Beleving Rob

Linda is onze trouwe blogster en legt de reis van dag tot dag vast. Ik mag af en toe invallen als gast! De afgelopen dagen zijn prachtig weergegeven maar vandaag, vrijdag 21 april, is het mijn beurt. Wel wil ik vanuit mijn beleving aangeven dat het één grote rollercoaster was vanaf het moment dat we Irene zagen. Haast teveel om te geloven dat het werkelijk is gebeurd. De hereniging, haar huis bezoeken, Elijah te ontmoeten, uit eten met zijn vieren en uiteindelijk in ons tijdelijke “thuis” waar we samen hebben nagenoten.

VRIJDAG

Na een goede nacht slapen werden we rond 7.30 uur wakker. De dag begonnen met een heerlijke cappuccino voor Rob en Linda een kop thee. Rond 8.30 uur zijn we boodschappen gaan doen omdat we niks anders dan koffie, thee en bier in huis hadden. In een kleine supermarkt de ingrediënten voor een goed ontbijt aangeschaft en op naar “huis”. “Thuis” de tafel gedekt en genoten van een broodje kaas, leverpastei, aardbeienjam en hagelslag. Als je sinds het vertrek op maandag weinig fatsoenlijks anders dan vliegtuighappen hebt gehad durf ik te beweren dat dit een vijf sterren ontbijt was. Na het ontbijt rustig de koffers omgepakt omdat we zaterdag op reis gaan met Irene en Marley. Een memory lane om te zien waar Irene allemaal is geweest c.q. heeft gewerkt de afgelopen jaren. Maar hier later meer over.

Rond 11 uur op weg naar Irene. Omdat ik de instellingen van mijn telefoon niet goed had gedaan (een nieuwe simkaart van het Australische netwerk van Irene gekregen) bleek dat we geen google maps hadden, tenminste, niet actueel. Na enig geworstel toch iets in kunnen voeren en na 5 minuten stonden we op een plek van een vakantiepark voor de slagbomen stil. Foutje dus mijnerzijds. Na enige volhardende pogingen en krachttermen toch redelijk in de buurt van Irene gekomen. Daar nog even rond gezocht en zowaar gevonden. Hoe een rit van 3 minuten toch zomaar een half uur kan worden. Daar aangekomen eerst de Hollandse goederen uitgeladen (stroopwafels, drop e.d.), cadeau van Irene voor Linda in ontvangst genomen en maar weer bijkletsen (we kletsen wat af). Daarna even naar het winkelcentrum Southport om boodschappen te halen voor het diner van vanavond en rond half 1 naar Chevron Island om te lunchen met elkaar. Na de lunch Marley opgehaald en naar The Spit Dog Beach gegaan en een strandwandeling gemaakt. Wat wij hebben gelopen heeft Marley wel 20 keer gedaan, wat een energie heeft ze. Heerlijk aan de vloedlijn in het water gelopen zodanig dat mijn voeten weer neutraal ruiken. Uiteindelijk Irene en Marley bij hun huis afgezet en wij naar ons “huis” gegaan om een tukkie te doen. De jetlag is nog niet helemaal het lichaam uit. Als diner een pasta gemaakt en die samen met Irene genuttigd. Na de maaltijd samen een plan gemaakt voor morgen en rond 20 uur afscheid genomen van elkaar.

Overall weer een heerlijke dag gehad.

Een kleine algemene toevoeging voor de afgelopen dagen hier. Het valt mij erg op dat ze hier allemaal links rijden en dat de sturen rechts in de auto’s zitten. Gelukkig is dat ze allemaal links rijden, dat dan weer wel. Dus ook ik heb me aangepast, ik ben tenslotte te gast hier. Dat rijden alleen in de auto ging prima, maar vandaag was mijn vaste bijrijder mee. Ik moet zeggen, het vertrouwen in mij moet de komende dagen nog groeien voel ik. Bij elke bocht en afslag krijg ik ongevraagd advies. Zelfs wordt bij de stoplichten aangegeven dat er auto’s stilstaan. Je kan het maar weten. Daarentegen merk ik als Irene achter het stuur alles geheel natuurlijk verloopt. Ik moet wel bekennen dat ik enorm op moet letten in het verkeer zoals het hier gaat. Zelf in de auto moet ik opletten, telkens als ik de knipperlichten aan wil zetten gaan de ruitenwissers heen en weer, ook die handels hebben ze “omgedraaid”. Het rijden laat ik dus zo veel als mogelijk aan Irene over, dat geeft ons allemaal rust.