s te maken van de vertrekkende helikopters. De vluchten die je daar kan maken gaan over zee langs alle bezienswaardigheden zoals de apostelen en London Bridge en nog veel meer. Linda liep naar binnen naar de kaartverkoop en kocht als verlaat verjaardagscadeau een vlucht voor mij, vertrek om 10.30 uur. Nou dat was niet verkeerd kan ik u zeggen. Om 10.15 uur stond ik als een klein kind in de snoepwinkel in de vertrekhal en na een korte uitleg over veiligheid liep ik, met nog 6 mensen, naar de helikopter. Omdat ik de enige eenling was, moest ik voorin bij de deur zitten. Dat was geen straf kan ik u zeggen. Na het opstijgen vlogen we richting zee en vervolgens over alle highlights tot aan London Bridge. Ruim 15 minuten en 45 km later stonden we weer op de grond. Ik moet zeggen dat dit nu voor mij één van de hoogtepunten van de vakantie gaat worden. Hierna zijn we doorgereden naar het Great Otway National Park. Door het park rijden was prachtig, maar ons doel was om naar een “Treetop Walk” te gaan, daar wandel je tussen de 25 en 40 meter in de boomtoppen boven de grond. Ook dit was een leuke ervaring die Linda met haar hoogtevrees toch maar mooi heeft gedaan. Aansluitend terug naar de accommodatie gereden via een omweg. We hebben de plaats Colac bezocht omdat daar iemand geboren is, die we kennen.

Zaterdag 26 augustus

Vandaag weer tijd om te verplaatsen naar een nieuwe locatie. Omdat we niet zoveel voor de boeg hadden hebben we rustig aan gedaan vanochtend. Na het vertrek een aantal uitzichtpunten bezocht waaronder London Bridge, juist daar ben ik gisteren met de helikopter geweest. Een paar kilometer verder lag de Grotto, ook al zo’n mooi uitzichtpunt. Daarna Bay of Islands bezocht, deze plek is vergelijkbaar met de 12 apostelen, alleen veel rustiger en veel mooier vonden wij. Dit was tevens het laatste stukje van The Great Ocean Road, met pijn is ons hart hebben we daar dus afscheid van genomen. Mocht iemand ooit eens Australië bezoeken, dan is dit zeker een aanrader! Al verder rijdend veranderde het landschap dus heel erg. Open weilanden en brede wegen was de nieuwe omgeving. Onderweg kwamen een bakkerij tegen waar we besloten om koffie te gaan drinken. Binnen keken we in de vitrine en wat schetste onze verbazing, ze verkochten tompouces. Hollandser kan het niet worden hier, dus de keuze was snel gemaakt. Ter plaatse opgepeuzeld en weer door. Net voordat we in Warrnambool aankwamen zagen we een bordje Logans Beach Whale Watching. Even opgezocht wat er daar te doen was. Het bleek een deel van de oceaan te zijn waar walvissen hun jongen ter wereld brengen. Het is een plek waar dus regelmatig walvissen gespot worden. Benieuwd of ze vandaag te zien zouden zijn, zijn we daarheen gereden. Een mooie plek waar een platform was aangelegd om rustig te kunnen zitten / staan en uit te kijken over de oceaan. Net toen wij daar aankwamen begon het zonnetje te schijnen dus hebben een poosje op de uitkijk gestaan. Helaas was het voor ons niet weggelegd om iets anders dan de oneindige oceaan te zien. Als laatste zijn we nog naar een mooi park gereden, Tower Hill Wildlife Reserve, wat gelegen is in een vulkanische krater. Daar wat koala’s, vogels en emoes gespot. Ook nog gepoogd te picknicken maar dat werd lelijk verstoord door die emoes. Zo brutaal als de beul trachten ze alles te jatten wat wij op de tafel hadden uitgestald. Dat werd dus een broodje smeren in de klep van de achterbak van de auto en eten uit het vuistje. Daarna op weg naar ons hotel in Warrnambool om de nacht door te brengen. Wederom een geslaagde dag vandaag.

Zoals jullie kunnen lezen vermaken wij ons prima en de tijd vliegt om. Tot over een paar dagen.

Groetjes van Rob