1 en 2 mei 2022 – zondag/maandag

Toch een blog? Ja, toch een blog!

Zondagochtend om 9.30 uur zouden we Irene oppikken bij de Rabbit Trap. Wij zaten in een hotel ruim een uur verderop met Marley in de plaats Dubbo, een vrij grote plaats. Irene was al klaar (wij hadden toch echt verwacht dat ze nog in bed zou liggen, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit), want ze appte ons al en je hebt daar alleen WiFi op de veranda bij de kroeg en niet in de cabins. Ze vertelde ons dat we waren uitgenodigd om een kopje koffie te komen drinken bij een vriend van haar. We stonden in twijfel, want dit zou eigenlijk een reisdag zijn en we wilden voor het donker in het motel zijn. Maar je kunt binnen 10 minuten je koffie op hebben, dachten we, dus laten we dat maar doen; hij woonde immers langs de weg die we moesten rijden. Aangekomen bij de Trap heb ik nog Marley goed uitgelaten, terwijl Rob en Irene haar spullen in de auto gooiden. Btw, ze zag er nog aardig “fris” uit na het feest van de avond ervoor. Ze had genoten!! Wij op weg naar haar vriend. Inderdaad, maar 10 minuten rijden. Weer iemand met heel veel land en een hele lange oprijlaan. We stopten op het erf, allemaal equipments en machinerieën in de barn. Daar stond Tom al op ons te wachten met een oudere man, dat bleek zijn vader te zijn. We werden ontzettend hartelijk ontvangen. Irene werd al omhelsd door Andy, de vader dus (ze had Tom in de kroeg die avond daarvoor dus al gesproken). Wat een klik hadden wij gelijk met die mensen! Irene helemaal natuurlijk. Ze was daar kind aan huis toentertijd. Tom en Andy hebben Irene toen aan haar auto geholpen; Andy wist precies nog wat voor auto het was. Ze hebben elkaar al die tijd niet meer gezien en Andy vond het geweldig dat ze in Australië is blijven wonen. Cathy, de moeder van Tom, de vrouw van Andy, kwam er ook bij. Andy zei al van jullie komen voor de koffie, dus op naar de koffie. Zie foto. Wat een hartelijke mensen, net als Al, dat zijn mensen die je voor altijd in je hart sluit. Nu snappen we ook dat Irene niet alleen “verliefd” op het land werd, maar ook op de mensen, o.a. deze familie dus. Op een gegeven moment moesten wij toch opstappen voor onze reis. We wilden veel langer blijven nog. maar dat kon helaas niet. Na een hartelijk afscheid en “next time we will show you around the business” reden we om 10.45 uur weg. Plotseling kort na vertrek werd er besloten door de beide chauffeurs, dat ze de terugreis in enen wilden doen, ze voelden zich goed en gingen ervoor. Ik vond het prima, ik hoefde alleen maar mooi te zitten. Wat een uitdaging van/voor de chauffeurs. Het geplande hotel konden we helaas niet meer cancellen, maar het was gelukkig niet zo duur. Ik kan kort over de reis zijn. Om 2200 uur sharp stonden we voor bij het huis van Irene in Ashmore!! Ze hadden er 11 uur over gedaan. Chapeau voor de chauffeurs!! Wij waren om 22.30 uur bij ons huis, dat we voor de rest van onze vakantie hebben gehuurd. Prachtig (half) huis dat net een half jaar klaar was. Allemaal nieuwe spullen (heel veel wit, dat vind ik persoonlijk even minder) en een overdekt terras met een barbecue. We hebben onze bagage uit de auto gehaald en gewoon in de kamer gezet, we hadden geen puf meer om uit te pakken. Na een biertje ging letterlijk en figuurlijk het licht uit. We hadden door deze reis één dag gewonnen.

Maandagochtend 2 mei heerlijk uitgeslapen in een prima bed en alle spullen uitgepakt en ingeruimd. We blijven hier toch de rest van de vakantie en heerlijk om niet meer uit de koffer te leven. Paar wasjes gedraaid. Na een lekker ontbijtje buiten op het terras gingen we eerst maar eens naar een carwash, want de auto zag er na de outback-reis niet uit en daarna zouden we boodschappen doen. De auto zag er weer tiptop uit na de wasbeurt. Op naar de mall. Echter, het is Labour Day, de Aussies hebben (weer) vrij. Gelukkig was er wel een Spar open en hebben we daar maar onze boodschappen gedaan. In ons huis op het terras weer geluncht. Na de lunch ging Rob nog even een tukkie doen, want hij was nogal moe, niet verwonderlijk, toch? Ik was bezig buiten dit blog te schrijven, toen onze verhuurster naar buiten kwam. Ze ging zitten en vertelde haar levensverhaal. Lang verhaal kort: Russische, 62 jaar oud, die 25 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland ging met haar kleine dochtertje en de liefde vond. Na 17 jaar werd ze ingeruild voor een jongere vrouw (hij 72, nieuwe vlam 34!). Rob werd wakker van ons gepraat en voegde zich bij ons. Na een half uurtje ging ze weg en zijn wij nog naar het oude huis van Irene in Coombabah gereden. Even een foto genomen en haar gestuurd. Was een leuk huis in een leuke buurt, maar daar moesten ze anderhalf jaar geleden uit, omdat het werd verkocht. Toen herinnerden wij ons, dat ze had verteld dat dichtbij het park Coombabah Lakes ligt mét kangoeroes. Nou, daar wilden wij wel heen. Zo gezegd, zo gedaan. Yes, er lagen daar tientallen Skippys. Wauw! Wat een cadeautje op deze “rustdag”. Ik vond het gaaf! We wilden er niet té dicht bij, want het blijven beesten met gebruiksaanwijzing, maar we hebben vele filmpjes en foto’s kunnen maken. Er zit er heus wel een bij op de fotogalerij (dat rijmt!!). Rob is aan het koken (heerlijk weer gekookte rode aardappelen met broccoli en gehaktballen met Nederlandse kruidenzakje, nemen we altijd mee!). Ik vind het altijd zo fijn, dat ik mijn eigen kok mee heb op vakantie.

Dus hoezo geen blog, wel dus een blog. Ik maak nogmaals een diepe buiging voor “mijn” chauffeurs. Irene hebben we vandaag niet gezien, wel app-contact gehad, die zien we morgen weer. Even voor ons allemaal een rustdag vandaag om bij te komen van de lange reis. Marley was ook weer blij om thuis te zijn, we hebben de laatste 9 dagen toch even rond de 3500 km gereden.

P.S. Het was heerlijk weer vandaag, goede temperatuur, zonnetje erbij én geen regen gezien!

Groetjes,

Linda