5 mei 2022 – donderdag

Deze dag zou in het teken staan van Brisbane, omdat het weer een stuk slechter zou worden. Echter, vanmorgen vroeg appje van Irene ontvangen, dat het prachtig weer zou worden. Dus changing plans: we gaan naar de Moran Falls (Lamington NP). Dit lieten we ons geen twee keer zeggen. Het was anderhalf uur rijden, maar wat een prachtige route was het. Bergen, mooie uitzichten, dus die lange rit was geen straf. Hoewel, in de bergen lag een stuk rijweg van 6 km, die nogal bumpy was, maar we hebben het overleefd. Aangekomen op de parkeerplaats gauw de wandelschoenen aangedaan (het is geen gezicht, vind ik, maar hard nodig en dan doen we dat maar). De totale hike (heen en terug) was ongeveer 5 km, dus goed te doen. Wat was het een prachtige tocht door de bossen, het leek wel een regenwoud. We zouden bóven de waterval uitkomen. Onderweg hebben we de waterval goed kunnen zien van afstand, zie foto in de fotogalerij. Bij een uitzichtpunt boven, wist Irene een hele mooie locatie, wat uiteindelijk ons doel ook was. We moesten (illegaal) over een hek klimmen en downhill. Dan kom je dus boven de waterval. Prachtig. Rob en Irene zijn daredevils, ik een stuk minder (lees helemaal niet). Irene deed haar schoenen uit en ging door het water via rotsen naar een bepaalde plek (lees rots) om daar vanaf te filmen en te fotograferen. Prachtig. Rob ging via rotsen naar een plek, waar ik hem niet meer zag en waar later Irene ook naar toe ging. Ik zei het al: daredevils. Het levert natuurlijk prachtige plaatjes op. Ik ben voor de zekerheid maar weer naar het uitzichtpunt geklommen, want ik kan dat nooit aanzien. Ben altijd zo bang dat er iemand uitglijdt of iets dergelijks…. Met andere woorden ik zie altijd beren op de weg. Na een tijdje kwamen ze mij ongedeerd ophalen…. Pfft. Toen weer terug wandelen en dit keer was het omhoog, het was gelukkig niet steil, maar de kuiten begonnen “te werken” en de conditie (of is het toch de leeftijd?) begon een beetje parten te spelen, maar we hebben de parkeerplaats prima weten te bereiken, waar Irene ons opwachtte, maar hé, zij is toch vele jaren jonger….

Na deze prachtige hike en waterval hadden we trek gekregen, het was ondertussen vér na lunchtijd. We kwamen in een schattig dorpje terecht (net een Western-stadje) en hebben daar heerlijke pie gegeten.

Na terugkomst in Ashmore hebben Rob en ik Marley nog meegenomen naar het Doggypark en haar daar uitgelaten. Was weer fijn om Marley weer uitgebreid te zien. Schat van een hond! Rob en ik waren om 1700 uur weer in ons onderkomen en lekker even bijkomen, voordat we vanavond naar de Ashmore Tavern zouden gaan voor een drankje en hapje. Hier hebben we de allereerste avond - met Elijah er ook bij – gegeten. Het was ongeveer 15 minuten lopen naar de Tavern, dus dat hebben we gedaan, kon Rob ook een biertje nemen. Irene was er al en begeleidde ons telefonisch naar de ingang, want we zaten een beetje verkeerd. Wie of hoe laat ik maar even in het midden (haha). We hebben fish and chips gegeten en Irene iets van flatbread met groenten erop (het lijkt op een soort van Flammküchen). We hebben heerlijk over vroeger zitten praten en herinneringen opgehaald. Heerlijke avond! Toen het tijd was om naar huis te gaan, zei Irene of we haar wel even wilden berichten of we goed thuis waren gekomen: de omgekeerde wereld. Lief, hoor! Onderweg begon het dus te regenen, maar –slimme- ik had de parapluutjes meegenomen. Voordat het met bakken uit de lucht kwam, waren we lekker binnen.

P.S. Wat hebben we schitterend weer gehad, terwijl gisteravond het weerbericht nog flinke regen gaf. Het was flink zonnig en zelfs warm. Dus we noemden dit maar een bonusdag. Morgen, vrijdag, gaat het flink regenen, maar dat is ook weer afwachten.

Groetjes, Linda