3 mei 2022 – dinsdag

Vanmorgen vroeg heeft Rob geprobeerd te bellen met het autoverhuurbedrijf, omdat de auto al een paar dagen een bericht gaf over keuring van een technisch iets en dat dat al 14 dagen geleden had moeten gebeuren. Hij stond 40 minuten in de wacht en heeft het toen maar opgegeven. Rob en ik zouden naar een mooi national park in de buurt, genaamd Springbrook NP, 40 minuten rijden, en onderweg zouden we dan een dépendance van het verhuurbedrijf bezoeken om te vragen hoe of wat met de auto. Irene had een belangrijke privé-afspraak, dus die kon niet mee. Alles ingepakt en op weg. Het bedrijf zou in een winkelcentrum zitten. Lang verhaal kort: we hebben dat hele -grote-winkelcentrum een paar keer doorgelopen, maar geen autoverhuurbedrijf te vinden! Gevraagd aan een paar mensen die daar werkten, maar die hadden er ook nooit over gehoord. Vreemd. We zijn maar weggegaan. Enfin, Rob zou later wel weer bellen. Wij op weg naar Springbrook, het was mooi weer en we hadden er zin in. 20 km vóór het park stond er een aankondiging dat de weg afgesloten was en er forse boetes op stonden als je het hek weg zou halen en door zou rijden. Ja, dan moet je je plannen wijzigen. Het was een mooie omgeving, dus besloten we daar te wandelen. Terwijl we onze wandelschoenen aantrokken, hoorden we locals praten die bij het hek stonden: er was een stuk berg naar beneden gekomen tijdens een zware regenbui en daarom was de weg dus geblokkeerd. Nu wisten we dat we het de eerste paar dagen ook niet hoefden te proberen. Tijdens de wandeling werden we door Irene gebeld, die beloofde het autoverhuurbedrijf te bellen en gaf ons nog een tip, wat we eventueel na de wandeling konden doen. Na onze wandeling zijn we naar de Hinze Dam gereden. Het woord zegt het al, een reusachtige dam. Was leuk om te zien. We hebben daar ook geluncht. We moesten ook nog boodschappen doen én de auto uitzuigen, want met het wassen van de auto laatst, hadden we geen losse dollars, en die heb je nodig voor de stofzuiger. Op het moment dat we naar het winkelcentrum reden, zagen we Irene rijden, dat is zo’n rare gewaarwording: je dochter te zien rijden in een onbekende stad (voor Rob en mij natuurlijk). Na het stofzuigen kregen we bericht van Irene dat er met de auto niets hoefde te gebeuren (zij had “maar” 30 minuten in de wacht gestaan) hij zou het eind van de vakantie wel halen. Gelukkig, als je dat weet zit je toch lekkerder in de auto!

En toen werd het avond. We hadden namelijk een diner-date met onze dochter. Zij had ons uitgenodigd om onze 33^e huwelijksdag te vieren. Hoe cool is dat. We werden als een koningspaar opgehaald in een witte Tesla en reden naar onze "geheime" bestemming: een mooi, gezellig restaurant in Broadbeach. Ben helaas de naam kwijt. Irene zag er mooi uit en ze had al gezegd, dat wij niet in korte broek of iets dergelijks mochten verschijnen. Kijk, ik heb geen jasje of iets dergelijks bij me op vakantie, maar we vonden gelukkig nog wel iets netjes in de kasten. Wat hebben we heerlijk gedineerd, we hadden een 3-gangen diner, het was top! We hebben zo genoten! Er staat een foto op de fotogalerij. Wat lief van Irene. Door je dochter worden uitgenodigd voor een diner en ze had al gezegd, niet zeuren over de prijs, neem wat jullie lekker vinden en niet nadenken over de kosten! Na het eten konden we geen pap meer zeggen en liepen we nog even een rondje. Het was nog heerlijk weer en het was een mooie omgeving. Op een gegeven moment na het bespreken van de plannen voor morgen, woensdag, werd het tijd om naar huis te gaan. En weer had Irene een auto geregeld. Wat een luxe. Wat was dit een huwelijksdag met een gouden randje, deze zal nooit meer worden overtroffen!

Dat ik dit blog typ, is het woensdagochtend 4 mei 6.30 uur, ik kon niet meer slapen. Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en wat gaan we doen vandaag? Eén van mijn lievelingsdieren “ontmoeten”. Meer zeg ik niet. Stay tuned.

Groetjes, Linda